Στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από την κριτική που έγραψα για το Akra του Γιάννη Λουκάκη και του Σπύρου Πεδιαδιτάκη πριν από επτά μήνες, μέχρι και την περασμένη Τρίτη που έφαγα ξανά εκεί, ομολογώ ότι δεν και ήταν λίγες οι φορές που μου πέρασε αυτό το πολυσυζητημένο εστιατόριο από το μυαλό. Είχα επισημάνει σε εκείνο το κείμενο κάποια τρωτά σημεία, που με προβλημάτισαν για το κατά πόσο είναι ή όχι συνεπής η κουζίνα του. Κατέληξα, θυμάμαι, στο συμπέρασμα ότι παρόλο το μεγάλο ενδιαφέρον και τις δυνατές στιγμές που αδιαμφισβήτητα είχε εξαρχής, διάφορα στραβοπατήματα - κυρίως σε επίπεδο τεχνικής - αλλά και όχι μόνο - δεν το άφηναν να λάμψει όπως θα του άξιζε. «Άκρα» το είπαν οι άνθρωποι, σκέφτηκα μετά. Οπότε φυσικό κι επόμενο η σχολαστική σταθερότητα στις εκτελέσεις να μην είναι προτεραιότητά τους ή να μεταφράζεται ακόμα και σαν κάτι το γοητευτικό, που λίγους θα ενοχλήσει. Άλλωστε το μενού στο Akra εμπλουτίζεται συνεχώς, οπότε εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο για την μπριγκάντα να περφορμάρει σε καθημερινή βάση χωρίς να κάνει αστοχίες. Δεν αναφέρομαι βέβαια τα εξαίσια επιδόρπια του Πεδιαδιτάκη, γιατί αφενός μεν αλλάζουν σπάνια, αφετέρου ζαχαροπλαστική και απόλυτη ακρίβεια στην υλοποίηση των συνταγών πάνε πακέτο, οπότε αυτό ελαχιστοποιεί δραματικά τους κινδύνους, ιδιαίτερα αν είσαι ζαχαροπλάστης μιας ανάλογης κλάσης όπως ο Πεδιαδιτάκης.
Πάντως σε σχέση με εκείνο το άνισο δείπνο, αυτή τη φορά φάγαμε και πιο καλά και πλησιέστερα στο μπιστρονομικό στυλ του Γιάννη Λουκάκη, το οποίο κατά καιρούς προσωπικά με έχει συνεπάρει. Το πιάτο που με εξίταρε τις προάλλες ήταν ένα φανταστικό σασίμι δράκαινας με χοντροκομμένα φιλέτα που είχαν υπέροχη υφή και φλύδες από άγριες αγγινάρες, οι οποίες μοιάζανε με «πεινασμένα στόματα άγριου ζώου». Δεν ξέρω αν το κάνανε επιτόπου ή τους βγήκε τυχαία αλλά εκτός από γευστικότατο, είχε και μια εξπρεσιονιστική εμφάνιση που με κέντρισε. Ή τουλάχιστον έτσι το είδαν τα δικά μου μάτια. Αλλά και η ντελικάτη τερίνα ροφού με ιδανικά ψημένα λαχανικά και μια φίνα ρώσικη στο πλάι, εκφράζουν στον απόλυτο βαθμό το αναπτρεπτικό μαγειρικό στυλ του Λουκάκη. Στα κατσικίσια παϊδάκια περίμενα μεγαλύτερο γευστικό βάθος και πιο μερακλίδικο ψήσιμο, όμως μας αποζημίωσε η κατσικομακαρονάδα τους. Ρουστίκ μέχρι το κόκκαλο, αλλά και με μια ευγενική επίγευση στη τελική που ισορροπούσε την αγριάδα. Δυνατό πιάτο!
Για τα επιδόρπια δεν θα πω κάτι που δε ξέρετε. Παραμένουν πάρα πολύ καλά. Καθίσαμε έξω για να αποφύγουμε το στριμωξίδι της σάλας και το σέρβις σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά εξυπηρετικό. Βέβαια τα πρώτα πιάτα ήρθαν σε χρόνο dt και σχεδόν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να μην χωράνε στο τραπέζι, ενώ μαζί με τα επιδόρπια σέρβιραν και τα mignardises, κάτι το οποίο δεν θυμάμαι να μου έχει ξανατύχει - τουλάχιστον πρόσφατα - σε εστιατόριο. Είπαμε όμως: Άκρα.
Info: Αμύντα 12, Παγκράτι, τηλ. 2107251116
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση