Peccati di Gola: Ιταλικές γεύσεις που χρειάζονται άμεσα διορθώσεις

Θα είμαι ειλικρινής. Δε πήγα με μεγάλες προσδοκίες στο Peccati di Gola για τους λόγους που ίσως φαντάζεστε. Ήταν άλλωστε μια απόφαση εντελώς της τελευταίας στιγμής, αν και εκκρεμούσε εδώ και καιρό, μια επίσκεψη στη φημισμένη trattoria της Γλυφάδας, για την οποία άκουγα κυρίως θετικά σχόλια. Άλλωστε η Talita και η Naomi μεγάλωσαν κυριολεκτικά μέσα στα εστιατόρια των γονιών τους, του διάσημου Vincenzo και της Dia Sigillo. Οι παλιότεροι σίγουρα θα θυμούνται. Το Dolce Vita και το Ives Klein Blue στη Μύκονο, στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 και αργότερα το Il Parmigiano στο Κολωνάκι κ.α., έγραψαν πολλά χιλιόμετρα στην ιταλική κουζίνα. Όταν οι γονείς τους έφυγαν από τη ζωή, αποφάσισαν οι δυο τους να συνεχίσουν το story και κάπως έτσι γεννήθηκε το Peccati di Gola. 

Ο χώρος είναι πολύ απλός και φροντισμένος με το ξύλο να κυριαρχεί σχεδόν παντού, αν και οι διακοσμητικές παραπομπές που θα ζέσταναν το σκηνικό με τα «χρώματα» της trattoria είναι απούσες. Καθίσαμε στο μοναδικό τραπέζι του εστιατορίου που ήταν διαθέσιμο στο εσωτερικό, σχεδόν…κολλητά με ένα διαφημιστικό ψυγείο. Το σέρβις το βρήκα άμεσο και εξυπηρετικό σε γενικές γραμμές, ενώ υπάρχουν και ελάχιστες ετικέτες κρασιών από τον ιταλικό αμπελώνα. Πολύ συμπαθητικά μέχρι εδώ. 

Φτάνοντας, τώρα, στο ζητούμενο ενός εστιατορίου, που είναι η κουζίνα του ομολογώ οτι δεν έμεινα ευχαριστημένος. Τους βγάζω το καπέλο για την φτιαγμένη με πολλή μαστοριά πίτσα τους: δοκίμασα μια μαργαρίτα με μοτσαρέλα buffalo και μια diavola με καυτερό σαλάμι ventricina, που ήταν πραγματικά άψογες. Από εκεί και έπειτα, το μοσχαρίσιο carpaccio έρχεται κάπως υδαρές και καταδυναστεύεται από το λάδι τρούφας, στη caprese η μοτσαρέλα δεν είχε εκείνη τη βουτυράτη δομή που την απογειώνει και τα ντοματίνια ήταν παντελώς άνοστα, η καρμπονάρα αν και υποτυπωδώς νόστιμη αποδείχθηκε τελικά κάτω του μετρίου, ενώ μεγαλύτερη προσοχή ήθελαν και τα νιόκι με την τρούφα, όπου μεταξύ απλών αστοχιών η κρέμα γάλακτος τα έκανε τόσο βαριά που δεν άφησαν καθόλου τα αρώματα τους να αναπνεύσουν. 

Κλείσαμε με ένα δυστυχώς απογοητευτικό τιραμισού το οποίο είχαν την ευγένεια να μας προσφέρουν στο φινάλε.