Ναι, σύμφωνοι∙ ο τσίφτης είναι το ξεφτέρι, το σαΐνι, ο εντάξει άνθρωπος, αλλά στην περίπτωση μας μπορεί να είναι και ο ‘ξηγημένος μάγειρας, που μη μπορώντας να ενσαρκώσει την περσόνα που σύχναζε κάποτε στα κουτούκια, αποφάσισε να στήσει μια έξυπνη, σύγχρονη γαστροταβέρνα – δεν είναι τη λες και μικρή για να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «κουτούκι» – με ένα συν στον τίτλο της, που συμβολίζει την έμφαση που δίνουν στο κρασί, στα αποστάγματα και στα κοκτέιλ.
Ο Σήφης Μανουσέλης ως σεφ είναι παλιός μας γνώριμος. Προσωπικά πρωτόφαγα από τα χέρια στη Λιαστή, στη Λιά, στη Μύκονο, ένα ελληνικότατο και πολύ επιτυχημένο concept. Το όνομα του βέβαια, στην Αθήνα τουλάχιστον, είχε συνδεθεί με κάποια ασιατικά και fusion εστιατόρια, που προφανώς δεν πολυκόλλαγαν με τη σφακιανή μαγειρική του ιδιοσυγκρασία. Κι αυτό το απέδειξε στο πλειστάκις βραβευμένο, ελληνικό fine dining εστιατόριο Black Rock, του Santorini Secret, αλλά και στο Λaska, τη δική του σύγχρονη ταβέρνα, που άνοιξε το καλοκαίρι του ‘20, στο Κουφονήσι.
Στο Tsiftis δεν είναι μόνος του. Το άνοιξαν μαζί με τον Βάιο Κορομηλά, που δραστηριοποιείται στον χώρο του καφέ και τον Μπάμπη Καζάνα, που είναι από καιρό συνεργάτης του και εδώ έχει αναλάβει την κουζίνα.
Ο κατάλογος τους όλος κι όλος αποτελείται από 10-15 πιάτα, που αλλάζουν πολύ συχνά, ανάλογα με πρώτες ύλες που καθημερινά προμηθεύονται από επιλεγμένους μικρούς παραγωγούς. Τα πιάτα του ακολουθούν τη λογική του «όλα για τη μέση», παρότι το μέγεθός τους δεν είναι απαγορευτικό για να τα πάρει κανείς και ως ατομικές μερίδες.
Όσο το επιτρέπει ο καιρός, ο Tsiftis θα στρώνει τα τραπέζια και τις καρέκλες του - με τα ελαστικά κορδόνια που μου θύμισαν τα παλιά σινεμά - στο πεζοδρομημένο κομμάτι της οδού Σεβαστείας, ανάμεσα σε παρτέρια με μυριστικά, σ’ ένα καινούργιο, ήσυχο downtown, που ακόμα και όσοι γνωρίζαμε από παλιά τη γειτονιά δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα δημιουργείτο μια μέρα. Ο εσωτερικός χώρος του είναι έξυπνα διακοσμημένος, με ανοιχτή κουζίνα, με πάγκο μπροστά της για να παρακολουθεί κανείς το μαγειρικό δρώμενο. Στους γυμνούς του τοίχους, με τα διάσπαρτα βιομηχανικά στοιχεία τα ράφια με τα κρασιά, μοιάζουν να γίνονται μέρος του ντεκόρ.
Όσα δοκίμασα παρουσίαζαν ενδιαφέρον. Ξεκίνησα μια ταραμοσαλάτα με κομματάκια λεμονιού confit και σκόνη από φύκι, που της πήγαιναν πολύ, καθώς της πρόσθεταν ένα ιδιαίτερο, πιο ελληνότροπο umami. Στην τοματοσαλάτα οι τομάτες σε ζύμωση με το ανεβατό έβρισκαν μια ισορροπία χάρη σε μια «μαρμελάδα» φράουλα που γλύκαινε ευχάριστα το ζουμί της. Προσωπικά, αγάπησα τη σαλάτα αγγούρι, ωμό και σε πίκλα, με τη σάλτσα αριάνι και σουσάμι, εστραγκόν και φύκια, που θα μπορούσε να εκλάβει κανείς ως μια ανάλαφρη και δροσερή alternative σε ένα επιθετικά σκορδάτο τζατζίκι. Μου άρεσαν και τα αμπελοφάσουλα – στο φουλ της εποχής τους – με σταφύλι, αγουρίδα ξινομυζήθρα και αμύγδαλα, καθώς και η ντάσκα με τις χοντρά κομμένες βανίλιες σε ζύμωση που έπαιζαν με τη σάλτσα εσπεριδοειδών. Τα αχνιστά μύδια ήρθαν μαζί με αχνιστό σπανάκι, ηλιόσπορο και μερικά ψήγματα chorizo, που κατά τη γνώμη μου δεν κατόρθωναν να αφήσουν το πικάντικο τους αποτύπωμα στην επίγευση.
Το μαγιάτικο συνδυαζόταν όμορφα με τα αρωματικά του μανιτάρια κανθαρέλες, αλμύρα, κολοκύθι κι αυγοτάραχο ήταν ένα καλοφτιαγμένο πιάτο, που θα εκτιμήσουν δεόντως όλοι όσοι δεν πιστεύουν πως για να είναι νόστιμο το φαγητό χρειάζεται απαραίτητα και μια εξτραβαγκάντσα.
Τελειώσαμε με έναν κόκορα παστιτσάδα, με την κανέλα να «προεξέχει» από το σπετσερικό του, που ήρθε με σκιουφιχτά ζυμαρικά και νόστιμο τυρί Λαζαρέτο από την Ιθάκη, αναμοχλεύοντας μνήμες οικείων γεύσεων. Ως επιδόρπιο πήραμε το άψογο και καλο-σιροπιασμένο ραβανί, το οποίο σερβίρουν με κρέμα βανίλιας, παγωτό κεράσι και ξύσμα λάιμ. Θα ήθελα να σας πω ότι το γλυκό αυτό έδινε μια πιο σύγχρονη εκδοχή της παραδοσιακής μας ζαχαροπλαστικής – το σκέφτομαι όμως ακόμα.
Όσον αφορά το τι ήπιαμε, τώρα: Για να συνοδεύσουμε το φαγητό μας είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε κάποια από τα κοκτέιλ – που τα ονόματά τους περιστρέφονταν γύρω από το θέμα τσίφτης και στα κρασιά μιας λίστας που υπογράφει ο Φώτης Κωτσάκης, η οποία δίνει μεν έμφαση στον ελληνικό αμπελώνα, αλλά συμπεριλαμβάνει και ετικέτες από τον διεθνή, που δένουν με το στιλ του μενού. Το προσωπικό του σέρβις επιδεικνύει τον δέοντα επαγγελματισμό, αλλά είναι χαλαρό και φιλικό, όπως αρμόζει σε μια γαστροταβέρνα.
Info: Μιχαλακοπούλου και Σεβαστείας 6 (πεζόδρομος), Ιλίσια, τηλ. 2107754246, ανοιχτό: Καθημερινά, εκτός Τρίτης 17:00-01:00, τιμή: € 40-50
Ευχαριστούμε για τη φωτογραφία τη Lifo και τον φωτογράφο Γιώργο Αδάμο
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση