ΦΙΤΑ: Στην εποχή του Δημήτρη Δημητριάδη

Πρώτη φορά από τα χέρια του Δημήτρη Δημητριάδη έφαγα το 2010 στο Cibus στην Αίγλη του Ζαππείου. Τότε είχε κάνει μια δυναμική εκκίνηση στο πεδίο της σύγχρονης ελληνικής κουζίνας, και παρότι ο ίδιος ήταν πιο εσωστρεφής απ’ ότι είναι τώρα, εκείνη η «σπουδή» στον εκσυγχρονισμό της γευστικής μας παράδοση είχε πολλή ομορφιά, φέρνοντας το όνομά του στο προσκήνιο. Ακόμη θυμάμαι το χειροποίητο λουκάνικο κόκορα με αφρό μετσοβόνε και ζελεδάκια μπίρας. Στην συνέχεια εξέλιξε αισθητά τη μαγειρικά του στο Artisanal, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια, μέχρι που οι δημιουργοί του ΦΙΤΑ στο Νέο Κόσμο, ο Φώτης Φωτεινόγλου και ο Θοδωρής Κασσαβέτης του έδωσαν φέτος τα κλειδιά της κουζίνας και το ελεύθερο να μαγειρεύει ό, τι του μιλάει στη καρδιά. Δεν βιάστηκε πάντως να κάνει δραστικές αλλαγές στη ταυτότητα του εστιατορίου, το οποίο υφολογικά παραμένει γαστροταβέρνα στον απόλυτο βαθμό, αρχίζοντας πλέον να βαραίνει ένα κλικ προς το παρόν περισσότερο, το δημιουργικό της πρόσημο. 

Το μενού του Δημήτρη Δημητριάδη στο ΦΙΤΑ ακολουθεί μεν τη δομή και τη γευστική κατεύθυνση που είχε χαράξει το δίδυμο Κασσαβέτης - Φωτεινόγλου, ωστόσο αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά μια πιο συμπυκνωμένη γεύση από την ελληνική παράδοση, την οποία ο σεφ βλέπει με πιο δημιουργικό μάτι, χωρίς να την απομακρύνει από τη θαλπωρή με την οποία μας περιβάλει κάθε φορά που την δοκιμάζουμε. Περιμένω, όμως, να επέμβει ακόμη πιο καταλυτικά και να αφήσει εντονότερα το αποτύπωμά στα πιάτα. Τα παντζάρια του, πάντως με πίκλες από παντζάρι, ραπανάκια και μια ελαφριά σκορδαλιά αμυγδάλου ήταν πολύ καλά. Το ίδιο θα πω και για τα φασολάκια - τα συγκεκριμένα τα λένε τσαούλια - στη σχάρα, με pesto ντοματοπελτέ με πιπεριές Φλωρίνης που κάνει ωραίο «παιχνίδισμα» με το ωριμασμένο κατσικίσιο τυρί. Ή κλασική πλέον σπαγγετάδα με  αυγοτάραχο που μπαινοβγαίνει πλέον στο μενού του ΦΙΤΑ είναι must αν την πετύχετε. Τα σουγάνια τα γεμίσει με χταπόδι και τα παντρεύει  με μια φίνα σάλτσα από φάβα. Ωστόσο η γέμιση μου φάνηκε κάπως υδαρής και το χταπόδι λίγο άχρωμο. Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται το εξαιρετικό ιμάμ. Δοκίμασα και τα τρία επιδόρπια και ξεχώρισα την καλοφτιαγμένη πάστα αμυγδάλου που κουβαλάει εντός της, γοητεία από άλλες, μακρινές πλέον εποχές.