TwentyFive, steaks στο Μικρολίμανο

Το TwentyFive στο Μικρολίμανο, δίπλα ακριβώς στο Βαρούλκο, συμπληρώνει την πιάτσα εκεί. Η θερμή διακόσμηση με το τούβλο, το ξύλο, το δέρμα και τις φωτιές στην ανοιχτή κουζίνα, σε συνδυασμό με το περιποιητικό σέρβις (παρά τις καθυστερήσεις) δημιουργεί ζεστασιά και ωραία ατμόσφαιρα. Βέβαια -ιδιαίτερα- όσο ο καιρός κρατά ακόμη, υπάρχει και το εξωτερικό κιόσκι με την ωραία θέα που όμως πλήττεται από τη διαρκή κίνηση αυτοκινήτων που μάλιστα έχουν σε ασυνήθιστο ποσοστό κομμένες εξατμίσεις και μουσική στη διαπασών!

Ο σεφ Γιώργος Τσούλης έχει περάσει από διάφορα εστιατόρια,κάνειτηλεοπτική καριέρα -εξ ου και η δημοφιλία του- και έχει συνεταιριστεί εδώ με τον μπασκετμπολίστα Alec Peters του Ολυμπιακού -που έδωσε και το όνομα στο 25- και ένα ακόμη στέλεχος της ομάδας. Ο σεφ και ο Ολυμπιακός αρκούν για να εξασφαλίσουν στο Πειραιώτικο TwentyFive μια πολύ πετυχημένη εκκίνηση (άνοιξε τον περασμένο Απρίλιο) και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα όμορφο, καλοστημένο εστιατόριο με σωστές τιμές, ελκυστικό μενού και μια σχετικά σύντομη wine-list που όμως έχει καλές επιλογές και πολυσυλλεκτικότητα.

Η κουζίνα του Γιώργου Τσούλη είναι τόσο-όσο δημιουργική χρειάζεται ένα τέτοιο εστιατόριο και ο σχεδιασμός του μενού πολύ καλός, γεμάτος ιδέες που δελεάζουν κάθε λάτρη του κρέατος. Κάπου εδώ όμως αρχίζουν και τα πρώτα «αλλά». Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στην πρώτη ύλη που καμιά φορά προδίδει μια καλή ιδέα, όπως για παράδειγμα στο λουκάνικο που σερβίρεται πάνω σε μπριος με κέτσαπ σε ζύμωση, πίκλα coleslaw και μουστάρδα raspberry ή στην ωραία σύνθεση της ντοματοσαλάτας με το κρασοτύρι Άνδρου που χωρίς καλή ντομάτα απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης. Χρειάζεται επίσης λίγο μεγαλύτερη προσοχή ή μάλλον περισσότερη αυτοσυγκράτηση σε ορισμένα πιάτα. Το ταρτάρ για παράδειγμα όπου, αν και γευστικό, χάνεται η αίσθηση του κρέατος με τα τόσα καρυκεύματα ή ακόμη και στα κρέατα που ψήνονται προσεκτικά στην parilla, θεωρώ προσωπικά άστοχη την προσθήκη της sauce beurre noisette. Να προσθέσω επίσης ότι ένα τέτοιο εστιατόριο για κρέας οι τηγανιτές πατάτες και ο πουρές πρέπει να «φυσάνε», ε στο TwentyFive δεν…

Τέλος, ένα πιάτο που περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον ήταν το «Δικό μας Wellington», με χειροποίητη ζύμη κουρού, πάστα μανιταριών με μοσχαρίσια γλυκάδια, λάδι τρούφας (έχω ξαναγράψει ότι κάθε εστιατόριο που έχει γαστρονομικές φιλοδοξίες πρέπει να το πετάξει), μοσχαρίσιο φιλέτο και σος εστραγκόν. Ωραία και φιλόδοξη ιδέα που αν την έλεγαν η «Δική μας Κρεατόπιτα» θα είχα να της προσάψω μόνο ότι η ζύμη ήταν υπερβολικά χοντρή σε σχέση με τα υπόλοιπα υλικά, το Wellington όμως προϋποθέτει ολόκληρο φιλέτο που κυριαρχεί ως αίσθηση, ως δάγκωμα, ως γεύση σε όλο το πιάτο.

Το TwentyFive είναι φιλόδοξο, ενδιαφέρον και πετυχημένο, αυτό που χρειάζεται είναι ο Γιώργος Τσούλης να σταθεί για μια στιγμή, να αφουγκραστεί τις ανάγκες του εστιατορίου, να αναζητήσει σε μεγαλύτερο βάθος τα υλικά του και να αναλογιστεί αν πρέπει και με ποιον τρόπο να γίνουν τα πιάτα του λίγο απλούστερα και πιο ουσιαστικά.