Gourmet καντίνες: Αυτοκινούμενη γαστρονομία

13 Ιουλίου 2011
Ντίνος Στεργίδης

H νέα τάση που έρχεται από τη άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι η κινούμενη... σε 4 τροχούς γαστρονομία. Διπλωματούχοι μάγειρες προτείνουν πολύπλοκα αλλά πεντανόστιμα πιάτα, σε ένα αυτοκινούμενο, ειδικά διαμορφωμένο τροχόσπιτο, πολλές φορές στη μέση του... πουθενά.

  • Gourmet καντίνες: Αυτοκινούμενη γαστρονομία Album | The Food & Leisure Guide
  • Gourmet καντίνες: Αυτοκινούμενη γαστρονομία Album | The Food & Leisure Guide
  • Gourmet καντίνες: Αυτοκινούμενη γαστρονομία Album | The Food & Leisure Guide

Υπάρχει στο YouTube μια ξεκαρδιστική σειρά από την αμερικανική τηλεόραση, που λέγεται Portlandia και η οποία σατιρίζει τις πολιτικώς ορθές ευαισθησίες των κατοίκων του Πόρτλαντ, στο Όρεγκον της Δυτικής Ακτής. Σε ένα επεισόδιο με τίτλο «Is it local;» (Είναι ντόπιο;), δύο θαμώνες εστιατορίου βομβαρδίζουν με ερωτήσεις τη σερβιτόρα σχετικά με την προέλευση του κοτόπουλου που θέλουν να παραγγείλουν, ώσπου στο τέλος τους φέρνει τη φωτογραφία του «Ken» (το εν λόγω κοτόπουλο) με όλο το βιογραφικό του και βεβαιώσεις πως ο «Ken» ήταν εν ζωή ένα «ευτυχισμένο κοτόπουλο».

Η μόδα για τα ντόπια προϊόντα, η συνεχής αναζήτηση του «διαφορετικού», ο εγωκεντρισμός και, κυρίως, η αναγωγή του ανεπιτήδευτου σε απόλυτη επιτήδευση — όλα χαρακτηριστικά των κατοίκων της Δυτικής Ακτής της Αμερικής — ήταν επόμενο να γεννήσει τη μόδα των «Gourmet Food Trucks», δηλαδή της gourmet καντίνας, την οποία οι διανοούμενοι της εστίασης έσπευσαν αμέσως να μεταβαπτίσουν σε «gourmet mobile food movement».

Καντίνες φυσικά πάντα υπήρχαν, όπως και στην Ελλάδα, με φαγητά λαδερά και απλοϊκά. Οι gourmet καντίνες, όμως, που συχνά επανδρώνονται από διπλωματούχους μάγειρες, προτείνουν φαγητά συχνά πολύπλοκα, νόστιμα και σίγουρα ελκυστικά: εκλεκτά κρεατικά («grass-fed beef» δηλαδή μοσχάρι ελεύθερης βοσκής, λέει με υπερηφάνεια το μενού της καντίνας Skillet στο Σιάτλ, που μοσχοπουλά — $10 — τα χάμπουργκερ που σερβίρει σε ψωμάκι μπριος, με «μαρμελάδα» μπέικον, ρόκα και σάλτσα μπλε τυριών), πατάτες τηγανητές αρωματισμένες με λάδι τρούφας, βατραχοπόδαρα και άλλες γαλλικές σπεσιαλιτέ, σνίτσελ και, γενικότερα, πλήθος από γεύσεις διαφόρων εθνικών κουζινών, με προεξάρχουσες φυσικά τις ασιατικές. Οι γκουρμέ καντίνες έχουν εξειδίκευση και ευφάνταστα ονόματα, όπως: Latin Burger, Gastropod, Let`s be Frank, Burger Beast, Wing Commander, MonTaco, Caza Crepes, La Camaronera`s Fish Box, Latin House Grill, Churromania, Grill Master Café, Slow Food Truck, CheeseΜe, The Rolling Stove, Jefe`s Original Fish Taco & Burgers, Ms. Cheezious, Sakaya Kitchen`s, Dim Ssäm à Gogo, Feverish, Cuban Café Mobile, FlyingPigTruck κ.λπ.

Όπως λέει σε πρόσφατο άρθρο της στο Nation`s Restaurant News, η Nancy Kruse (σε ένα από τα δεκάδες άρθρα που μιλούν για το νέο αυτό φαινόμενο), «σημείο μηδέν» της gourmet καντινο-επανάστασης είναι το Πόρτλαντ (αν και το χαοτικό Λος Άντζελες διεκδικεί την «πρώτη» gourmet καντίνα και το μεγαλύτερο αριθμό — 6.000! — καντινών). «Το Πόρτλαντ είναι ταυτόχρονα μια πόλη-εργαστήριο σε ό,τι αφορά το γαστρονομικό πειραματισμό και μια πόλη παράδειγμα προς μίμηση σε ό,τι αφορά το δημοκρατικό τρόπο που αντιμετωπίζει όλες τις κανονιστικές της διατάξεις», λέει η κα Κρουζ.

Έτσι, στο Πόρτλαντ, οι 600 καντίνες της πόλης (γνωστές ως «carts») λειτουργούν όλες με άδεια, η κάθε μια σε ένα συγκεκριμένο σημείο, που συχνά γίνεται ένας μικρός γαστρονομικός προορισμός. Η πόλη καταβάλλει προσπάθεια ώστε οι καντίνες να μην λειτουργούν ανταγωνιστικά στα εδραιωμένα, κλασικά εστιατόρια της πόλης, οι τιμές των οποίων αναπόφευκτα αντανακλούν όλα τα κόστη μιας «βαριάς» επένδυσης. Σε άλλες πόλεις της Αμερικής, π.χ. στο Σικάγο, η αντιπαράθεση μεταξύ καντινών και εστιατορίων έχει οδηγήσει στη θέσπιση πολλών περιορισμών στον τρόπο λειτουργίας των καντινών, με αποτέλεσμα το «κίνημα» να μην είναι τόσο ανθηρό.

Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αναλυτών, ο κύκλος εργασιών των καντινών γενικά, ανέρχεται στα πέντε δισ. δολάρια, ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο αν και αποτελεί μόνο το 1% των συνολικών πωλήσεων του ευρύτερου κλάδου της εστίασης (food service industry) της Αμερικής.

Παρ` όλα αυτά, το γεγονός ότι οι gourmet καντίνες στηρίζονται στην πρωτοτυπία, στη νοστιμιά και στην κοινωνική δικτύωση, τις έχει κάνει μόδα και αντικείμενο συζήτησης σε όλη τη χώρα. Στο Λος Άντζελες, για παράδειγμα, όπου η πόλη επιτρέπει στις καντίνες να σταθμεύουν λίγο-πολύ όπου θέλουν (συχνά απλώς πληρώνουν ένα μικρό πρόστιμο παράνομης στάθμευσης), έχει δημιουργηθεί ολόκληρη ιστορία στο Διαδίκτυο, με εξειδικευμένους ιστότοπους όπως το findlafoodtrucks.com και εξελιγμένη κοινωνική δικτύωση ώστε οι θαμώνες των μετακινούμενων gourmet γεύσεων να μπορούν να βρίσκουν κάθε μέρα τις θέσεις των αγαπημένων τους καντινών.

Πρώτος διδάξας του «κινήματος» θεωρείται ο Roy Choi, ένας δεύτερης γενιάς Κορεάτης από το Λος Άντζελες, ο οποίος, αφού απέτυχε στην προσπάθειά του να γίνει νομικός, αποφάσισε να γίνει μάγειρας σπουδάζοντας στο περίφημο Culinary Institute of America.

Τον Νοέμβριο του 2008 άνοιξε το πρώτο του «gourmet truck», πουλώντας κυρίως ένα δικής του έμπνευσης σάντουιτς, το «short-rib taco», που συνδυάζει κατά κάποιο τρόπο την ασιατική με τη μεξικανική κουζίνα. Μέσα σε ένα χρόνο είχε κάνει 2 εκατ. δολάρια είσπραξη με μέσο όρο ανά παραγγελία τα $13. Σήμερα ο κ. Choi, στα σαράντα του, έχει τέσσερις καντίνες «Kogi Taco», ενώ αντιμετωπίζει τον «αθέμιτο ανταγωνισμό» δεκάδων άλλων καντινών που προσπαθούν να τον μιμηθούν, αφού η συνταγή του έχει γίνει μόδα (η αναζήτηση της συνταγής «short-rib taco» στο Google βγάζει 340.000 αποτελέσματα).

Φαντάζεται κανείς τι θα μπορούσαν να κάνουν για το κρασί οι gourmet καντίνες, αν δεν ήταν τόσο αυστηρή στην Αμερική η πώλησή του...     Ντίνος Στεργίδης

 

Αναδημοσίευση από το «Αμπελοτόπι»

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση