Από το τέλος του 18ου αιώνα, όταν οι άνδρες αποτίνασαν σιγά-σιγά τη βικτοριανή εποχή με τον περίτεχνο τρόπο ντυσίματος και περνώντας στον 19ο αιώνα, αποκτώντας πιο ψηλόλιγνες φιγούρες και σίγουρα πιο λιτά ενδύματα, παρόλα αυτά, τα ανδρικά ρούχα παρέμεναν σχεδόν άκαμπτα, με ψηλούς δύσκαμπτους γιακάδες, ενώ τα παντελόνια, είχαν σχεδόν όλα ρεβέρ, με τη βοήθεια της πρέσας που πρόσφατα είχε εφευρεθεί και έγινε σύντομα ιδιαίτερα δημοφιλής. Μετά τον πόλεμο που εισήγαγε στο ανδρικό ντύσιμο πολλά κλασικά σχέδια που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζουν την ανδρική γκαρνταρόμπα, όπως οι καμπαρντίνες και τα μακριά μάλλινα παλτό, οι επιχειρήσεις άρχισαν να ανακάμπτουν και ειδικά οι Αμερικανοί, να ενδιαφερθούν περισσότερο για το ντύσιμο τους, διευρύνοντας αισθητικά τους ορίζοντες τους. Πολλοί πέρασαν τον Ατλαντικό για να γεμίσουν στην Αγγλία και τη Γαλλία τις βαλίτσες τους πριν επιστρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για τους Αμερικανούς, η Αγγλία και τα πανεπιστήμια της με τους καλοντυμένους, με κοστούμια φοιτητές στάθηκε η μεγαλύτερη έμπνευση. Μετά ήρθαν οι μεγάλοι αστέρες του Χόλυγουντ, όπως ο Φρεντ Αστέρ, ο Κλαρκ Γκάμπελ, ο Κάρι Γκραντ και ο Γκάρι Κούπερ και τελικά στη δεκαετία του τριάντα, οι Αμερικανοί κατάφεραν να είναι περήφανοι για τα ρούχα που φορούσαν και να συναγωνίζονται την κομψότητα των Ευρωπαίων.
Γενικότερα όμως, αυτό που πια είχε αλλάξει παγκόσμια, ήταν η βάση για την ιδέα της ανδρικής ένδυσης, που δεν είχε σκοπό να ξεχωρίζει τους αριστοκράτες από τους κοινούς θνητούς, αλλά να κολακεύει χωρίς απαραίτητα να έχει κάποιες υπερβολές. Σημαντικότερο όλων, ήταν το ρούχο να προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε σωματότυπου και όχι να φοριέται κρύβοντας τις φυσικές γραμμές του ανδρικού σώματος, αλλά να συμμορφώνεται με αυτές. Η υπερκατανάλωση πάντα φέρνει κακά αποτελέσματα όμως, και, η υπερπροσφορά οδήγησε μεν σε μεγαλύτερες πωλήσεις, αλλά και σε φθηνότερα ρούχα χωρίς διάρκεια ζωής, από φθηνές πρώτες ύλες και κακή ποιότητα κατασκευής. Όλο αυτό έφτασε στο αποκορύφωμα του στη δεκαετία του πενήντα αλλά και μέχρι τη δεκαετία του εβδομήντα, το κλασσικό ανδρικό στυλ, ειδικά στην Αμερική, είχε χάσει πολύ έδαφος. Πάντα βέβαια υπήρχαν οι εξαιρέσεις αλλά και οι μεγάλες αντιφάσεις. Για παράδειγμα τη δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα, στο Λονδίνο συναντούσες στο δρόμο καλοντυμένους Λονδρέζους ανάμεσα σε δεκάδες νεαρούς με τζην καμπάνα, στρατιωτικά ρούχα, πολλά αξεσουάρ και γενικότερα μια διάθεση του στυλ, όλα πάνε με όλα.
Τη δεκαετία του ογδόντα, τα κοστούμια τριών τεμαχίων, άρχισαν να επανέρχονται δυναμικά στο προσκήνιο, αυτή τη φορά με σακάκια που διέθεταν μεγάλα πέτα, φαρδιά παντελόνια, κοντά γιλέκα και τολμηρές φαρδιές γραβάτες. Οι τιράντες είχαν την τιμητική τους, ενώ τα υφάσματα στα ακριβά κοστούμια με τους μεγάλους ώμους χαρακτήρισαν το ντύσιμο εκείνης της περιόδου που ονομάστηκε «Power Dressing» και σκοπό είχε να δηλώσει την οικονομική άνεση του χρήστη, ακόμα και όταν δεν την διέθετε. Θα λέγαμε ότι η χειρότερη όλων δεκαετία στο ανδρικό ντύσιμο (γιατί ακόμα και στα μέσα του εβδομήντα το στυλ punk, διέθετε σαφώς έναν επαναστατικό λόγο ύπαρξης), που έφερε σαρωτικές αλλαγές στο δυτικό κόσμο, επαναφέροντας μια αδιάφορη, αντικομφορμιστική προσέγγιση στο ανδρικό ντύσιμο που χαρακτηριζόταν από ταλαιπωρημένα τζιν, υπερμεγέθη μπλουζάκια και βρώμικα αθλητικά παπούτσια. Ακόμα και το χαλαρό business ντύσιμο, έγινε πιο άσχημο από ποτέ, με μεγάλα κοστούμια χωρίς γραμμή και συχνά αθλητικά παπούτσια.
Το δράμα συνεχίστηκε και μετά το 2.000 με την έλευση της hip hop κουλτούρας, τα χυδαία slim fit κοστούμια και πουκάμισα, τα κοντά παντελόνια, τα εσώρουχα μποξεράκια που «απαραιτήτως» έπρεπε να φαίνονται πάνω από τη μέση του παντελονιού το οποίο πια κατέβαινε πολύ χαμηλά. Δυστυχώς μέχρι και πριν από ένα – δύο χρόνια, όλες αυτές οι τάσεις που εμφανίστηκαν στις αρχές του 2000, συνεχίστηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αλλά ευτυχώς, ακόμα και τα fast fashion brands τις τελευταίες σεζόν, παρουσιάζουν ρούχα σε κανονικές διαστάσεις, τα παντελόνια μάκρυναν, όπως θα έπρεπε, το slim fit έχασε την κυριαρχία του και το κλασσικό στυλ άρχισε να επανέρχεται δυναμικά, έστω και με αρκετές fashion δόσεις από τους οίκους μόδας.
Πάντα βέβαια, αυτές τις δεκαετίες που ήρθαν όλα «ανάποδα» αισθητικά, δεν έπαψαν να υπάρχουν οι κλασικοί ανδρικοί οίκοι, ειδικά του Λονδίνου, που διέθεταν και συνεχίζουν να διαθέτουν καλοραμμένα κοστούμια πρωτοστατώντας μάλιστα στους θαυμαστές του είδους, με εξαιρετικά υφάσματα και προτάσεις, συχνά με αναφορές στη δεκαετία του τριάντα και του σαράντα που υπήρξε ίσως, η καλύτερη περίοδος του ανδρικού ντυσίματος. Είναι αλήθεια ότι το κλασικό ρούχο και η κουλτούρα του, μοιάζει με μια πόρτα που μας προτρέπει, αν το ψάξουμε, να μάθουμε στοιχεία παλαιότερων εποχών, ακόμα και πολιτισμών. Για παράδειγμα, το σύγχρονο ανδρικό σακάκι έχει άμεση σχέση με την κουλτούρα της ιππασίας, και ακόμα πιο σίγουρο, είναι πως το κλασικό ανδρικό ρούχο, ουσιαστικά είναι ένα βιώσιμος τρόπος να ντυθούμε μια και προσαρμόζεται πιο εύκολα και με μικρές αλλαγές στις διαφορετικές τάσεις που παρουσιάζονται κάθε χρόνο.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση