Αμαργιωτάκη Θραψαθήρι: Θραψερές απολαύσεις!

Ευτυχώς τα γραπτά μένουν για να πιστοποιήσουν ότι ήμουνα ένας από τους πρώτους που αναγνώρισαν το δυναμικό του Βιδιανού, πίσω στα μέσα του ’00. Φυσικά η αγάπη μου για την πληθωρική, γεμάτη κίτρινα φρούτα ποικιλία δεν έχει διόλου μειωθεί, ωστόσο πιστεύω ότι ο μοναδικός αμπελώνας της Κρήτης διαθέτει και άλλα διαμάντια ανάλογης αξίας, έστω και αν ακόμα αυτά δεν έχουν υποστεί την κατεργασία και το γυάλισμα του Βιδιανού.

Το Θραψαθήρι όχι μόνο είναι ένα από αυτά αλλά διαθέτει και έναν χαρακτήρα ανάλογο αυτού της μεγάλης λευκής ντίβας. Μάλιστα ίσως και να πηγαίνει τις αρετές του Βιδιανού ένα βήμα παραπέρα όντας λίγο πιο τροπικό, εύσωμο και γλυκόξινο.

Το όνομά της ποικιλίας παραπέμπει σε ένα πιο παραγωγικό Αθήρι, κάτι που μόνο καλό δεν ακούγεται μιας και η ποικιλία που γνώρισε άνθηση την δεκαετία του ’80 δεν έχει ακόμα αποδείξει ότι είναι ικανή για πολλά. Ευτυχώς όμως το Θραψαθήρι είναι ένα απείρως καλύτερο σταφύλι που ουδεμία σχέση έχει με το κλασσικό σταφύλι του αμπελώνα της Ρόδου. Προφανώς δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα αμφισβητήσει την γονιμότητά του και την ροπή του για υψηλές στρεμματικές αποδόσεις, όμως θα διαβεβαιώσω ότι στα κατάλληλα χέρια το Θραψαθήρι είναι ικανό για εξαιρετικές επιδόσεις.

Και τέτοια είναι αυτά των Μανώλη και Ελευθερίας  Αμαργιωτάκη, που με έδρα τις Δαφνές Ηρακλείου όχι μόνο συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση αλλά της έχουν προσδώσει και μια εντυπωσιακή δυναμική. Η γκάμα – η οποία βασίζεται κυρίως σε Κρητικές ποικιλίες- μπορεί πλέον να έχει μεγαλώσει, ωστόσο το οινοποιείο πρωτοέγινε γνωστό από το Θραψαθήρι της, μια ζυμωμένη σε βαρέλι μονοποικιλιακή ετικέτα η οποία προέρχεται από τον ιδιόκτητο ημιορεινό (350μέτρα) αμπελώνα των 80στρεμμάτων.

Η παρθενική εσοδεία του 2019 (6/10) παρουσιάστηκε από την στήλη των κριτικών ως απαιτητικό στο σερβίρισμα, μέτριο σε επιδόσεις και ελπιδοφόρο ως προς την προοπτική, οπότε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον έφερα στο ποτήρι μου τις 4 επόμενες εσοδείες. Μια μίνι κάθετη που (ευτυχώς) δεν με ξαναέφερε αντιμέτωπο με τα δύο πρώτα ενώ παράλληλα δικαίωσε το τρίτο.

Το χορό έσυρε το Θραψαθήρι 2023 (8/10), που σε αντίθεση με το μεγαλύτερο αδελφάκι του παρουσιάστηκε αρτιότατο οινολογικά πλην υπερβολικά νέο, κάτι το οποίο υπογραμμίζει με τις έντονα πράσινες ανταύγειες του. Η μύτη είναι ντροπαλή αλλά πεντακάθαρη, με τα άγουρα αρώματα των κίτρινων φρούτων και του ανανά να συμπληρώνονται από νότες ανθών αγγελικής και λευκού σπαραγγιού. Παρόλους τους μόλις 13 βαθμούς διαθέτει εντυπωσιακό όγκο και άφθονη οξύτητα η οποία απαιτεί τουλάχιστον 3-5χρόνια προκειμένου να χωνευτεί. Όμως το ίδιο δεν θα μπορούσε να ειπωθεί και για το ξύλο, μιας και παρά το μικρό μέγεθος των βαρελιών στα οποία ωριμάζει για 4μήνες αυτό είναι υποδειγματικό σε παρουσία, ποσότητα και ποιότητα.

Οι έντονα πράσινες ανταύγειες ελάχιστα έχουν υποχωρήσει αφήνοντας το βαθύ υποκίτρινο χρώμα να κάνει παιχνίδι στην περίπτωση του 2022 (8/10). Όμως και η μύτη έχει αρχίσει να ανοίγει εδώ περισσότερο, με τα κίτρινα φρούτα να έχουν αποκτήσει μια πιο ώριμη διάσταση συνεπικουρούμενα και από την γλύκα της δρυός. Όλες οι αρετές του οινοποιητικού …craftsmanship αναδεικνύονται και εδώ στο στόμα ενώ η υπέροχη οξύτητα φαίνεται λιγότερο ξεκομμένη, χωρίς βέβαια όλα αυτά να μειώνουν την απαίτηση για τουλάχιστον άλλα 3-5 χρόνια παραμονής στην κάβα.

Μέχρι τότε πάντως το εντυπωσιακό Θραψαθήρι 2021 (8/10) θα σας προσφέρει ξεμυαλιστικές στιγμές! Μπορεί οι πράσινες ανταύγειες του να μην έχουν υποχωρήσει, όμως η βάση έχει αρχίσει να αποκτά χρυσαφί χρώμα και το άρωμα υπέροχη εκρηκτικότητα. Μάλιστα αυτή εκφράζεται με Αλσατικό τρόπο, αφού το λίτσι, ο ανανάς και το πεπόνι του περισσότερο θυμίζουν Gewurztraminer! Το ώριμο αχλάδι έρχεται να προστεθεί στο flavor, το  βαρέλι είναι και πάλι άφαντο, το κρασί έχει αρχίσει να γίνεται “ένα” και η οξύτητα αποτρέπει δυσάρεστες εκπλήξεις ως το 2028.

Αν και το 2020 (7/10) είναι ήδη δύο σκαλιά πάνω από το 2019 δεν μπορεί να σταθεί στο επίπεδο των άλλων εσοδειών της δοκιμής. Είναι γεγονός ότι οι πράσινες ανταύγειες έχουν υποχωρήσει και το άρωμα βουτύρου έρχεται να προστεθεί σε αυτό των κίτρινων φρούτων, όμως δεν είναι αυτά αλλά η σχετική έλλειψη φρούτου που καθιστά την συγκεκριμένη χρονιά τον αδύναμο κρίκο. Ως εκ τούτου το 2020 μπορεί να είναι και καθαρό και ακόμα ολοζώντανο, ωστόσο η οξύτητα του είναι επιθετική ενώ η επίγευση πιο σύντομη.

‘Έχοντας την ευκαιρία να δοκιμάσω αρκετές φορές κατά την τελευταία 3ετία την δουλειά του οινοποιείου Αμαργιωτάκη δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι χρόνο με το χρόνο αυτό ανεβάζει την ποιοτική μπάρα όλων των κρασιών του, άποψη που αυτή η κάθετη δίχως αμφιβολία έρχεται να ενισχύσει.

Όμως ως Θραψαθήρι aficionado έχω και άλλον ένα λόγο για να είμαι ευτυχισμένος (και δικαιωμένος), αφού η πρόταση του οινοποιείου των Δαφνών αποδεικνύει το δυναμικό της ποικιλίας, την ικανότητά της να παλαιώσει και τον ξεχωριστό χαρακτήρα που αυτή μπορεί να ξεδιπλώσει όταν καλλιεργηθεί και οινοποιηθεί σωστά.