Ο ιστορικός παραγωγός της Ηλείας έχει συνδέσει το όνομά του με την πρωτοπορία στην καλλιέργεια ιδιαίτερων ποικιλιών όπως η Μαυροδάφνη, το Refosco, ο Αυγουστιάτης και το Mourvedre. Αυτά τα διόλου προβεβλημένα σταφύλια –τουλάχιστον την εποχή που το Κτήμα Μερκούρη άρχισε να τα καλλιεργεί- βρίσκουν το δρόμο τους στα μοναδικά κόκκινα blend της συλλογής Ερυθρό Μερκούρη, Κάβα Μερκούρη και τον Αντάρης. Όμως τα 3 πρώτα σταφύλια προσφέρονται και σε μονοποικιλιακές εκφράσεις, με τις cuvee αυτές να μοιράζονται την υπέροχη φωτογραφία της Nelly’s στην ετικέτα.
Η προ καιρού επίσκεψή μου στον παράδεισο του Κορακοχωρίου μου επιφύλαξε την τιμή 2 μίνι κάθετων, συμμετέχοντας σε ένα ταξίδι που και οι ίδιοι οι άνθρωποι του κτήματος δεν είχαν -τουλάχιστον με αυτή τη διάρκεια- ξανακάνει! Έχοντας δοκιμάσει κάθε νέα κυκλοφορία των Μαυροδάφνη και Αυγουστιάτη είχα μια ξεκάθαρη εικόνα για τις δύο ετικέτες· ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, αφού πάντα το κρασί βρίσκει τρόπους να σε ταπεινώνει ιδιαίτερα όταν ταξιδεύει μέσα στο χρόνο. Και αυτό γιατί ο συνήθως άχαρος στη νιότη του Αυγουστιάτης μετατράπηκε πολλές φορές σε έναν πανέμορφο κύκνο, κλέβοντας τις καρδιές όλων μας και αμφισβητώντας την κυριαρχία του μεγάλου ελληνικού σταφυλιού.
Πάντως το τελευταίο ξεκίνησε εντυπωσιακά με την Μαυροδάφνη 2020 (8,5/10) να φέρνει άφθονο πυκνό μαύρο φρούτο και σταφίδα αλλά και σχεδόν full-bodied τανική δομή σε ένα φοβερό σύνολο. Ανάλογα άγριο αλλά και εντυπωσιακό παρουσιάστηκε και το 2017 (8/10), που αντισταθμίζει το βαρύ άρωμα της μαύρης ελιάς και του σοκολατούχου γάλακτος με άφθονη οξύτητα.
Το 2015 (4/10) και το 2014 (6/10) μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικές χρονιές. Ή κολακευτικές φιάλες για να είμαστε δικαιότεροι, αφού όσο τα κρασιά παλαιώνουν τόσο η διακύμανση μεταξύ των φιαλών αυξάνεται. Το πρώτο παρουσιάστηκε άδειο ενώ το δεύτερο αρκετά πυκνό πλην υπερώριμο και …αρπαγμένο στα αρώματα.
Το 2012 (8,5/10) μας επανέφερε στα μεγαλεία για τα οποία είναι ικανή η εν λόγω cuvee. Αν και δεν είναι τρομακτικά συμπυκνωμένο, διαθέτει εκπληκτική αρμονία ανάμεσα στη γλύκα, την οξύτητα και τις τανίνες, αλλά και φρεσκάδα φρούτου πλάι στην γήινη διάσταση. Ένα τέλεια εξελιγμένο κρασί που ωστόσο δεν φοβάται άλλα 2-4 χρόνια στην φιάλη!
Αυτή η Μαυροδάφνη δείχνει ότι σε γενικές γραμμές την “έχει” την δεκαετία. Μάλιστα τόσο το 2011 (7,5/10) όσο και το 2009 (7,5/10) αποδεικνύουν του λόγου το αληθές αφού ακόμα προσφέρουν ζωντανό φρούτο πλάι στα γλυκά μπαχάρια και το δέρμα.
Στην αρχή ο Αυγουστιάτης δείχνει να παραχωρεί τα ηνία έστω και αν το 2020 (8/10) είναι ανθώδες και πιπεράτο, αφού το γλυκό πικάντικο φρούτο και οι τανίνες απαιτούν 5-10 χρόνια για να ξεδιπλωθούν προσδίδοντας σήμερα ένα ποιοτικό πλην άχαρο χαρακτήρα . Έρχεται μάλιστα και το φτωχό σε φρούτο όσο και σχετικά άδειο 2017 (6,5/10) να ντουμπλάρει τις αρχικές εντυπώσεις.
Όμως ο Αυγουστιάτης αποδεικνύει ότι μάλλον είναι ένας αξιόλογος δρομέας αντοχής παρά ένας κυκλοθυμικός σπρίντερ! Το πυκνό 2015 (8/10) αν και κλείνει 8ετία είναι ακόμα φρέσκο, στιβαρό και αρκετά μακρύ απαιτώντας και άλλη παλαίωση, ενώ το ακόμα εντυπωσιακότερο 2016 (8,5/10) εκπλήσσει με το ζωντανό κόκκινο φρούτο, την λαμπερή αίσθηση στο στόμα και την μακριά πιπεράτη επίγευση. Όπως και όλες οι άλλες χρονιές αυτής της ετικέτας προσφέρει μέσο βάρος και ντελικάτη παρουσία αλλά και τρομακτική ουσία.
Όπως η Μαυροδάφνη έτσι και ο Αυγουστιάτης από την εσοδεία του 2011 (8/10) παρουσιάζεται ώριμος και πολύπλοκος στην μύτη όσο και αρκετά επιθετικός στις τανίνες. Όμως εδώ η βελούδινη μαλακότητα αναλαμβάνει για περισσότερη ώρα το γευστικό κομμάτι, καθιστώντας το κρασί που βρίσκεται στην κορύφωσή του ιδιαίτερα απολαυστικό.
Το 2009 (7,5/10) είναι πιο εκρηκτικό αλλά και πιο εξελιγμένο, με το δέρμα και την βρεγμένη γη να λυμαίνονται το μπουκέτο. Η παρθενική κυκλοφορία αυτής της ετικέτας έχει μαλακώσει πολύ, όμως η εξαιρετική οξύτητα και η τυπική πιπεράτη επίγευση κρατούν το ενδιαφέρον των τυχερών που μπορούν να φέρουν αυτή τη σπάνια χρονιά στο ποτήρι τους.
Το Κτήμα Μερκούρη με έχει πείσει σε αμέτρητες περιπτώσεις ότι μπορεί να προσφέρει καταπληκτικά κρασιά παλαίωσης και αυτή η μοναδική ευκαιρία που μου προσέφερε η πάντα φιλόξενη οικογένεια Κανελλακόπουλου απλώς ενίσχυσε αυτήν που την πεποίθηση.
Αμφότερες η Μαυροδάφνη και ο Αυγουστιάτης είναι ετικέτες ικανές για μεγαλεία, διαθέτοντας εντούτοις διαφορετικές προσωπικότητες Πιο “μαύρη” και στιβαρή η πρώτη, πιο αιθέρια και πιπεράτη η δεύτερη, σίγουρα θα ικανοποιήσουν τους οπαδούς του macho και της ντελικατέτσας αντίστοιχα. Βέβαια με την σταθερότητά του και την ομορφιά με την οποία παλαιώνει, ο Αυγουστιάτης κέρδισε τις τρέχουσες εντυπώσεις. Από την άλλη μεριά όμως η Μαυροδάφνη δείχνει να έχει διανύσει τα οινοποιητικά βήματα που θα την κάνουν να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί και να ξαναβρεθεί στον θρόνο της!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση