Beefbar Athens: Καινούργιες σπεσιαλιτέ και μια κουζίνα σε ανοδική πορεία

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έγραψα την πρώτη μου κριτική για το αθηναϊκό Beefbar στο Four Seasons Astir Palace. Τότε, πίσω από τη λάμψη του concept, υπήρχαν αρκετές αδυναμίες που δεν ανταποκρίνονταν στις υψηλές προσδοκίες που δημιουργούσε το όνομα και η τοποθεσία. Σήμερα, αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά τα στραβοπατήματα έχουν διορθωθεί. Το εστιατόριο έχει ωριμάσει και η εμπειρία είναι πλέον αισθητά πιο στέρεη. Και θα ξεκινήσω από το σέρβις, το οποίο ομολογώ πως κινείται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το σέρβις στο Beefbar είναι από μόνο του εμπειρία. Από τη στιγμή που φτάνεις στο τραπέζι, δημιουργείται ένα κλίμα οικειότητας που ζεσταίνει αμέσως την ατμόσφαιρα. 

Οι άνθρωποι είναι πολύ χαμογελαστοί, ευγενικοί με τρόπο φυσικό και αβίαστο, σαν να θέλουν πραγματικά να φροντίσουν την εμπειρία σου και όχι απλώς να εκτελέσουν τυπικά τα καθήκοντά τους. Ξέρουν το μενού σε βάθος και οι προτάσεις τους έχουν πάντα ουσία, χωρίς ίχνος πίεσης ή υπερβολής. Εκείνο όμως που κάνει τη διαφορά είναι το διακριτικό τους ένστικτο: εμφανίζονται ακριβώς τη στιγμή που τους χρειάζεσαι και αποσύρονται αθόρυβα όταν θέλεις να μείνεις στη ροή της παρέας σου. Αυτή η ισορροπία επαγγελματισμού και ανθρώπινης ζεστασιάς είναι σπάνια, και είναι ίσως ο λόγος που φεύγεις από το Beefbar με την αίσθηση ότι σε περιποιήθηκαν με προσωπικό ενδιαφέρον. Αξίζουν συγχαρητήρια στον βραβευμένο από τα FNL Best Restaurant Awards διευθυντή του εστιατορίου, Νίκο Χατζηπέτρο, που έχει δημιουργήσει μια τόσο αστεράτη ομάδα.

Και πάμε τώρα στη γεύση αυτή καθαυτή. Στην κουζίνα του Beefbar παραμένει σταθερά ο Παναγιώτης Ρέντζης και αυτό είναι σίγουρα ένα από τα στοιχεία που έχουν βοηθήσει στην εξέλιξή της. Η τεχνική του έχει ωριμάσει, δείχνει πιο σίγουρη και πιο πειστική, ενώ το φαγητό κινείται πλέον σε ένα σταθερά καλό επίπεδο, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Οι κλασικές σπεσιαλιτέ του εστιατορίου σερβίρονται με συνέπεια και ισορροπία, επιβεβαιώνοντας την ταυτότητά του, ενώ και τα πιο πειραματικά πιάτα βρίσκουν τις περισσότερες φορές τον δρόμο τους δίπλα στα υπόλοιπα. Υπάρχουν βέβαια κάποιες λίγες στιγμές που η δημιουργικότητα δείχνει πιο αμήχανη, υστερώντας σε βάθος γεύσης ή ολοκληρωμένης ιδέας. Είναι όμως η εξαίρεση, όχι ο κανόνας, και σίγουρα δεν αλλοιώνουν τη συνολική αίσθηση μιας κουζίνας που έχει ανεβάσει το επίπεδό της και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιουργεί η παγκόσμια ακτινοβολία του concept αλλά και οι τιμές. 

Ας μην κοροϊδευόμαστε: το Beefbar δεν μπορεί να είναι φτηνό. Βρίσκεται μέσα στο Four Seasons Athens, έναν χώρο που από μόνος του ορίζει την έννοια της πολυτέλειας. Η θέα είναι μοναδική, το περιβάλλον προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, και η art de la table – τα ποτήρια, τα πιάτα, ο τρόπος που στήνεται το τραπέζι – αποπνέει την αίσθηση ότι ζεις κάτι ξεχωριστό. Και όντως το ζεις. Όλα αυτά έχουν κόστος και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας. Αν κινηθείς με μέτρο, χωρίς υπερβολές σε ακριβές κοπές και κρασιά, γύρω στα €150 το άτομο αρκούν για να απολαύσεις μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Σίγουρα δεν είναι λίγα χρήματα, αλλά αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια αυτό που πραγματικά προσφέρει το εστιατόριο.

Στην πιο πρόσφατη επίσκεψή μου δοκίμασα ορισμένες νέες σπεσιαλιτέ που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον: το seabass scarpetta sashimi είναι από εκείνα τα πιάτα που κρύβουν περισσότερη σκέψη απ’ όση φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η «scarpetta» είναι μια καθαρά ιταλική κίνηση, αν και εμείς εδώ το λέμε παπάρα – αντιλαμβάνομαι όμως ότι το «scarpetta» είναι πιο εύηχο και σικ – σχεδόν παιδική στην αθωότητά της, να βουτάς ψωμί και να ρουφάς όλη τη νοστιμιά μιας σάλτσας. Το sashimi, αντίθετα, είναι η ιαπωνική τελετουργία της καθαρότητας, της πειθαρχίας. Το πάντρεμα αυτών των δύο κόσμων μοιάζει με αστείο που όμως βγάζει νόημα: λαβράκι λεπτοκομμένο, ντομάτα και passion fruit για φρεσκάδα και οξύτητα, αυγοτάραχο τόνου για βάθος και αλμύρα. Έξυπνος συνδυασμός, που σε κερδίζει με την ισορροπία του και με την αίσθηση ότι ταξιδεύεις ταυτόχρονα στη Μεσόγειο και στην Ιαπωνία. 

Παραμένουμε στην Ιταλία με την kobe beef carbonara. Εδώ η κλασική συνταγή ανασχηματίζεται με την «πολυτέλεια» του kobe beef, που δίνει έναν πιο καπνιστό, πιο στιβαρό χαρακτήρα στο πιάτο. Η επιλογή της πάστας mezze maniche λειτουργεί ιδανικά, γιατί κρατάει καλύτερα τη σάλτσα και δίνει πιο γεμάτη μπουκιά, ενώ η άφθονη παρμεζάνα και το καρασούμι ενισχύουν την αίσθηση έντασης. Πρόκειται για μια καρμπονάρα που δεν προσπαθεί να μιμηθεί την αυθεντική ρωμαϊκή εκδοχή, αλλά να τη μεταφράσει σε κάτι πιο διεθνές και πιο Beefbar. Και το κάνει με τρόπο που πείθει. Είναι ένα πολύ καλό πιάτο! Όσο για το crispy tataki, που συνδυάζει wagyu σε ελαφρύ ψήσιμο με τρούφα, χαβιάρι ossetra και μια τραγανή πατάτα millefeuille, το βρήκα νόστιμο και καλοδουλεμένο.

Οι wagyu fajitas είναι καλοφτιαγμένες και έχουν μια παιχνιδιάρικη διάθεση που σου φτιάχνει το κέφι στο τραπέζι. Το κρέας είναι άψογα ψημένο, τα συνοδευτικά προσεγμένα, όμως λείπει εκείνη η σπίθα που θα έδινε περισσότερη ένταση στη γεύση. Δεν είναι απογοητευτικές, κάθε άλλο. Απλώς τις φαντάζεσαι πιο τολμηρές. Αντίθετα, στις κλασικές σπεσιαλιτέ το Beefbar παραμένει εγγύηση. Δοκίμασα διάφορα πιάτα που είναι εμβληματικά στο μενού και όλα κινήθηκαν σε πολύ καλό επίπεδο, με το bone-in να ξεχωρίζει πραγματικά: άψογο ψήσιμο, γεμάτη γεύση, και μια αίσθηση που σε πείθει γιατί αυτά τα κομμάτια είναι η υπογραφή του εστιατορίου.

Κλείνοντας, ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να αντισταθώ στο θρυλικό gelato mantecato του Beefbar. Αυτήν τη φορά, όμως, προτίμησα να δοκιμάσω τα νέα επιδόρπια που φέρουν την υπογραφή του Κωνσταντίνου Πυλαρινού – και δεν το μετάνιωσα. Η apricot pavlova ήταν πραγματικά καλή: τραγανή μαρέγκα βανίλιας, απαλή κρέμα, κομπόστα και σορμπέ βερίκοκο συνθέτουν ένα γλυκό φωτεινό και δροσερό, με έντονη καλοκαιρινή αίσθηση. Συνολικά, το Beefbar βρίσκεται σήμερα σε μια από τις καλύτερες φάσεις του. Αισθητά βελτιωμένο σε σχέση με το παρελθόν, πανέμορφο και πολυτελές ως χώρος, αποδεικνύεται και απόλυτα συνεπές στο concept του. Κυρίως, όμως, παραμένει αυτό που θέλει να είναι: ένα πολύ καλό εστιατόριο κρεατοφαγίας, πραγματικά μοναδικό στο είδος του. 

Τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη μου κριτική, εκείνο το 6,5 γίνεται πλέον ένα 7 με άνεση – και μάλιστα με βελάκι προς τα πάνω. Το εστιατόριο είναι πιο κοντά από ποτέ στο «δύσκολο» 7,5/10, και προσωπικά πιστεύω ότι είναι θέμα χρόνου να το κατακτήσει.