Τριζόνι: Μια ιστορική ψαροταβέρνα στη Χαλκιδική που δε σταματά να εξελίσσεται

Η ιστορία ξεκινά από το μακρινό 1983 όταν ένας δεινός ψαροντουφεκάς της εποχής, ο Γεώργιος Σούσουρας, θα μετατρέψει το σπίτι της οικογένειάς του σε ψαροταβέρνα. Η θάλασσα όπως πάντα γενναιόδωρη,θα προσφέρει πλούσιες ψαριές. Ως αντίδωρο για αυτό ο ίδιος δεν θα αφήσει τίποτα να πάει χαμένο και έτσι θα δημιουργήσει το Τριζόνι. Οδεύοντας πλέον προς τα τεσσαρακοστά γενέθλια του εστιατορίου, να σημειωθεί πως τα ηνία έχει αναλάβει εδώ και αρκετά χρόνια ο γιος του Αστέριος,βάζοντας στη κουζίνα τη δίκη του αισθητική και μαγειρική άποψη για τη σύγχρονη ψαροφαφία. ​​​​​​​​​Τι και αν πλέον δεν στήνει καρτέρι στο βυθό της θάλασσας κάποιο μέλος της οικογενείας Σούσουρα, η πρώτη ύλη παραμένει το φωτεινό άστρο της εκλεκτής ψαροταβέρνας. Οπουδήποτε και εάν ρωτήσει κανείς, θα λάβει ως απάντηση πως το Τριζόνι προμηθεύεται αποκλειστικά από ντόπιους ψαράδες την «αφρόκρεμα» της καθημερινής ψαριάς τους. Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να χαζεύει για ώρα πάνω από την ψαριέρα του εστιατορίου, καθώς πάντοτε θα έβρισκα κάτι τοδυσεύρετο.​ Όποιος λοιπόν παρακολουθεί την πορεία που χαράσσει ο Αστέριος Σούσουρας στην γαστρονομική θάλασσα, είναι πολύ εύκολο να αποφανθεί πως προορισμός του είναι μία γαστρονομική ψαροταβέρνα.  Με αφετηρία την εξυμνούμενη πρώτη ύλη και την εξαιρετική ψησταριά κάρβουνου, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να γίνονται εισαγωγές από διάφορες ωμοφαγίες και μια συνειδητή προσπάθεια πάνω στο κρασί. Βέβαια, στην διάρκεια αυτή της πορείας, υπήρξαν φουρτούνες και αρκετές στραβοτιμονιές, με έμφαση τα τελευταία δύο χρόνια και ειδικά το –πολύ δύσκολο για όλους- περσινό καλοκαίρι. Η ένταξη ορισμένων πιάτων πιο απαιτητικών στον συνδυασμό των γεύσεων όπως για παράδειγμα το περσινό σεβίτσε με εξωτικά φρούτα, πέραν του ασύνδετου σχήματος με το μεσογειακό μενού, επρόκειτο για περιπτώσεις πιάτων που παρουσίαζαν ανισορροπία στην γεύση και καπέλωναν τα εξαιρετικά ψάρια. Φέρνοντας το μικρό αλλά τρανταχτό παράδειγματου σεβίτσε, θέλω να αποτυπώσω το παράδοξο της υπόθεσης που τα δικά μου μάτια παρατηρούν. Και σίγουρα το σχόλιο αυτό δεν αφορά μόνο το Τριζόνι. Την ίδια στιγμή που ένα εστιατόριο στοχεύει σε βιολογικούς μικροπαραγωγούς και ντόπιους μπαχτσέδες, έχουν κάποιο νόημα φρούτα που ωριμάζουν σε κοντέινερ κατά το ταξίδι τους από την  μία πλευρά της θάλασσας στην άλλη;Δεν είχε μπει ούτε καν ο Ιούνης στο ημερολόγιο, όταν πρωτάκουσα σε πηγαδάκια ότι το Τριζόνι εμφανίζεται πιο κατασταλαγμένο και πιο δυναμικό από πότε. Στην πρώτη γαστρονομική εξόρμηση της Χαλκιδικής με τον συνάδελφο Τάσο Μητσελή, το Τριζόνι δεν θα μπορούσε να λείπει. 

​Επίσκεψη αργά το μεσημέρι και τραπέζι κάτω από τον παχύ ίσκιο του πλατάνου. Η ψαριέρα γεμάτη μέχρι επάνω και ακριβώς δίπλα, στον πάγκο κοπής, μία πελώρια γαλαζόπτερη τούνα έτοιμη για φιλετάρισμα. Το γεύμα θα ανοίξει με μια ψαρόσουπα δράκενας & σφυρίδας σερβιρισμένη σε άψογη θερμοκρασία για να μην σε ζορίζει μέσα στο καλοκαίρι και με ένα πολύ απαλό βράσιμο στα ψάρια. Αν η σούπα είχε καταφέρει να χάσει λίγο παραπάνω από το νερό της κατά την βράση και παρουσίαζε πιο συμπυκνωμένη γεύση και υφή, τότε θα μιλήσουμε για ένα εξαιρετικό ξεκίνημα. Στην συνέχεια θα καταφθάσει το ταρτάρ σφυρίδας, το οποίο θα παρουσιάσει και φέτος κάποια ζητήματα. Άψογα κομμένο για να προάγει την σωστή λιπαρότητα της κοπής, θα έχει όμως «ψηθεί» από την μαρινάδα του και θα δώσει μία μέτρια υφή, ενώ το topping από τις πέρλες χυμού εξωτικών φρούτων θα καλύψει την νοστιμιά του ψαριού. Πίσω στην σωστή κατεύθυνση, μία «μαύρη» ντομάτα κομμένη σε ροδέλες με λίγο αγουρέλαιο, ρίγανη και ανθό αλατιού θα μαρτυρήσει προς στο Τριζόνι το απλό ίσως είναι και το πιο νόστιμο. Θα το επιβεβαιώσει και η αχινοσαλάτα. Σειρά θα πάρει ένας πολύ νόστιμος μεζές, τα αυγά παλαμίδας με beurre blanc, ένα πιάτο υψηλού γαστρονομικού ενδιαφέροντος που ίσως να έριξε ελάχιστα ο πουρές καλαμποκιού που το συνόδευε. Μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να είναι και ο τραχανάς με αχιβάδες, αλλά το αρκετό κρεμμύδι της συνταγής θα υποβαθμίσει αυτή την προσπάθεια. Φτάνοντας στο τέλος, θα δοκιμάσουμε μια κοπή από την λιπαρή κοιλιά του τόνου, που βάση σχεδίου ορθά θα έπρεπε να πάρει τον χρόνο της πάνω στην φωτιά. Παρουσιάστηκε ελάχιστα στεγνή αλλά με μία άψογη κρέμα μελιτζάνας στο πλάι. Το καλύτερο βέβαια έμενε όμως για το τέλος. Μια στείρα περίπου στο κιλό, χειρουργικά φιλεταρισμένη στο σχήμα της πεταλούδας και αριστουργηματικά ψημένη. Που όντως μας πήρε τα μυαλά. Το γεύμα θα συνοδεύσει αρκετά πετυχημένα μία συλλογή κρασιών από το υποσχόμενο οινοποιείο Tzikas Family που βρίσκεται μερικά μέτρα από το Τριζόνι.

​Φτάνοντας στο σημείο που πρέπει να συνοψίσω την σκέψη μου και να γράψω ένα επίλογο, θα πω το εξής: το Τριζόνι αποτελεί ξεκάθαρα μία ψαροταβέρνα σοβαρού επιπέδου. Μια ψαροταβέρνα που θα ήταν ευλογία για την γαστρονομία και τον τουρισμό της χώρας μας αν φερειπείν σε κάθε νησί μας υπήρχε και από ένα Τριζόνι. Αν ακολουθήσει πιστά την άκρως μεσογειακή πυξίδα και κάνει πέρα ορισμένους γευστικούς πλεονασμούς, σίγουρα θα ανέβει στο επόμενο βαθμολογικό από το οποίο μάλιστα απέχει ελάχιστα. 

​