Τζουτζούκα: Μια γαστροταβέρνα στο Ρουφ

Μ’ αρέσει που τη Τζουτζούκα την λένε Τζουτζούκα. Της πάει αυτό το πληθωρικό, το αγαπησιάρικο όνομα, που έχει κάτι από την αύρα άλλης εποχής. Μοντέρνα και νοσταλγική μαζί, βρήκε τη θέση της ανάμεσα σε παλιά σπίτια και πολυκατοικίες, σ’ ένα ήσυχο σημείο στο Ρουφ, που και κοντά στο κέντρο είσαι και παίρνεις τις ανάσες σου και βρίσκεις να παρκάρεις. Τα πράσινα μεταλλικά τραπέζια στο πεζοδρόμιο, που σου δίνουν την αίσθηση νεο-καφενείου ‒το καλόγουστο μικρό εσωτερικό με το μωσαϊκό στο πάτωμα και το μαρμάρινο μπαρ θυμίζει περισσότερο μπιστρό‒ και τις δύο φορές που πήγα ήταν γεμάτα με κόσμο διαφόρων ηλικιών που ήδη την είχε κάνει στέκι του.

Με το που διαλέξαμε κρασί (προτείνει γύρω στις 20 φιάλες, μερικές από τις οποίες προσφέρονται και με το ποτήρι, ενώ στον κατάλογο βρίσκει κανείς μπίρες κι αποστάγματα), ήρθε το ζυμωτό ψωμί στο σακουλάκι και λίγο αργότερα η συμπαθέστατη ταραμοσαλάτα με μελάνι σουπιάς και η φάβα Σχοινούσας, που έχει για παρέα καλαμαράκι τουρσί – της πάει αυτή η ξιδάτη νότα. Η συνέχεια είχε βλίτα τσιγαριαστά με μπόλικο κρεμμύδι, τα οποία, παρότι η φέτα Κεφαλονιάς κρατούσε μια κάποια κόντρα, στην περίπτωσή μας ήταν αρκετά γλυκά. Όπως και μια πανακότα με πρέντζα Ζακύνθου και μελωμένα ψητά ντοματίνια, πασπαλισμένα με χοντρό αλάτι, που με κέρδισε με την πρώτη μπουκιά. 

Τα Επτάνησα δηλώνουν το «παρών» και με την βαθιά νόστιμη προβατίνα με σάρτσα (πυκνή κόκκινη σάλτσα δηλαδή) με ζακυνθινό λαδοτύρι και χυλοπίτες Αράχωβας. Είναι από αυτά τα καθησυχαστικά πιάτα που θες να φας μετά από μια δύσκολη μέρα και να κάνεις reboot στο σύστημα. Το λεμονάτο κριθαράκι με τη γυλωμένη μανούρα Σίφνου και δύο λουκάνικα, βοδινό του Μιράν και χωριάτικο από την Τήνο, δένει όμορφα την οξύτητα του λεμονιού με την αψάδα του τυριού κι είναι ταυτόχρονα ευχάριστα πικάντικο. Όποιος αγαπάει λίγο παραπάνω την κάψα, αξίζει να δοκιμάσει και τον σταρένιο τραχανά, όχι σούπα, στεγνό, με κρεμώδη χάρη στο μασκαρπόνε, που συνδυάζεται με καπνιστό σκουμπρί,  λεμονοθύμαρο και λάδι από Carolina reaper (δεύτερη στην κλίμακα Σκόβιλ, που μετράει το βαθμό καυστικότητας των πιπεριών) και πέρα από ότι ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, πετυχαίνει μια δύσκολη ισορροπία. Με τη γκανάς σοκολάτας, πάντως που διαλέξαμε από τα επιδόρπια, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα: καλή η σάλτσα μανταρινιού που τη συνόδευε, σκληρή η ίδια η γκανάς. 

Όταν πρωτοπήρα στα χέρια μου τον κατάλογο αναρωτιόμουν γιατί η Αργυρώ Κουτσού, που φτιάχνει όλα τα παραπάνω, χαρακτηρίζει την κουζίνα της «αλήτικη». Τη δεύτερη είχα μια θεωρία. Τα φαγητά της πλέκουν διάφορα υλικά, βρίσκουν πού αγκιστρώνουν, μερικές φορές και με κάποιους κρίκους που δεν είναι δεδομένοι. Δένουν το γνώριμο με μικρές εκπλήξεις. Δε φοβούνται τις εντάσεις. Να το πω έτσι, έχουν ένα ωραίο τσαγανό. Υπό αυτή την έννοια είναι λίγο... μόρτισσα η Τζουτζούκα. Είναι όμως κι  ευγενική, περιποιητική. Ο Αντώνης Λιώλης, ο δημιουργός της, φροντίζει όλα να κυλάνε όπως πρέπει, σε κατευθύνει, όπως και τα παιδιά του σέρβις, ανάλογα με τη διάθεση και τα γούστα σου. Και σε ξεπροβοδίζει πάντα με ένα ποτήρι κάποιου digestif.