Αsωtos, οι πρώτες εντυπώσεις

Όπως ίσως θυμάστε είχαμε ήδη αναφερθεί , από τα τέλη Αυγούστου, στο Αsωtos που θα έπαιρνε τη θέση του Frater & Soror, του δημοφιλούς bar-restaurant της Πλατείας Προσκόπων, λέγοντας ότι εκεί ο σεφ Μιχάλης Μερζένης θα κατέθετε τη δική του εκδοχή για το σύγχρονο comfort ελληνικό φαγητό. Επιτέλους τα «θα» τελείωσαν και ο Αsωtos άνοιξε τις πόρτες του «ήπια», μ’ένα soft opening, την Παρασκευή 1 Νοέμβρη και έτσι βρεθήκαμε ξανά σ’ εκείνον, τον γνώριμο μας χώρο που διαμορφώθηκε για να φιλοξενεί εφεξής αυτό, το σύγχρονο μαγειρείο, a.k.a. wine-bar- restaurant.

Και πράγματι, τα πιάτα από το μενού που δοκίμασα εκείνο το βράδι ήταν ακριβώς αυτό που μου είχε περιγράψει ο Μιχάλης Μερζένης, δυο-δυόμιση μήνες πριν: απλά, με έμφαση στην ποιοτική πρώτη ύλη, την οποία προτιμάει να προμηθεύεται, όσο είναι εφικτό, απευθείας από έλληνες παραγωγούς. Και αυτή η επιλογή του απαντάει, κατά κάποιο τρόπο, στο πιθανό ερώτημα: «Σε τι αναφέρεται, μαγειρικά, το επίθετο «άσωτος»: ή ακόμα και εκείνο το «rogue taverna» (αλήτικη ταβέρνα), το οποίο ενδεχομένως κάποιοι να είδατε να φιγουράρει στο προφίλ του Αsωtos, στο Instagram.

Θυμάστε μήπως εκείνη παραβολή της Βίβλου με τον πατέρα και τους δυο γιούς; Ο μικρότερος, αφού διεκδίκησε το μερίδιο της πατρικής περιουσίας που του αναλογούσε, ξενιτεύτηκε και πριν προλάβει να χαρεί, το ξεκοκάλισε κι έμεινε πανί με πανί. Κάπως έτσι, ο άσωτος κατάλαβε πως δεν τον παίρνει άλλο. Οπότε για να σωθεί γύρισε, αναγκαστικά, με την ουρά στα σκέλια στο πατρικό του, ζητώντας από τον πατέρα του να τον συγχωρέσει για τις ασωτίες του και να τον πάρει για .. υπηρέτη στο πατρικό του σπίτι.

Και σε αυτό το σημείο φτάνουμε, επιτέλους, στο ζουμί της παραβολής και στην επεξήγηση του ονόματος∙ ο στοργικός πατέρας, όχι μόνο τον συγχώρησε, αλλά έστησε και ολόκληρο γιορτινό τραπέζι για να γιορτάσει τη μεταμέλεια του, σφάζοντας τον «μόσχον τὸν σιτευτόν», δηλαδή το πιο καλοθρεμμένο του μοσχάρι – ή, αλλιώς ό,τι πιο εκλεκτό διέθετε. Με ανάλογες εκλεκτές πρώτες ύλες υπόσχεται να μαγειρεύει ο Μιχάλης Μερζένης – καλώντας μας γύρω από ένα «οικογενειακό τραπέζι», σπιτικής ευωχίας, παρόμοιο μ` εκείνο το βιβλικό τραπέζι που στήθηκε για να γιορτάσει η οικογένεια την επιστροφή του ασώτου υιού. Και για αυτό το μενού του πρόκειται να είναι πάντα σπιτίσιο και comfort. Τα πιάτα του συνδυάζουν τη ζεστασιά του οικείου, του ελληνικού, χωρίς αυτό να τα περιορίζει να αρτύζονται και με πιο μεσογειακά μπαχαρικά και μυριστικά – κυρίως λεβαντίνικα – αλλά και να έχουν ενσωματώσει τις γευστικές εμπειρίες που έχει αποκομίσει ο σεφ και από διάφορες άλλες, ethnic κουζίνες. Και, όπως καταλαβαίνετε, λόγω της σύνθεσης της ομάδας των ιδιοκτητών, που αγαπάει το κρασί και τα ωραία ποτά, εδώ θα μπορούμε να συνοδεύσουμε το φαγητό μας, επιλέγοντας είτε κάποιο από τα φυσικά και μη κρασιά του καταλόγου είτε κάποιο κοκτέιλ της αρεσκείας μας. Εκείνο το βράδυ «έπαιζαν» κυρίως με κλασικά κοκτέιλ.

Στα πιάτα μας, τώρα! Αρχίσαμε μ’ ένα προζυμένιο ψωμί με τραχανά που ήρθε με το δικό τους βούτυρο. Παραγγείλαμε και τον ταραμά με λάδι καμένης τομάτας (λευκός ταραμάς, μ’ ένα επιπλέον, ψαρένιο umami, που προφανώς οφειλόταν σε κάποιο είδος dashi). Το επόμενο πιάτο ήταν το δικό τους χειροποίητο labneh, με πιπεριά Φλωρίνης ψημένη στη φωτιά, σταφίδες, κουκουνάρι και αφράτες πίτες. Ακολούθησαν άλλα δυο θαλασσινά πιάτα: το ταρτάρ ελληνικού τόνου με κυβάκια αγγούρι, ψητό καλαμπόκι, dressing γάρου και βαλεριάνα και ένα σκουμπρί με αριάνι, ψιλοκομμένο σέλινο, αγγούρι, πράσινο μήλο, άνηθο και μοσχολέμονο.

Φθάνοντας στα κρεατικά, βρήκα έξυπνη ιδέα τον λαχανοντολμά – σίγουρα θα επιδιώξω να τον δοκιμάσω ξανά, σε μια κανονική μέρα ροής, όπως θέλω να δοκιμάσω πάλι και το συκώτι φρυγαδέλι με τη φρέσκια σάλτσα ντομάτας και το λεμόνι confit, που μου άρεσε ως ιδέα. Αντίθετα το σπαγγέτι μπολονιέζ με τα πολύ καψαλισμένα και λιπαρά, ψιλοκομμένα κομμάτια κρέατος – δεν θύμιζε το γνωστό ragù bolognese. Σίγουρα βέβαια, εκείνο που ξεχώρισα ως κορυφαίο για τη βαθιά του νοστιμιά ήταν το παστίτσιο σε φύλλο, που ήρθε στημένο σαν μια τραγανή τάρτα, με μια πλούσια κρέμα τυριού (αρσενικό Νάξου), αρωματισμένη με μοσχοκάρυδο και τρούφα.

To κέικ της κολοκύθας με την πλούσια crème patissière, τη γύρη και τους κολοκυθόσπορους – που δεν ήταν επετειακό, λόγω Halloween – αν αγαπάτε την κολοκύθα θα πρέπει να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε, εκτός κι αν είστε της σοκολάτας, οπότε προχωρήστε κατευθείαν στην «άχαστη» σεράνο-τόνκα. Αυτά για αρχή, θα επανέλθουμε για περισσότερα όταν ο Αsωtos θα έχει το χρόνο να εγκατασταθεί για τα καλά στο σπίτι του και η ομάδα του βρει πλήρως τα πατήματά της.

Προς το παρόν όπως τα είδα, υπολογίστε, αν τα βάλετε στη μέση γύρω στα € 50-60 το άτομο, με κρασί.

Info: Αμύντα 6, Πλατεία Προσκόπων, τηλ. 2107213720