Καθισμένοι στην μεγάλη μπάρα, με θέα την ανοιχτή κουζίνα, απολαμβάνουμε δύο ποτήρια Viognier και θαυμάζουμε τους τρεις μαντεμένιους φούρνους που στέκουν σαν στοιχισμένοι στρατιώτες, έτοιμοι για μάχη. Ο Μ. τρελαίνεται όταν ακούει στα ηχεία κομμάτι των “The Smiths” κι εγώ χορεύω ντροπαλά στο ρυθμό.
Στο τραπέζι μας φτάνει πρώτη μία Japanese Caeser’s, με χοντροκομμένο μαρούλι, ραπανάκι, panko (εξού και η ονομασία), μυστική sauce και φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα. Ό,τι πρέπει για ξεκίνημα όμως η ταυτόχρονη προσγείωση του σκορδόψωμου, της κλέβει την παράσταση, πανηγυρικά! Προζυμένιο ζυμάρι αργής ωρίμανσης, κομμένο σε παχουλές λωρίδες, αλειμμένο με βούτυρο κλαριφιέ και λάδι σκόρδου, μας κάνει να γουρλώνουμε τα μάτια! Στα ορεκτικά, προστίθεται έπειτα το Korean Macn’ Cheese, φτιαγμένο με πετυχημένα χειροποίητα νιόκι. Δεν υποτιμώ καθόλου την δυσκολία που απαιτεί η συγκεκριμένη παρασκευή «ζυμαρικού», καθώς λίγες φορές έχω γευτεί νιόκι, χωρίς να αισθανθώ την ενοχλητική «αλευρίλα» στο στόμα μου…Η κρέμα που τα περικλείει, σε συνδυασμό με την πάστα κόκκινης πιπεριάς και gochujang (πάστα φασολιού σόγιας), θυμίζει bechamel παστίτσιου της γιαγιάς, αλλά με μία «καυτερή» τσακπινιά.
Η πιο μεγάλη ώρα, όμως, είναι τώρα. Η στιγμή δοκιμής της πίτσας Marmite, με μοτσαρέλα, προβολόνε, λάδι σκόρδου και εκχείλισμα μαγιάς. Το ζυμάρι, το οποίο ψήνεται μόλις σε ενάμισι λεπτό και σε πολύ υψηλή θερμοκρασία (γνώρισμα της ναπολιτάνικης φιλοσοφίας) είναι λεπτό και ελαφρύ. Η τολμηρή σύμπραξη των τυριών με το γνωστό βρετανικό «σιρόπι» αποδεικνύεται έντονη και δύσκολα ξεχνιέται, με έναν μαγικό τρόπο όμως, δεν «καπελώνει» τον πρωταγωνιστή, ο οποίος κατά την ταπεινή μου γνώμη, οφείλει να είναι πάντοτε το ζυμάρι. Ο επίλογος στο γεύμα μας γράφεται με μία panna cotta, καθόλου «πεζή». Πυκνή και γεμάτη σε γεύση, φτιάχνεται από γάλα μοτσαρέλας και σερβίρεται με καραμέλα miso και τρίμα παστελιού από αμύγδαλο. Βέβαια, η δυσανάλογη ποσότητα της καραμέλας αδικεί την τόσο πλούσια και «γαλατένια» κρέμα η οποία μπορεί να σταθεί, με άνεση, χωρίς τη συγκεκριμένη προσθήκη.
Στο τέλος της βραδιάς μας στο Lisa Athens, παρατηρώ έναν κύριο όσο διπλώνει, με ιδιαίτερη προσοχή, ένα κομμάτι πίτσας, προτού το δαγκώσει αποφασιστικά. Αναρωτιέμαι. Αυτό δεν κάνουμε στα δύσκολα; «Διπλωνόμαστε», για λίγο μόνο, εσωστρεφώς, καταστρώνουμε το σχέδιο δράσης μας και «δαγκώνουμε» τελικά τα προβλήματά μας. Μένουμε εκεί με πείσμα, προσπερνάμε ό,τι βρεθεί στο δρόμο μας και προχωράμε στην επόμενη «μπουκιά». Στο τέλος, καλό ή κακό, μένει πάντα η απόλαυση. Η ικανοποίηση πως τα καταφέραμε, κοιτώντας πίσω μας το άδειο πιάτο με την φαγωμένη πίτσα.
Info: Φωκίωνος Νέγρη 25, Κυψέλη, τηλ. 2110156696, ανοιχτά Τρίτη-Κυριακή 18.00-24.00, τιμή: €20-25 / άτομο χωρίς ποτό
*Ευχαριστούμε τη Lifo για τη φωτογραφία του Προκόπη Οικονομόπουλου
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση