Schloss Schauenstein, ένα εστιατόριο-προορισμός στην Ελβετία!

09 Ιανουαρίου 2023
Λάζαρος Λατανιώτης
Ένα γαστρονομικό χωριό μέσα στη μικρότερη πόλη του κόσμου, ένα κάστρο που δεσπόζει στη σκιά του Lenzerhorn σε μια ηλιόλουστη κοιλάδα και μια κουζίνα που ακτινοβολεί παγκοσμιότητα από μια μικρή γωνιά της Ελβετίας.
  • SCHLOSS SCHAUENSTEIN, ΕΝΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ-ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ! | Globe-Eater

Δεν μου βγάζει νόημα η Ελβετία. Μία χώρα που μιλούν 3 γλώσσες (4 άμα συμπεριλάβεις και την «τοπική» Ρομανσική), με 26 καντόνια, μερικά εκ των οποίων δίγλωσσα, και με τους γαλλόφωνους κατοίκους να αναγκάζονται να μιλήσουν αγγλικά στις ελβετο-γερμανόφωνες περιοχές, και τοπικές κυβερνήσεις για κάθε καντόνι, όσο μικρό και εάν είναι, μου φαντάζει παράδοξη, όσες φορές και να την έχω επισκεφθεί. Και ενώ οι λόγοι της επίσκεψής μου έχουν αυξηθεί κατά δύο τα τελευταία χρόνια, αιτία αυτήν τη φορά, το Schloss Schauenstein, ένα εστιατόριο με 3 αστέρια και πολλαπλές εισόδους του στα World’s 50 Best. Τα παράσημα αυτά αξιοθαύμαστα από μόνα τους, η διάκριση όμως που με ενθουσίασε ήταν οι 19 πόντοι στον οδηγό Gault&Millau. Δεν το λες και λίγο.

Το ταξίδι έμοιαζε γνωστό και ήδη γενόμενο. Αεροπορικό ταξίδι σε μια πρωτεύουσα, δεύτερο ταξίδι εντός της χώρας, παραλαβή αυτοκινήτου και οδήγηση για πάνω από μία ώρα για να βρεθώ στη μέση του πουθενά και να περάσω μια γαστρονομική νύχτα (και ένα πρωινό) σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Μόνη διαφορά αυτήν τη φορά, είχα παρέα και το φόντο ήταν οι Ελβετικές Άλπεις αντί για τη Σουηδική τάιγκα.


Ήταν περίπου πριν από 20 χρόνια όταν ο Andreas Caminada νοίκιασε, με συνεργάτες, το κάστρο Schauenstein στο Fürstenau και αφού έστησε το εστιατόριό του άρχισε σταδιακά να χτίζει ένα γαστρονομικό χωριό στο προαύλιο χώρο που αποτελείται από ένα επιπλέον χορτοφαγικό εστιατόριο, έναν φούρνο (με εκπληκτικά αρτοποιήματα), ένα μικρό εργαστήριο καβουρδίσματος καφέ και ένα μικρό πανδοχείο, που λειτουργεί ως βοηθητικός χώρος φιλοξενίας για τους συνδαιτημόνες που δεν πρόλαβαν να κλείσουν δωμάτιο εντός του Schauenstein. Ξανθό ξύλο, που δένει με την γκρίζα πέτρα, χαλαρή μουσική σε όλους τους χώρους του κάστρου, που δένει όμορφα με το τρίξιμο των ξύλινων σκαλοπατιών, και μια γαστρονομική Disneyland με πολλές βόλτες, όπως δυο επισκέψιμες κάβες, σνακ και γλυκίσματα που σερβιρίζεσαι ελεύθερα, καφέ και υπερπολυτελείς και μοντέρνες εγκαταστάσεις σε κτίσματα που μετρούν μια χιλιετία ζωής, παρά κάτι.

Στα γαστρονομικά τώρα, όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται στις παρασκευές είναι από εντόπιους παραγωγούς ή από τους κήπους του κάστρου, μαγειρεμένα με σύγχρονες τεχνικές και ελάχιστη παρέμβαση με το αποτέλεσμα να λάμπουν γευστικά και να ακτινοβολούν απόλαυση αναδεικνύοντας την ποιότητά τους αλλά περισσότερο από όλα την τεχνική κατάρτιση και το ταλέντο της κουζίνας. Έτσι, αφού ο ήλιος έπεσε και έδεσα σε double Windsor κόμπο τη γραβάτα μου, περάσαμε στο drawing room του κάστρου για το apéro με σαμπάνια και amuse bouche εμπνευσμένα από τη διαθεσιμότητα των πρώτων υλών και την παράδοση. Η εμπειρία ξεκίνησε με ταρτούλες με γεμάτα γλυκά γήινα αρώματα κρεμμύδια, μίνι mille-feuille με κρεμώδη μανιτάρια και ένα «τάκο» με παστράμι και κρατσανιστό κέλυφος τάκο που είχε ξεφύγει στο ζύγι στη γλυκάδα. Από την άλλη η αρωματικότατη, πικάντικη μουστάρδα στο πλάι το ίσιωνε αλλά η ισορροπία φαινόταν αρκετά φτιαχτή.

Πέρασμα στην ψηλοτάβανη σάλα του εστιατορίου και στα κυρίως, με συνταγές που βασίζονταν στη φρεσκάδα των πρώτων υλών και στην απλότητα στην προετοιμασία και την παρουσίαση. Τσεκ σε όλες τις μοντέρνες τάσεις με το γευστικό αποτέλεσμα να είναι καθηλωτικό και η απόλαυση συνεχής χωρίς στραβοπατήματα. Αξιόλογα πιάτα του δείπνου τα γεμάτα γεύση μαγειρεμένα λαχανικά που φώναζαν εντοπιότητα, τα κρεμώδη γλυκάδια με κάστανα και μαύρη τρούφα που μύριζαν χειμώνα σε μια comfort εκδοχή του fine dining που μπορώ να τρώω κάθε μέρα, το ζουμερό ψάρι με το ουμαμένιο ζουμί πεπονιού και χαλαπένιο και ο βουτυράτος αρκτοσαλβελίνος με βελούδινη σάλτσα από βουτυρόγαλα με βαθιά επίγευση και μικρο-κρουτόν.

Η κορυφαία εμπειρία όμως και το πιάτο που άξιζε από μόνο του το ταξίδι στη μικρότερη πόλη του κόσμου ήταν ένα κρατσανιστό κουνουπίδι όλο γεύση, σερβιρισμένο σε σάλτσα με μπαχαρικά και σως κάρυ, φινιρισμένο με φλοίδες φινόκιου και που ενσωμάτωνε όλη τη φιλοσοφία του εστιατορίου η οποία μου έγινε όμως ξεκάθαρη μόνο όταν ο σεφ μου την εξήγησε. Τρία αστέρια, πολλαπλές είσοδοι στα World’s 50 Best και 19 βαθμοί στον οδηγό Gault & Millau και δεν σερβίρουν αστακό, χαβιάρι και wagyu αλλά βασίζονται στα προϊόντα της κοιλάδας του Domleschg που «αγγίζονται» από τη δημιουργικότητα του Caminada και κάνουν το Schloss Schauesnstein αιτία ταξιδιού. Και με το παραπάνω. Ακόμα και για κουνουπίδια.

Η Κλίμακα της Βαθμολογίας
0 - 4
Κακό
4.5 - 5
Μέτριο
5.5
Αποδεκτό
6 - 6.5
Καλό
7 - 7.5
Πολύ Καλό
8 - 8.5
Εξαιρετικό
9 - 10
Άριστο
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.
Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση