Pablo T., για καφέ ή ποτό… και μόνο! ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ

Ο χώρος που στέγαζε το Armani είναι ιδανικός για ένα all-day café-bar restaurant όπως το Pablo. Η μπροστινή αυλή είναι κομψή και ιδανική για να χαζεύεις την περαντζάδα, ενώ η πίσω πιο ιδιωτική και πιο «βραδινή» είναι εξίσου όμορφη. Ο μέσα χώρος, που δεσπόζει το μπαρ, είναι σικάτος, με κόκκινες λεπτομέρειες, ξανθό ξύλο με γοητευτικές καμπύλες και μουσική που γρήγορα δυναμώνει.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρώτο «χτύπημα» έρχεται όταν συνειδητοποιείς ότι τα τραπέζια για φαγητό τεσσάρων ατόμων είναι μικροσκοπικά και χωράνε απλά και μόνο τα κουβέρ. Αυτό σε ένα μαγαζί που λέει ότι είναι –και- tapas restaurant και άρα έχει μεζεδάκια για την μέση είναι έξτρα πρόβλημα, γιατί αυτή η περίφημη «μέση» πολύ απλά δεν υπάρχει!

Λίγες στιγμές αργότερα έρχονται οι κατάλογοι. Tapas μπρος, μερικά μάλλον αδιάφορα κύρια πιάτα με βάση το κρέας και μια παέλια πίσω. Παραγγέλνουμε, διαλέγουμε και κόκκινο κρασί από την τηλεγραφική λίστα και έρχεται το δεύτερο χτύπημα. Το κόκκινο κρασί μας είναι παγωμένο ωσάν σαμπάνια! Απορούμε και ο σερβιτόρος μας εξηγεί ότι τα άλλα είναι πολύ ζεστά! Πράγματι, το δεύτερο μπουκάλι που παραγγείλαμε ήρθε σε θερμοκρασία βρασμού και ο σερβιτόρος δικαιώθηκε… εις βάρος της απόλαυσής μας δυστυχώς.

Είχα ακούσει από πολλούς παράπονα για το φαγητό εδώ κι έτσι, για σιγουριά, παραγγείλαμε και μια ποικιλία αλλαντικών. Οι πιστοί αναγνώστες θα την θυμάστε από το «μούτρωσα» της περασμένης εβδομάδας. Έρχεται ένα πιάτο με μια τούφα στεγνές, μαραμένες και μη βρώσιμες πρασινάδες πάνω στις οποίες ήταν ριγμένα κάτι ταλαίπωρα ισπανικά αλλαντικά μετριότατης ποιότητας. Το χειρότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το jamon ήταν κομμένο σε κάτι φλύδες, χοντρό στην μέση, με ξέφτια στις άκρες λες και το είχαν κόψει με στομωμένο κονσερβοκούτι! Αν μια ποικιλία αλλαντικών μπορεί να έχει αυτή την εικόνα, μπορείτε υποθέτω να φανταστείτε ότι η συνέχεια δεν ήταν θριαμβευτική.

Ήταν ωστόσο λίγο καλύτερη. Λίγο. Οι πατατούλες bravas (τηγανιτά κυβάκια με πάπρικα) ήταν συμπαθέστατες, η τορτίγια μέτρια και υποτονική, η ισπανική «πίτσα» απλά οκ. Το επόμενο χτύπημα ακούει στο όνομα paella. Έρχεται σε έναν εντυπωσιακό τηγάνι για δύο άτομα, αλλά δυστυχώς πρόκειται για έναν άγευστο λαπά με ίχνη σαφράν και άνοστα θαλασσινά και κρεατικά. Η δική μου μοσχαρίσια μπριζόλα με ένα μπολάκι σάλτσα ήταν αρκετά καλή, ίσως ότι πιο καλό δοκίμασα, ενώ ένα χοιρινό με λιωμένο τυρί ήταν επιπέδου συνοικιακής ταβέρνας. Ευτυχώς τα churros (ας τα πούμε ισπανικούς λουκουμάδες) ήταν στεγνοτηγανισμένα και νόστιμα και μας άφησαν μια ικανοποιητική επίγευση τουλάχιστον.

Για όλα αυτά, δυο μπουκάλια –φτηνό- κρασί και τρία αξιοπρεπή κοκτέιλ πληρώσαμε €192. Η τιμή ήταν αναμενόμενη, όμως αυτό το φαγητό δεν έχει τιμή δυστυχώς. Ελπίζω να το συνειδητοποιήσουν μόλις τους περάσει ο θυμός από αυτά που θα διαβάσουν και να το διορθώσουν γιατί είναι πραγματικά κρίμα για ένα τόσο ωραίο μαγαζί, με τόσο δυνατές δημόσιες σχέσεις.