Ο όρος “μεγάλος παραγωγός” –ιδωμένος φυσικά υπό το πρίσμα του μεγαλείου και όχι του μεγέθους- στην συνείδηση των περισσότερων οινόφιλων είναι ταυτισμένος με μικρούς περφεξιονιστές οινοποιούς που προσφέρουν ύψιστης ποιότητας κρασιά περιορισμένης παραγωγής. Και όσο πιο ψαγμένος είναι ένας οινόφιλος τόσο περισσότερο βουτηγμένος είναι στην κινούμενη άμμο αυτής της λανθασμένης αντίληψης.
Μια ματιά όμως στον οινικό στερέωμα αποδεικνύει ότι τα κριτήρια “μεγαλείου” που επικρατούν παγκοσμίως είναι τελείως διαφορετικά· και ότι ο Βουργουνδός με τη γαλότσα, το κοτέτσι και το βρώμικο κελάρι του μπορεί να παράγει συγκλονιστικά όσο και πανάκριβα κρασιά, όμως ποτέ δεν θα θεωρηθεί μεγάλος.
Ας δούμε λοιπόν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που αποτελούν κοινό τόπο του οινοπαραγωγικού μεγαλείου:
Μεγάλοι όγκοι ή μικροί;
Προς έκπληξη των περισσοτέρων, οι μεγάλοι όγκοι είναι ίσως η σημαντικότερη προϋπόθεση μεγαλείου. Φέρτε στο μυαλό σας ονόματα-μύθους του παγκόσμιου κρασιού –από το Mouton Rothschild έως τον Penfolds και από τον Mondavi ως την Concha y Toro- και θα “μετρήσετε” εκατοντάδες χιλιάδες (η ακόμα και εκατομμύρια) φιαλών! Οι μεγάλοι όγκοι σημαίνουν μεγάλους τζίρους και κατ΄ επέκταση δυνατότητες επενδύσεων, διεισδύσεις σε παγκόσμιες αγορές, ταυτόχρονη παρουσία σε διαφορετικά σημεία πώλησης, προϋπολογισμούς για την προβολή και το marketing αλλά και ισχυρή έμμεση διαφήμηση (μιας και αμέτρητοι οινόφιλοι θα δοκιμάσουν τα κρασιά τους και θα μοιραστούν τις εντυπώσεις τους)!
Μεγάλος παραγωγός σημαίνει μεγάλα κρασιά;
Eν μέρει ναι, μια και όλα τα μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου κρασιού διαθέτουν στις συλλογές τους εμβληματικά και πολλές φορές πανάκριβα κρασιά. Από την άλλη μεριά όμως, οι αυτοκρατορίες τους έχουν χτιστεί μέσα από τις προσιτές ετικέτες τους, που φυσικά χαρακτηρίζονται για τις τέλειες οινοποιήσεις και την σταθερότητα τους.
Πείτε μας την ιστορία σας…
Όσο και να προσπαθούμε να ντύσουμε το κρασί με trendy φορεσιά, αυτό δεν παύει να είναι ένα βαθειά παραδοσιακό προϊόν και ως τέτοιο η ιστορία του κάθε οινοποιείου είναι και βαρύνουσα και εκτιμητέα από όλους. Φυσικά όλοι οι σπουδαίοι παραγωγοί του κόσμου δεν καυχιούνται έτος ίδρυσης 1435 όπως οι Mazzei, παρόλαυτά το μεγαλείο δεν χτίζεται ούτε σε 20 ούτε σε 30 χρόνια!
Για την Τοσκάνη ρε γαμώτο!
Οι εμβληματικοί παραγωγοί είναι αυτοί που αφήνουν το παγκόσμιο στίγμα τους κάνοντας τις περιοχές ή τις χώρες τους γνωστές σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα στα μέρη τους μπορεί να βρει κανείς καλύτερα ή πιο niche οινοποιεία από τον Antinori ή τον Catena, όμως αν δεν υπήρχαν αυτοί η Τοσκάνη και η Αργεντινή μάλλον δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα…
Rock Stars!
Καθ’ όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, πίσω από τις αυτοκρατορίες πάντα βρίσκονται άνθρωποι με ξεχωριστή προσωπικότητα και ιδιαίτερα επικοινωνιακά χαρίσματα. Το κρασί δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση και ως εκ τούτου οι παραγωγοί δεν αρκεί να βάζουν ένα καλό προϊόν μέσα στην φιάλη. Πρέπει να είναι εξίσου ικανοί και να πείσουν για αυτό, με τον καθηλωτικό τρόπο που το κάνουν προσωπικότητες όπως ο Michel Chapoutier ή ο Christian Moueix.
Πολλά παιχνίδια εντός και εκτός έδρας.
Όπως οι μεγάλες εταιρείες είναι πολυεθνικές έτσι και οι μεγάλοι οινοποιοί είναι …πολυζωνικοί, δημιουργώντας projects είτε εκτός της δικής τους αμπελουργικής ζώνης τους είτε ακόμα και εκτός της χώρας τους. Παραδείγματα σαν αυτά του Torres στην Χιλή, της Anne Claude Leflaive στον Λίγηρα αλλά και των δικών μας Γεροβασιλείου/Τσακτσαρλή και Κώστα Λαζαρίδη σε Νότια Αφρική και Αττική αντίστοιχα είναι απλώς ενδεικτικά των αμέτρητων εκτός έδρας αγώνων που δίνουν οι σπουδαίοι οινοποιοί στις πιο καυτές έδρες!
Βιβλία, κονσέρτα, ινστιτούτα, μουσεία και άλλα…
Το κρασί είναι ένα μόνο κομμάτι στην δραστηριότητα του κάθε οινοποιείου, αφού ένας μεγάλος παραγωγός όχι μόνο πρέπει να εμπλέκεται σε πολλαπλές κοινωνικές δραστηριότητες αλλά και να συνδέει συνεχώς το κρασί και με τον πολιτισμό. Ίσως κάποιος σκεφτεί “μα καλά θα κρίνουμε ένα οινοποιείο από το αν βγάζει βιβλία ή CD με κουαρτέτα εγχόρδων;” Η απάντηση –μας αρέσει δεν μας αρέσει- είναι “ΝΑΙ!” και μάλιστα γραμμένη με μεγάλα γράμματα!
Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να αναφερθούν, όμως νομίζω ότι ήδη έχει καταστεί σαφές πόσοι παράγοντες καθορίζουν το “βάρος” ενός παραγωγού. Και μάλιστα για γίνουν τα πράγματα σαφέστερα θα πρέπει να επισημανθεί ότι δεν αρκεί να ισχύουν μια-δύο από τις παραπάνω αλλά να εκπληρώνονται όλες αυτές οι προϋποθέσεις προκειμένου ένα οινοποιείο να αποκτήσει το status ενός Gaja, ενός Masi, ενός Drouhin ή ενός Torres.
Και τώρα στα δικά μας…
Προφανώς η χώρα μας δεν έχει οινοποιεία του διαμετρήματος των παραπάνω, ωστόσο υπάρχουν μερικά ονόματα που πληρούν –έστω και σε πολύ μικρότερη κλίμακα- αρκετές από τις προϋποθέσεις που παρατέθηκαν. Το Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη, η Μπουτάρη Οινοποιητική, η Κυρ Γιάννη, το Κτήμα Χατζημιχάλη, το Κτήμα Σκούρα και βέβαια τα Κτήματα Γεροβασιλείου/ Βιβλία Χώρα είναι ονόματα άξια να συμμετέχουν σε μια τέτοια λίστα· αλλά και να καταρτίσουν μια Ελληνική Primum Familiae Vini, που θα αποτελούσε σύμβολο επιμονής, πάθους, συνέπειας και οινικής δημιουργικότητας.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση