Χωρίς να ξεφεύγει από την λογική του all-day restaurant- cafe- bar των γειτονικών του μαγαζιών που αγκαλιάζουν περιμετρικά την πλατεία, έχει έναν σικάτο χαρακτήρα που παραπέμπει σε μια Ιταλική φινέτσα. Κρατάει παρέα στους καλεσμένους του από νωρίς το πρωί, μέχρι αργά το βράδυ, γεγονός που δικαιολογεί και την πληθώρα επιλογών που θα βρούμε στον κατάλογο του. Το Spollati, όμως υποδέχτηκε αυτή την σεζόν με ανανεωμένη διάθεση. Έτσι επαναπροσδιόρισε ταυτότητα, όνομα και προϊόν.
Δεν γνωρίζω εάν το λατινικό Barrus που επέλεξε να βάλει μπροστά από το όνομα του, ως rebranding και σημαίνει ελέφαντας ήταν για να του φέρει καλοτυχία –ο ελέφαντας θεωρείται σύμβολο σοφίας και καλοτυχίας στην Ασία- το μόνο σίγουρο είναι πως έχει αρχίσει να φυσάει ούριος άνεμος στην Αιόλου.
Πίσω από το μπαρ συνάντησα τον Βαγγέλη Γρηγορόπουλο και τον Βασίλη Πεχλιβανίδη, που μου εξήγησαν ότι εκτός από την προέκταση του μπαρ, άλλαξε και ολόκληρο το bar station, το εσωτερικό δηλαδή, για πρακτικούς σκοπούς.
Ίσως να σας φανεί πως γνωρίζετε τον Βαγγέλη, αφού έχει περάσει από το King George του Πειραιά, το Noel και το Borsalino. Πλέον έχει αναλάβει εξολοκλήρου το μενού ποτού, την κάβα και την λίστα κρασιού που έχει ενημερωθεί αισθητά, επιτυχώς, και με ενδιαφέρουσες προτάσεις και ποικιλίες από τον σύγχρονο ελληνικό και ξένο αμπελώνα.
Το νέο μενού cocktail που μόλις πριν λίγες ημέρες προσγειώθηκε στην μπάρα του, χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες και οι ρίζες του πιάνουν την μουσική, την λογοτεχνία και το σινεμά, με ήρωες που αγαπάει και τον ενέπνευσαν. Εκεί θα βρείτε τα signature, τα all time classics, low και non-alcohol. Καθώς μου εξηγούσε τις βλέψεις του για το νέο εγχείρημα που έχει αναλάβει και το πως και λόγου ατμόσφαιρας θα επιθυμούσε να παντρέψει το κρασί και το cocktail, ο Βαγγέλης μου ετοίμασε το ιδιαίτερο Gwenevere, με βότκα Smirnoff, χυμό καρότου, χυμό λεμόνι, αγαύη, αγριοράπανο και σκόρδο.
Μια πιο τολμηρή παραλλαγή Bloody Mary, αρκετά γήινο, umami και αποκτά μια παράταση στην επίγευση του λόγου του σκόρδου. Και ενώ η ένταση του είναι όσο πρέπει αντιληπτή, ο χυμός στάθηκε υδαρής, αποτυγχάνοντας να δώσει σώμα στο ποτό.
Το πληθωρικό Othelo, με Johnnie red rye finish, Averna, σιρόπι μαύρης μπίρας και celery barrel bitter, αφήνει μια πιο σιροπάτη αίσθηση στον ουρανίσκο, είναι έντονα γλυκόπικρο, με αρώματα από κακάο και καφέ και μια λεπτεπίλεπτη αίσθηση βοτάνων.
Μια ωραία πρόταση είναι το Yekermo Sew, που σιγό τραγουδιέται πιο αργά ανάμεσα στα χαμηλωμένα φώτα. Εδώ θα βρείτε Gordon’s Gin, χυμό lime, shrub από ροζ πιπέρι και παντζάρι και white bitter aperitif. Άλλο ένα γήινο ποτό- έχει μια μικρή δόση μεσκάλ- το πατζάρι όμως προδίδει μια απαλή γλυκάδα που παλεύει να ισορροπήσει με την οξύτητα του ποτού. Ο άνηθος που βουτάει μέσα στο ποτήρι μου δίνει μια καλοδεχούμενη φρεσκάδα.
Ένα καθαρά φρέσκο γλυκόξινο, ποτό της νέας λίστας είναι το Hamlet, με ρούμι, χυμό λεμόνι, πουρέ μανταρίνι, σιρόπι tonka και αφρό καρύδας. Το ξύσμα από lime πάνω από τον αφρό, τον κάνει πιο γευστικά ανάλαφρο και ενδιαφέρον.
Για το τέλος άφησα αυτό που έμελλε να γίνει και το αγαπημένο μου. Το χαλαρό αλκοολικά Last King, αποτελεί ουσιαστικά μια παραλλαγή Americano, με Amaro Di Angostura, μείγμα από vermouth και αναψυκτικό μάνγκο. Ένα ευχάριστο ποτό που δεν είναι απόλυτα γλυκό, έχει μια ελαφριά πικρή υπόσταση, μια βοτανικότητα και μια στρογγυλάδα. Ανάμεσα στα jazz κομμάτια, τους περαστικούς που χάνονταν μέσα στο σκοτάδι της πλατείας και τις σκέψεις μου για ότι μόλις είχα δοκιμάσει, άρχισα να αναρωτιέμαι πως και πότε κάτι γίνεται κλασικό. Τι είναι αυτό που μας κάνει να αντέχουμε στον χρόνο, ή μάλλον καλύτερο να αντέχουμε τον χρόνο;
Ίσως κάποιες φορές να χρειάζεται να αναθεωρήσουμε αυτό που είμαστε. Να δούμε μέσα στον καθρέπτη, αναγνωρίζοντας το τι μπορούμε. Δεν τα καταφέρνουμε με την πρώτη και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι πρόκειται να τα καταφέρουμε. Άλλα η αναγνώριση είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο βήμα. Και αυτό το θάρρος είναι αξιοθαύμαστο.
Spollati, Αιόλου 27Α, Πλατεία Αγίας Ειρήνης.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση