Blond (con)fusion

Όσοι με διαβάζετε καιρό θα το έχετε ήδη καταλάβει, είμαι άνθρωπος μάλλον αλλόκοτος. Μπορεί να παλεύω για καιρό να καταφέρω κάτι, και μόλις το βάλω σε μια σειρά, το παρατάω. Αλλάζω γνώμη συχνά, ενθουσιάζομαι πολύ, βαριέμαι εύκολα. Και ισορροπώ μονίμως ανάμεσα σε δυο άκρα. Δυο πόλεις, δυο ρόλους, συχνά και δυο αγάπες. Για παράδειγμα, όσο αγαπώ την ρουτίνα της καθημερινότητας μου που την βρίσκω ανακουφιστική γιατί με κάνει να νοιώθω ασφάλεια, άλλο τόσο λατρεύω τις ανατροπές. Στην δουλειά μου κυρίως, γι΄αυτό άλλωστε κάθε δέκα χρόνια κλείνω έναν κύκλο και ανοίγω έναν άλλο. Νοσταλγώ το Λονδίνο όταν είμαι στην Αθήνα και μετράω τις μέρες μέχρι να επιστρέψω, και μόλις περάσει ένας μήνας στην αγαπημένη, βροχερή Βρετανική πρωτεύουσα, πέφτω σε κατάθλιψη αναπολώντας την λιακάδα και τους ανθρώπους που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα. Μοιάζω κοινωνική και πολλοί με θεωρούν την ψυχή του πάρτι, όμως στην πραγματικότητα η βάση και η ουσία της ζωής μου είναι ελάχιστοι άνθρωποι. Η εκλεκτική μου οικογένεια που χωρίς αυτήν είμαι χαμένη, και που μαζί της μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα και τους πάντες. Μπορώ να λειτουργήσω μια χαρά όπου κι αν με βάλεις αν χρειαστεί, και στα κοσμικά, και στα gourmet, και στα business,  όμως πάντα θα προτιμώ την παρέα των κολλητών μου τελικά. Εκεί περνάει καλά η ψυχή μου.

Προς τι η ψυχανάλυση στα καλά του καθουμένου θα αναρωτιέστε βέβαια, αλλά θα φτάσω και στο δια ταύτα, μην ανησυχείτε.. Έχοντας εδώ και χρόνια το προνόμιο να γράφω, σε περιοδικά αλλά και σε blogs, και επειδή πάντα γράφω όπως σκέφτομαι και όπως νοιώθω, έχω μια εξαιρετική επικοινωνία με αναγνώστες και διαδικτυακούς φίλους που νοιώθουν σαν να με ξέρουν πια και ας μην έχουμε γνωριστεί in person. Έχουν δίκιο φυσικά, έχουν διαβάσει τα σώψυχα μου more than once και έχουμε ανταλλάξει απόψεις επί παντός επιστητού. Και τελευταία, όλα τα μηνύματα που παίρνω – ειδικά όταν παραπονιέμαι στο Facebook πως δεν με διαβάζετε αρκετά- καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα. Πως η συγκεκριμένη στήλη αρέσει μεν, αλλά θα άρεσε ακόμα περισσότερο αν ξαναγινόταν ένα διαδικτυακό ημερολόγιο που να περιέχει και κομμάτια πιο «δικά μου».

Το καταλαβαίνω, μην νομίζετε, είναι κατά μια έννοια ο λόγος για τον οποίο λειτουργεί περίφημα το group therapy. Πας, ακούς τα προβλήματα των άλλων και σκέφτεσαι «κοίτα, όλοι τα ίδια περνάμε».. Ή ακόμα καλύτερα, «μπροστά σ΄αυτούς, μια χαρά είμαι εγώ..» Κι αν τόσον καιρό απέφευγα τις πιο προσωπικές πινελιές μέσα από αυτό το site, είναι γιατί νοιώθω πως τα έχω πει όλα πια,  πως δεν έχω άλλα πράγματα να μοιραστώ μαζί σας.. Πράγμα βέβαια που δεν είναι αλήθεια μια που ήδη έχω γράψει 413 λέξεις σύμφωνα με το word count, όλες εντελώς εξομολογητικές. Οπότε, λέω να δοκιμάσω.. Και να αλλάξω την στήλη μου έτσι ώστε να σας αρέσει πιο πολύ, και να είναι και για μένα ένα παραθυράκι ανοιχτό μέσα από το οποίο θα μπορώ να αφήνω τα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν. Κι όπου φτάσουν...

Και τώρα που τελειώσαμε με τα εισαγωγικά, και καταλήξαμε στο concept, να σας πω ότι φέτος αποφάσισα να διαβάζω τα αγαπημένα μου ξένα περιοδικά στο iPad αντί να τρέχω από περίπτερο σε περίπτερο αναζητώντας τα ματαίως μια που η κρίση έκανε το θαύμα της και σε αυτό το επίπεδο. Χτες το βράδυ λοιπόν, καθισμένη στον καναπέ και «φυλλομετρώντας» το τεύχος Φεβρουαρίου του Delicious διάβασα πως στις 4 Φεβρουαρίου το Selfridges ανοίγει το ολοκαίνουριο confectionery hall του που θα φιλοξενεί περισσότερα από 50 καινούρια brandsμε 200 νέα προϊόντα, ανάμεσα τους και τα διάσημα βέλγικα σοκολατάκια Pierre Marcolini. «Κάτι σαν το εργοστάσιο του Willy Wonka αλλά χωρίς την μηχανή που καταβροχθίζει παιδιά» ήταν η ακριβής περιγραφή του βρετανού συντάκτη που την βρήκα πολύ χαριτωμένη και to the point. 

Σε άλλα νέα, ετοιμάζω afternoon tea party για τα γενέθλια μου που είναι στο τέλος της εβδομάδας. Για κορίτσια μόνο, θα κλείσω τα 50 γιορτάζοντας με τις φίλες μου και σβήνοντας κεράκια σε μια ροζ τούρτα με στέμμα που ταιριάζει περισσότερο σε πεντάχρονη μπουμπού παρά σε μένα, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Και έχω ετοιμάσει μενού με ποικιλία από finger sandwiches, και ροζέ κρασί με bubbles, και cupcakes από τα χεράκια μου και μπαλόνια, και όλα τα σχετικά, και θα σας έχω όλα τα juicy details την επόμενη εβδομάδα, και μπορεί το δικό μου τσάι να μην είναι τόσο chic όσο αυτό που ξεκίνησε μόλις να σερβίρει το Mandarin Oriental του Μονάχου σε συνεργασία με τον οίκο Jimmy Choo αλλά τα μπισκότα που θα μου ετοιμάσει η φίλη μου η Alex θα είναι το ίδιο εντυπωσιακά με τις τσάντες της φωτογραφίας, μην σας πω πως θα είναι και καλύτερα… 

Τέλος, συνεχίζοντας την από καναπέως περιήγηση μου στον έξω κόσμο μέσα από τα social media, έπεσα πάνω σ΄αυτή την φωτογραφία της Drew Barymore στο Instagram με tag # Post Golden Globes pregnant pizza after party. Μπορεί να περπατάνε σε κόκκινα χαλιά και να ποζάρουν ντυμένες με haute couture δημιουργίες διάσημων οίκων, όμως κατά βάθος, οι διάσημες stars είναι κορίτσια σαν κι εμάς... Όταν κλείσουν τα φώτα τις πιάνει λιγουρίτσα για comfort food και μοιράζονται τις μπουκιές τους με τους διαδικτυακούς τους φίλους.. After all, sharing is caring, έτσι δεν είναι;