Ένα δύσκολο αντίο στο The Gin Joint

Πάνε τρία χρόνια τώρα που σταμάτησα να γράφω για μπαρ και για ποτά. Κατέβασα αποφασιστικά, σχεδόν άτσαλα, το μολύβι γιατί έπαψα να πιστεύω σε αυτό το «ιδεώδες» που (υποτίθεται) ότι πρέσβευε εκείνη η «επανάσταση» στον χώρο των κοκτέιλ. Για του λόγου το αληθές, δεν το άντεχα άλλο εκτός από ψυχικά και σωματικά. Κι ας είμαστε ειλικρινείς: κάθε μέρα με έλεγχε αυστηρά η ανεπάρκεια μου. Παρότι έριξα άπειρο διάβασμα με έτρωγε πάντα το σαράκι ότι ένας δυνατός παίκτης απέναντι μου θα με τσακίσει. Με το καιρό έμαθα να το καμουφλάρω κι όταν αισθάνθηκα πιο δυνατός, κολύμπησα στα βαθιά. Χωρίς μπρατσάκια. Σε αυτή τη μικρή αλλά και εξαιρετικά διδακτική διαδρομή δοκίμασα πολλά κοκτέιλ, συνομίλησα με ενδιαφέρουσες περσόνες, έκανα τη νύχτα μέρα, γνώρισα τα μπαρ και από τη καλή κι από την ανάποδη. Προσπάθησα να καταλάβω κι εκείνους κι εμένα. Σε αυτό με βοήθησε χωρίς να το γνωρίζει ο Δημήτρης Κιάκος. Για την ακρίβεια με ξεμπλόκαρε. Είχα δεθεί με το The Gin Joint, πολύ πριν τον γνωρίσω προσωπικά και μέχρι τέλους παρέμεινε το αγαπημένο μου μπαρ. Ήταν ιδανικό για τη δική μου αισθητική. Η μεσοπολεμική σκηνογραφία, οι μουσικές, τα μεγάλα ποτά, τα σκαμπό, τα αρώματα, ο κόσμος. Πρώτη και τελευταία μέχρι τώρα φορά αισθάνθηκα τόση ησυχία μέσα στη βοή.

Το Gin Joint με έμαθε να διακρίνω τις αρετές ενός μπαρ, την καθαρόαιμη ομορφιά τους, σώζοντας μέσα μου όσα τελευταία ψήγματα αγάπης είχαν απομείνε για αυτά. Κάποτε ρώτησα τον Δημήτρη: «Θα σέρβιρες σε κάποιον ουίσκι με κόκα κόλα;» Μου απάντησε: «Αυτός που θα μου ζητήσει κάτι τέτοιο εδώ είναι τόσο αποφασισμένος που δεν επιδέχεται καμίας πρότασης από μένα. Γιατί να του χαλάσω τη βραδιά;». Καμία υπεροψία. Έτσι το έβλεπα κι εγώ. Καμία πρεμούρα να αποδείξει σώνει και καλά ποιος είναι και ας είναι ένας από τους στυλοβάτες αυτού του κλάδου που εξανθρωπίσαν κιόλας το επάγγελμα. Κι ας έβγαλε η μπάρα του δυο από τους μεγαλύτερους bartender της Ευρώπης, τον Βασίλη Κυρίτση και τον Νίκο Μπάκουλη. Κι έφτιαχνε στη τελική κάτι ποτάρες, άλλο πράγμα. Ακόμα και όταν περνούσε τις μοναξιές του το Gin Joint έλαμπε μέσα στο σωρό. Ήμουν βέβαιος πως δεν θα κλείσει ποτέ. Όπως θέλεις να είσαι βέβαιος για κάτι που αγαπάς και σε αγαπά ότι δεν θα σου φύγει ποτέ μέσα από τα χέρια. Είναι απατηλό, το ξέρω, αλλά τι σόι ονειροπόλοι θα ήμασταν χωρίς τις ψευδαισθήσεις μας; Ισχύει όμως αυτό που μου έχει επισημάνει πολλές φορές η Θάλεια: οτιδήποτε πολύτιμο στη ζωή μας μόνο ο σεβασμός μας ως προς τα όρια του μπορεί να το προστατεύει. Τη τελευταία μέρα του χρόνου το The Gin Joint κατεβάζει οριστικά τα ρολά στη Πλατεία Καρύτση κι αν με ρωτάτε, αισθάνομαι ότι ξηλώθηκε ένας σημαντικός ιστός από τον πολιτισμό αυτού του κλάδου. Σήμερα το βράδυ από τις 19:00 μέχρι τις 22:00 η Ελένη Νικολούλια και η Ντένη Καλιβωκά εκ μέρους του Difford’s Guide Greece, θέλοντας να τιμήσουν τη προσφορά του Δημήτρη και της Χριστίνας, διοργανώνουν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ στο The Gin Joint, ενισχύοντας παράλληλα τον Σύλλογο Μέριμνας Ανηλίκων και Νέων που φιλοξενεί και υποστηρίζει ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες. 

Αντίο, The Gin Joint. Σε ευχαριστούμε για όλα.