Πόσο ψηλά είναι το φεγγάρι, αναρωτήθηκε ο Shiro Kuramata την υπερδημιουργική δεκαετία του ογδόντα, παίρνοντας ως παράδειγμα τις τεράστιες πολυθρόνες με ταπετσαρία εκείνης της εποχής και παρουσιάζοντας τη δική του εκδοχή.
Μια νέα πρόταση, σχεδόν ειρωνική, όσον αφορά στην άνεση και το μέγεθος των επίπλων εκείνης της εποχής. Ένα κάθισμα μεγάλων διαστάσεων από μεταλλικό πλέγμα που διατηρούσε μεν την άνεση, αλλά έμοιαζε παράταιρο με την τρέχουσα αισθητική καθώς πρόβαλλε μια μεταγενέστερη και αφαιρετική σχεδιαστικά αντίληψη για εκείνα που θα ακολουθήσουν.
Η Vitra, ως πρωτοπόρος εταιρεία, παρουσίασε την εξαιρετική ιδέα, κατασκευασμένη από συρμάτινο πλέγμα επικαλλυμένο με εποξική ρητίνη το 1996, εντυπωσιασμένη από τις εφευρετικές ιδέες του Ιάπωνα designer. Η πολυθρόνα How High the Moon, προτείνει έναν φιλοσοφικό διάλογο για τη μορφή ενός καθίσματος.
Ο Kuramata παίζει ιδιοφυή παιχνίδια, συνιστώντας πιο εμβληματικές μορφές δυτικών επίπλων, που όμως, είναι σχεδόν άγνωστες στο παραδοσιακό Ιαπωνικό σχέδιο. Το ατσάλινο πλέγμα, χωρίς εσωτερικό πλαίσιο ή στήριγμα, παρέχει στην ουσία το περίγραμμα μιας καρέκλας χωρίς καμία από την παραδοσιακή της δομή, παρόλα ταύτα, είναι εξίσου άνετη και τελικά περισσότερο ελκυστική από ότι παρουσιάστηκε εκείνη τη δεκαετία, αλλά μέχρι και σήμερα.
Ο Shiro Kuramata, υπήρξε ένας εφευρέτης, ένας πειραματιστής που καταπιάνεται με τη διαφάνεια και την ελαφρότητα των όγκων. Αγαπημένο μου design καθώς και του διακοσμητή-εικαστικού Σταύρου Παπαγιάννη το συγκεκριμένο συλλεκτικό κάθισμα, που διακοσμεί το σπίτι του και ζηλεύω που δεν το έχω
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση