Αλλεπάλληλα λουκέτα γαστρονομικών εστιατορίων στο Λονδίνο

Ακόμα και στις χρυσές του εποχές, το άλλοτε κραταιό Λονδίνο δεν ήταν ποτέ η ευκολότερη πίστα για να ευημερήσει ένα εστιατόριο. Μπορεί στην βρετανική πρωτεύουσα, δίπλα στα πιο cool μπιστρονομικά εστιατόρια, να άνθισαν τα τελευταία χρόνια πολλά concept υψηλής γαστρονομίας, όμως το Brexit, ο Covid, τα αφόρητα υψηλά ενοίκια, η έλλειψη ικανού προσωπικού, ο απίστευτα σκληρός ανταγωνισμός και η αύξηση της παρουσίας και της επιρροής του αραβικού κόσμου με τις διαφορετικές προτιμήσεις έχουν δημιουργήσει στο Λονδίνο μια περίπλοκη και ασφυκτική κατάσταση που δυστυχώς οδηγεί σε πολλά κλεισίματα σημαντικών εστιατορίων, αλλά και πιο χαλαρών και πολύ επιτυχημένων μπιστρό, τα οποία τίποτε δεν προμήνυε ότι θα κατεβάσουν ρολά.

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο με αφορμή το λουκέτο του Lyle’s στο Shoreditch, το οποίο, εκτός από το αστέρι του Michelin Guide, μπαινόβγαινε πολύ συχνά στη χρυσή λίστα των The World’s 50 Best. Αν και προσωπικά δεν κατάλαβα ποτέ αυτή τη φρενίτιδα με το Lyle’s, ήταν πάντα αρκετά προσιτό τιμολογιακά για το πακέτο που προσέφερε και, κατ` επέκταση, συνεχώς γεμάτο. Έτσι, η ανακοίνωση ότι το βρετανικό “Septime” θα κλείσει στις 18 Μαΐου ξάφνιασε πολλούς. Όμως, από τους πρώτους μήνες του 2024 μέχρι και σήμερα, έχουν προηγηθεί ένα σωρό ηχηρά λουκέτα σε εστιατόρια που άλλοτε ήταν ξακουστά και επιτυχημένα. Την αρχή έκανε τον Ιανουάριο του 2024 ο Michel Roux Jr., όταν ανακοίνωσε ότι το εμβληματικό Le Gavroche, που επηρέασε όσο λίγα εστιατόρια τη λονδρέζικη γαστρονομική σκηνή, θα κλείσει τις πόρτες του μετά από πενήντα έξι χρόνια. Ο Jason Atherton (φωτό επάνω) έριξε αυλαία στο Social Eating House αλλά και στο flagship εστιατόριό του Pollen Street Social, ενώ στο ίδιο χώρο λάνσαρε το πιο χαλαρό Mary’s, το οποίο έκλεισε κι αυτό.

Το αγαπημένο εστιατόριο της βασιλικής οικογένειας, Launceston Place (φωτό επάνω), παρότι είχε αστέρι και πιστό κοινό με βαριά πορτοφόλια, τερμάτισε την διαδρομή του τον περασμένο Οκτώβριο και έναν μήνα αργότερα κατέβασε για πάντα ρολά το επίσης μονάστερο Leroy στο Shoreditch. Στις αρχές του 2025 σήμανε τέλος εποχής για το Studio Fratzen στα Harrods, η επιτυχία του οποίου μάλλον ξεφούσκωσε γρήγορα - αν και έχουν ανακοινώσει ότι αυτό το καλοκαίρι θα μεταφέρουν το εστιατόριο σε νέα τοποθεσία, και τον ίδιο μήνα μας είπε αντίο και ένα από τα πιο δημοφιλή fine dining ιταλικά εστιατόρια στο Λονδίνο, το βραβευμένο για πολλά χρόνια με αστέρι από τον Michelin Guide, Locanda Locatelli. Δεν ήταν και λίγα είκοσι τέσσερα χρόνια κούρσας για το πρώτο Hakkasan που άνοιξε στην Αγγλία, να όμως που χαιρέτησε κι αυτό. Δεν άντεξε, όμως, ούτε το πιο posh Cafe Laperouse, που έκλεισε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Στη λίστα με τα πιο ηχηρά λουκέτα δυστυχώς προστέθηκε το εξαιρετικό βραβευμένο The Five Fields στο Chelsea, ενώ πριν από λίγο καιρό, αν και βραβευμένο με δύο αστέρια και με ένα βαρύ όνομα να το υπογράφει, έκλεισε και το La Dame de Pic (φωτό παρουσίασης) στο Four Seasons Tower Bridge.

Δεν ξέρω πραγματικά πόσο μακριά θα πάει αυτή η κατάσταση. Οι Κασσάνδρες μιλούν για ακόμη δυσκολότερες εποχές στο fine dining της βρετανικής πρωτεύουσας, λέγοντας πως αν δεν υπάρξουν άμεσες και καθαρές δράσεις για να υποστηριχθεί η εστιατορική βιομηχανία, τότε θα δούμε μια οδυνηρή και διαρκή φθορά του γαστρονομικού τοπίου της. Ακολουθούν σίγουρα κι άλλα λουκέτα σε σημαντικά εστιατόρια. Ελπίζω μόνο ότι η φήμη πως το Dinner by Heston Blumenthal διανύει την τελευταία του χρονιά να μην αληθεύει. Κάθε κλείσιμο εστιατορίου δεν είναι απλώς μία αριθμητική απώλεια – είναι ένα πλήγμα στην πολιτιστική κληρονομιά του Λονδίνου, καθώς η μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε πιο εφήμερα, ανάλαφρα κι ανάλατα μαγαζιά, που κοπιάρουν την ίδια παραπλανητική συνταγή επιτυχίας – αποτυχίας, υποσκάπτει την μέχρι πρότινος αξιομνημόνευτη γαστρονομική του ποικιλομορφία. Και το πιο ανησυχητικό; Αυτό που συμβαίνει στο Λονδίνο δεν αφορά μόνο το Λονδίνο.