Manári: Πρώτες εντυπώσεις από την εξαιρετική κρεατοταβέρνα του Άρη Βεζενέ

Κλέβω μια ατάκα από το post που ανέβασε χθες στο Instagram του ο Πάνος Δεληγιάννης, καθώς τρώγαμε στο Manári: «O Άρης Βεζενές έκανε και πάλι το θαύμα του»! Θα μπορούσε, τώρα, να αναρωτηθεί κάποιος και ίσως με σκωπτικό ύφος: Μα ποιο είναι ακριβώς το θαύμα; Ότι άνοιξε μια κρεατοταβέρνα στο κέντρο της Αθήνας; Απαντώ: Όχι, το «θαύμα» είναι ότι άνοιξε τη συγκεκριμένη κρεατοταβέρνα, το Manári δηλαδή, ντύνοντας με υψηλού επιπέδου αισθητική μια παραγκωνισμένη και πολλές φορές ταλαιπωρημένη από ένα σωρό παθογένειες κατηγορία εστιατορίων. 

Μερακλίδικες ψησταριές στην Ελλάδα υπάρχουν και μάλιστα αρκετές, αλλά οι εννιά στις δέκα είναι μια κοψιά. Το Manári πηγαίνει αυτή την νοσταλγική και συνδεδεμένη με το γευστικό DNA των Ελλήνων ιστορικά, πολλά βήματα πιο πέρα. Σε αυτό το νέο του project, ο Άρης Βεζενές που συνασπίζεται με τον Λέλο Γεωργόπουλο και τον Σωκράτη Τούλια, δημιουργεί κατά τη γνώμη μου την ιδανική ταβέρνα - ψησταριά, πατώντας στο all time classic εγχειρίδιο, ενώ επανδρώνει το εστιατόριο με ποιοτικά χαρακτηριστικά σε κάθε επίπεδο: από τον cinematic χώρο μέχρι το φαγητό, το οποίο - ευτυχώς θα πω σε αυτή την περίπτωση - δεν έχει απολύτως κανένα twist. Στο Manári τρώμε όλα εκείνα τα μπιχλιμπίδια και τις νοστιμιές που τρώμε σχεδόν σε όλες τις ψησταριές, με τη διαφορά πως εδώ οι πρώτες ύλες είναι κυριολεκτικά άπαιχτες, τα ψησίματα πολύ καλά, η ατμόσφαιρα χάρμα οφθαλμών και οι τιμές άψογες.

ποιοτικά χαρακτηριστικά σε κάθε επίπεδο: από τον cinematic χώρο μέχρι το φαγητό, το οποίο - ευτυχώς θα πω σε αυτή την περίπτωση - δεν έχει απολύτως κανένα twist

Τώρα, πώς κάνανε ένα εστιατόριο και μάλιστα άκρως ατμοσφαιρικό έναν τόσο «δύσκολο» αρχιτεκτονικά χώρο, πραγματικά δεν ξέρω. Πάντως ένα σκηνικό από μόνης της είναι η αυλή με τα κίτρινα φώτα που γράφει απίθανα στο φακό της νοσταλγίας, ενώ στο εσωτερικό μπροστά από τη ψησταριά δεσπόζει ένας υπερμεγέθης ανοξείδωτος, ο απέναντι χώρος από την ανοιχτή κουζίνα είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο, ντυμένο με ξεθωριασμένους τοίχους και όμορφες, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ενώ ενδιάμεσα τους στο διάδρομο έχουν βάλει τραπέζια με λευκά λινά και κεριά που δίνουν έξτρα γοητεία στο σενάριο. Όσο κρατάει ο καιρός, τα πρώτα δροσερά αεράκια να τα χαρείτε στην αυλή, αν και το μέσα έχει κάτι το μπιστρονομικό που προσωπικά με εξιτάρει. 

Πήγαμε την τέταρτη μέρα αφότου άνοιξε για να πάρουμε μια πρώτη γεύση, ρίχνοντας όμως μια ματιά στο μενού, το οποίο ενεργοποιεί τους σιελογονους αδένες, λίγα πράγματα αφήσαμε απέξω. Κυρίως σαλάτες. Σε γενικές γραμμές η κουζίνα ήδη περφορμάρει σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Μοναδική παρατήρηση κάποια over ψησίματα στο κατά τα άλλα πεντανόστιμο συκώτι και στο μοσχαρίσιο μπιφτέκι τους. Ίσως και στα παϊδάκια τα οποία είναι από τα καλύτερα που κυκλοφορούν στην Αθήνα, τους ταίριαζε να βγουν πιο ζουμερά. Τα τηγανητά κολοκυθάκια κλείνουν μάτι στη θητεία του Άρη Βεζενέ στο πρώτο Milos, το τζατζίκι ανάλαφρο και ορεκτικό, και η κατακόκκινη ντομάτα τους κομμένη σε ροδέλες έρχεται με μυρωδάτο ελαιόλαδο και κάπαρη.

Κατά τα άλλα, η κρεατόπιτα είναι συγκλονιστική, το ίδιο και το κοκκινιστό πρόβατο με τέλεια βρασμένο, χοντρούτσικο μακαρόνι. Στα αστέρια της βραδιάς συγκαταλέγω την βαθιάς νοστιμιάς λιγκουινάδα που την βράζουν στο ζωμό του μοσχαριού και την σερβίρουν για δύο άτομα, μόλις με €12, αλλά και το αρνίσιο τους κεμπάπ. Ζουμερό, αρωματικό, αψεγάδιαστο. Ούτε τα γλυκά δεν άφησε στην τύχη τους ο Άρης Βεζενές. Δοκιμάστε το καραμελωμένο τσουρέκι με ταιριαστή πραλίνα από φυστίκι Αιγίνης και παγωτό από γάλα, αλλά αφήστε λίγο χώρο ακόμα για τα ωραιότατα σορμπέ τους. 

Info: Πλ. Αγίων Θεοδώρων 3, τηλ. 2152153804