ΝίκοςΜόλις προσφάτως είχα εκφράσει την άποψή μου για την Βηλάνα, επισημάνει τις ενθαρρυντικές προσπάθειες που έχω δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια από μερικά οινοποιεία της Κρήτης και αναφέρει τον Νίκο Γαβαλά ως έναν παραγωγό που πιστεύει όσο λίγοι στο πλέον σημαντικό πλην παραγνωρισμένο σταφύλι του νησιού.
Ίσως τα παραπάνω στάθηκαν αφορμή για την αποστολή του πλέον ιδιαίτερου Κρητικού οινικού δέματος που έχω λάβει, μιας και αυτό περιείχε μια μίνι κάθετη της Βηλάνας του, ενός κρασιού που έχει δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο για την ποικιλία ντόρο.
Η εν λόγω οινοποιημένη σε ανοξείδωτες δεξαμενές cuvee προέρχεται –όπως και όλα τα κρασιά του οινοποιείου –από τον ιδιόκτητο αμπελώνα στην περιοχή Βοριάς του Μονοφατσίου Ηρακλείου, που βρίσκεται στα 350 μέτρα και καλλιεργείται βιολογικά.
Το όνομα της τοποθεσίας σε συνδυασμό με το υψόμετρο οδηγούν κάποιον να καταλάβει γιατί η δροσιά του κλίματος –και κατ’ επέκταση η οξύτητα του κρασιού- είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που κανείς θα υπέθετε με βάση την τοποθεσία του πάνω στον χάρτη.
Για τους πλέον δύσπιστους πάλι, αρκεί μια γουλιά από την Βηλάνα 2019 (7/10) για να αλλάξουν άποψη! Γουλιά που θα γεμίσει το σχεδόν μέτριο σώμα με ασύνδετη, έντονα λεμονάτη αίσθηση και flavor άγουρου γκρέιπφρουτ που απαιτούν τουλάχιστον ενάμιση χρόνο για να γίνουν ένα. Διάστημα βέβαια που θα καταστήσει πιο εκφραστική και την μύτη, που τώρα είναι ιδιαίτερα ντροπαλή στα αρώματα του φρούτου του πάθους και του μανταρινιού.
Το πόσο ανάγκη έχει αυτό το κρασί την παραμονή στη φιάλη γίνεται πιο κατανοητό όταν κανείς περάσει στη Βηλάνα 2018 (7,5/10). Εδώ οι εντάσεις έχουν ανέβει σημαντικά, με το πορτοκάλι, το μάνγκο και το ώριμο γκρέιπφρουτ να αποδεικνύουν ότι στα σωστά χέρια η Βηλάνα δεν έχει να ζηλέψει το φρούτο κανενός! Όμως και το στόμα έχει εμφανώς κερδίσει, αφού η οξύτητα έχει ενσωματωθεί υπέροχα στο σώμα του κρασιού προσφέροντας ένα πιο αρμονικό και ολοκληρωμένο σύνολο.
Οι πράσινες ανταύγειες του πρώτου κρασιού χάθηκαν στο δεύτερο και αντικαταστάθηκαν με μια ιδέα χρυσαφιών στην περίπτωση της Βηλάνας 2017 (7,5/10), προσφέροντάς μας ένα πλήρες χρωματολόγιο του …υποκίτρινου! Μαζί πάντως ήρθε και ακόμα περισσότερη αρωματική ένταση, με τα τροπικά αρώματα να έχουν υποχωρήσει δίνοντας την θέση τους σε εκρηκτικές νότες γκρέιπφρουτ και πιπί της γάτας, κάνοντάς σε να στοιχηματίσεις ότι πίνεις ένα λευκό Μπορντό! Και δεν θα άλλαζες την πονταρισιά ούτε όταν το έβαζες στο στόμα, με το flavor να επαναλαμβάνει την μύτη, την οξύτητα να φροντίζει για το απαραίτητο νεύρο και το τελείωμα να αφήνει μια πικάντικη αψάδα λευκού πιπεριού.
Πριν 3 χρόνια είχα παρουσιάσει την Βηλάνα 2016 μέσα από την στήλη των κριτικών με το σχόλιο “Αν και η προσπάθεια αυτή του Νίκου Γαβαλά δεν είναι πειστική, ο ικανός παραγωγός φαίνεται ότι ξεπέρασε τον βασικό σκόπελο της ποικιλίας που είναι η πλαδαρότητα. Από εδώ και πέρα όμως μένει να μπολιάσει με φρούτο και άρωμα στόματος την Βηλάνα του, χαρίζοντάς μας ένα κρασί που θα επιτρέψει στους αμέτρητους εχθρούς που έχω στο νησί (λόγω της αποστροφής μου στην ποικιλία) να γελάσουν χαιρέκακα!”
Όπως φαίνεται ο συμπαθής παραγωγός χρειάστηκε μόλις ένα τρύγο ώστε να κάνει όλα τα παραπάνω πραγματικότητα! Ταυτόχρονα όμως κατάφερε να κάνει και εμένα να χαμογελάσω βάζοντας στα ποτήρια μου 3 ολοζώντανα, απολαυστικά κρασιά που αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν πρέπει να ξεγράψουμε την Βηλάνα αλλά αντίθετα να της δώσουμε χρόνο προκειμένου να μας χαρίσει λίγο διαφορετικά της πρόσωπα!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση