Metropolis Roof Garden: Όταν η γεύση στοχεύει να ανταγωνιστεί τη θέα!

Παρά τα τόσα χρόνια λειτουργίας του Electra Metropolis, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον διακριτικά ρετρό αέρα που αποπνέει ο χώρος του ξενοδοχείου. Θυμίζω πως στεγάζεται σ’ ένα εξαιρετικά ανακαινισμένο κτίριο του 1959, αρχιτεκτονικό τοπόσημο για τη σύγχρονη Αθήνα – έργο του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού, όπου μέχρι το 2007 στεγάζονταν το Υπουργείο Παιδείας. Το εσωτερικό του design με τα καλαίσθητα έργα που φιλοξενούνται στο lobby και στους κοινόχρηστους χώρους του, συνηγορούν στη γοητεία που μου ασκεί ο χώρος – και από αυτήν δεν εξαιρώ την υπέροχη «θέα Ακρόπολη» από το rooftop εστιατόριο του ξενοδοχείου, για την οποία έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Ο Πάνος Δεληγιάννης, μάλιστα, σε εκείνη, την πρώτη του κριτική του, το 2019, είχε επισημάνει πόσο δύσκολο είναι να «ανταγωνιστεί» η κουζίνα ένα τόσο μαγευτικό περιβάλλοντα χώρο.

Σήμερα, λοιπόν, είναι πια εμφανές πως σύσσωμη η ομάδα του εστιατορίου έχει σηκώσει εκείνο το «γάντι» της πρόκλησης που τότε πέταξε στον executive chef των Electra Hotels & Resorts, Σάκη Βενέτη και στον νυν executive chef του Electra Metropolis Athens, Χάρη Ζευγούλη.

Τα βήματα που έχουν γίνει τα διαπίστωσα στην περσινή μου επίσκεψη, επιβεβαιώθηκαν όμως και ένα βράδυ καθημερινής, την περασμένη εβδομάδα, που επισκέφτηκα το εστιατόριο. Η σάλα ήταν γεμάτη, αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο συχνά κάποιοι από το κοινό – ξένοι ως επί τω πλείστον, αλλά και αρκετοί Έλληνες – δεν περιορίζονταν να βγάζουν selfiesμε φόντο τη φωτισμένη Ακρόπολη∙ τους έβλεπα να παίρνουν και πιάτα μαζί τους, προφανώς για λήψεις που θα ανέβαζαν με hashtags, τύπου #instafoodie.

Και θα καταλάβετε γιατί όταν αρχίσω να περιγράφω τα πιάτα της βραδιάς. Πρώτα ήρθαν διάφορα προζυμένια ψωμιά (με κουρκουμά και μπούκοβο, με ελαιόλαδο και θυμάρι και ένα απλό, ολικής, που συνοδεύονταν από ελαιόλαδο και αγελαδινό βούτυρο δουλεμένο με μυριστικά. Τα απαριθμώ, κυρίως γιατί μες την απλότητά τους έβγαζαν κάτι ελληνικό, που πραγματικά εκτίμησα. Ακολούθησαν τέσσερα καλοφτιαγμένα amuse- bouche – σκέφτομαι σοβαρά μήπως αρχίσω να χρησιμοποιώ τον όρο «τερψιλαρύγγια» – όποτε βρίσκω ότι δεν επιτελούν απλώς το ρόλο του καλωσορίσματος, αλλά καταφέρνουν, παρά το μικρό τους μέγεθος, με τις εντάσεις και τη λεπτότητά τους να διεγείρουν την όρεξη και την περιέργεια για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η παντζαροσαλάτα είναι ένα πιάτο που σπάνια επιλέγω. Την πήραμε όμως και σωστά πράξαμε γιατί η ποικιλία από διάφορα, μαγειρεμένα «à point» παντζάρια και κυδώνια, μαζί με τις πίκλες παντζαριού και την ελληνική βουβαλίσια μπουράτα, τα οποία σκέπαζε ένα λεπτό «πέπλο» από ζελέ σμέουρων και κόκκινων βάτσινων (cranberry), πασπαλισμένο με καβουρδισμένα φουντούκια είχε, επιτέλους, κάτι να πει, γευστικά. Άξια λόγου βρήκα και τα σοταρισμένα φρέσκα, ελληνικά χτένια με σαλάτα από φακές beluga, που ταίριαξαν εξαιρετικά με μια κρέμα ταραμοσαλάτας, αρωματισμένη με φρέσκο κόλιανδρο. Ένιωσα, όμως, πως μαζί με τα τσιπς ρυζιού και το γαλάκτωμα καρύδας με αποπροσανατόλιζαν – μεταφέροντας με σε πιο thai τοπία.

Θα σταθώ στα καλοφτιαγμένα φρέσκα λινγκουίνι, τα οποία ο σεφ έβρασε πρώτα σε ζωμό από όστρακα και στη συνέχεια «έδεσε» με κρέμα παστινάκης, εν είδει θαλασσινής «καρμπονάρας», για να τα συνοδεύσει, τέλος, με καπνιστό χέλι Άρτας, σε ρόλο guanciale, και με ψιλοκομμένη μαραθόριζα και ψητό βασιλικό μανιτάρι πλευρώτους (king oyster). Ήταν ένα πληθωρικό, αλλά πολύ νόστιμο πιάτο, με εντάσεις και ωραίες αντιθέσεις υφών. Η φρέσκια σφυρίδα με πουρέ από καψαλισμένο μπρόκολο, «κους- κους» κουνουπίδι και hollandaise με μάραθο, παρότι μου φάνηκε αρχικά κοινότοπη ως σύνθεση, με κέρδισε με την πολύ κρουστή υφή της. Επίσης αξίζει να αναφερθώ και στο σιγομαγειρεμένο, ελληνικό αρνάκι με πουρέ από χειμωνιάτικες ρίζες, κρέμα από μελιτζάνες ιμάμ και «γυαλί» πατάτας, ένα πιάτο που θα πρότεινα σε ξένους φιλοξενούμενους μου ως έκφραση ελληνικής κουζίνας.

Φέτος μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει πολλά στο Metropolis roof garden. Αφενός έχει δοθεί περισσότερη έμφαση στο σέρβις και στη λίστα κρασιών. Αφετέρου η κουζίνα του έχει αρχίσει να αποσαφηνίζει την προσωπικότητά της. Και όσο σεφ Χάρης Ζευγούλης θα προχωράει, εξελισσόμενος μαγειρικά, με όλο και περισσότερη σιγουριά, θα γίνονται για αυτόν πιο ξεκάθαροι και οι δρόμοι της ελληνικής κουζίνας. Αυτό, βέβαια, δεν θα τον εμποδίσει να συνεχίσει να εκφράζεται με τον κοσμοπολιτισμό που απαιτεί ένα πόστο σαν το δικό του.

Από τα επιδόρπια του chef patissier Βαγγέλη Αλούπη, που βαδίζει σε κοινά γευστικά μονοπάτια με την κουζίνα,  βρήκα ενδιαφέρον το εξωτικό cheesecake, χωρίς ζάχαρη, με σος μάνγκο και παγωτό από φρούτα του πάθους, καθώς και το εκμέκ- τσουρέκι με άρωμα μαστίχας και παγωτό καϊμάκι. Ως φίλη της dark σοκολάτας, όμως, κόλλησα με το vegan cremeux bitter σοκολάτας, με κόκκινα βατόμουρα, πραλίνα ξηρών καρπών και παγωτό καρύδα-λάιμ, το οποίο βρήκα πολύ καλοφτιαγμένο και ελαφρύ.

Προτείνω, λοιπόν, να κρατήσετε την πρόταση μου κατά νου, καθώς σε λίγο καιρό θα αρχίσουμε πάλι να αναζητάμε εστιατόρια σε ταράτσες με θέα, και νόστιμο ελληνοπρεπές φαγητό.