Την αγαπώ αυτή την ταράτσα. Από την πρώτη μέρα που άνοιξε. Μικρή, χαριτωμένη, γοητευτική, όμορφα στολισμένη, δροσερή. Δεν είναι για πολύ κόσμο όμως, γιατί κάπως πέφτουμε ο ένας στον άλλον; Αλλά τι να κάνεις, όλα δεν μπορεί να τα έχει κανείς, σωστά; Την επισκέπτομαι συχνά, και όταν έχω καλεσμένους από μακριά, εκεί τους πηγαίνω. Τι και αν δεν έχει θέα την Ακρόπολη; Έχει ωραία ατμόσφαιρα, νόστιμα ποτά – έχει φτιάξει καλή ομάδα ο Δημήτρης Κιάκος – και φυσικά τηγανητές μπάμιες. Λίγα δεν τα λες.
Βρεθήκαμε, εκεί, με τους φίλους ένα βράδυ από αυτά που έβραζε ο τόπος και αναζητούσαμε μια δροσερή ανάσα μέσα στην πόλη. Ίσως η επιλογή ενός παραλιακού μαγαζιού να ήταν καλύτερη, όμως είπαμε αυτή η ταράτσα έχει πολλά ατού. Φυσικά και ήταν γεμάτη κόσμο. Τόσο από Αθηναίους που ακόμα δεν έχουν φύγει για διακοπές, όσο και από τουρίστες που βρέθηκαν μέσα στον καύσωνα στην πόλη μας. Η ατμόσφαιρα άκρως καλοκαιρινή με τη μουσική να δίνει το πρώτο στίγμα. «Έπρεπε να είχαμε έρθει με τα μαγιό» είπα στους κολλητούς, που με κοίταξαν κάπως περίεργα αλλά ήξερα ότι κατά βάθος συμφωνούσαν μαζί μου.
Παίρνοντας τον καινούργιο κατάλογο με τα κοκτέιλ, διαπίστωσα τι ωραία δουλειά έχουν κάνει. Δεν λείπουν φυσικά τα gin tonic (πως θα μπορούσε άλλωστε), ούτε τα negroni – ο Δημήτρης φτιάχνει φανταστικά negroni – αλλά ούτε και τα highballs, τα martinis και τα newfashioned. Θα μου πείτε είναι πολλά, ναι είναι αρκετά τα κοκτέιλ που έχουν, όμως είναι χωρισμένα ανά κατηγορίες και έτσι δεν μπερδεύουν. Ξεκίνησα με ένα negroni, αυτό που φτιάχνεται με cold brew γιατί ήθελα κάτι και δροσιστικό και ταυτόχρονα να μου δώσει λίγο ενέργεια, οπότε ήταν το κατάλληλο ποτό. Στιβαρό, όπου ο καφές του έδινε τα δικά του σοκολατένια και ξηροκαρπάτα χαρακτηριστικά. Παράλληλα ζήτησα και τις αγαπημένες μου μπάμιες, οι οποίες είναι το καλύτερο συνοδευτικό για το αλκοόλ.
Δεν άργησα να περάσω στο δεύτερο ποτό, μιας και η ζέστη με έκανε να το καταναλώσω σχετικά γρήγορα. Αυτή τη φορά πέρασε σε ένα gin tonic. Βλέπετε είναι κάτι σαν ιεροσυλία να επισκεφτεί κάποιος το Λοκάλι και να μην ζητήσει ένα gin tonic. Επέλεξα το You are the gin to my tonic. Αυτό είναι και κάτι σαν σλόγκαν που έχουν στο μαγαζί. Μάλιστα, υπάρχει και μια νέον επιγραφεί με αυτό, σε έναν από τους ξύλινους τοίχους της ταράτσας. Απολαυστικό με ωραίες ισορροπίες ενώ η φράουλα και το tarragon (εστραγκόν) του έδιναν μια γοητευτική τσαχπινιά.
Οι συζητήσεις μας δεν είχαν να κάνουν μόνο με τις επικείμενες διακοπές, τη ζέστη που μας ταλαιπωρούσε για μέρες αλλά και με τα ποτά που απολαμβάναμε. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που οι κολλητοί δεν είχαν αρχίσει την γκρίνια για τα «μοδάτα μαγαζιά» που τους πηγαίνω και τα παράξενα πότα που σερβίρουν. Τους φαινόντουσαν όλα τόσα φυσιολογικά. Τους άρεσε που ήταν ψηλά, σε μια ταράτσα με πολύχρωμα φωτάκια, πολλά φυτά, ωραία μουσική και χαρούμενο διάθεση. Τι κι αν μερικές φορές στριμωχτήκαμε κάπως, καθώς η ροή του κόσμου ήταν αυξημένη – ίσως αυτό να ήταν και το μόνο αρνητικό εκείνο το βράδυ, που όμως δεν σχολιάστηκε πολύ.
Κάπου κατά τις 00:00 η μουσική έριξε λίγο ένταση – υπάρχουν και ξενοδοχεία γύρω – και ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να σπάει. Εμείς, όμως στη θέση μας. Εκείνο το ζεστό βράδυ μάλλον κάνεις δεν ήθελε να γυρίσει πίσω στο σπίτι του και να βάλει το κλιματιστικό. Θέλαμε να μείνουμε όσο μπορούσαμε περισσότερο σε εκείνη την ταράτσα που φέρνει κάτι από νησί. Και έτσι κάναμε. Με ένα τελευταίο ποτό, μια ωραία Piña Colada που μύριζε καρύδα και καλοκαίρι.
Info: Σαρρή 44, Ψυρρή, τηλ. 2103250673
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση