Nakal, Πόρτο Ράφτη: Αλλαγή πίστας και ανεβασμένες επιδόσεις με τον Θοδωρή Παπανικολάου στο τιμόνι

Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Nakal ήταν το 2021 και θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί και τότε από το κοσμοπολίτικο σκηνικό που έστησε ο Γιώργος Παντελούκας σε αυτό το εντυπωσιακό και στιλάτο παραθαλάσσιο restaurant bar στο Πόρτο Ράφτη. Βούτηξε τα πινέλα του στην παλέτα του boho για να ζωγραφίσει ένα all day εστιατόριο που απλώνεται από το εστιατόριο με μια πλεγμένη στέγη από σκοινιά και τραπέζια στις αποχρώσεις του πιο σκουρόχρωμου ξανθού που ταιριάζουν και με το φυσικό τοπίο μέχρι μπροστά στη θάλασσα. Τα αναπαυτικά daybeds με τις πλεκτές ομπρέλες, το lounge μπροστά από το εστιατόριο όπου μπορεί να απολαύσει κάποιος τον καφέ του κι ένα snack, αλλά ακόμη και μια κομψή πισίνα στην αριστερή του όχθη, πλάθουν ένα μαγαζί πού θα μπορούσε να βρίσκεται στα κοσμικότερα μέρη της Ελλάδας, που θα ξεχώριζε στην Μύκονο, στην Αθήνα, πόσω μάλλον στο Πόρτο Ράφτη. Μιλάμε για μεγάλη επένδυση, από εκείνες που κάνεις κυρίως πάνω σε μια τρέλα ή αν έχεις τελικά ισχυρό ένστικτο ότι ακόμα κι ένας κούκος μπορεί να φέρει έστω λίγα βήματα πιο κοντά την Άνοιξη. 

Επιστρέφω στο Nakal και πλέον στην επιμέλεια του Nakal, από το πρωινό μέχρι το μεσημεριανό γεύμα και το dinner, βρίσκεται ο Θοδωρής Παπανικολάου: τελευταίος του σταθμός ήταν τον Parla στη Κηφισιά. Τον γνώρισα το 2013 στη Σαντορίνη, τότε που έκανε το πρώτο μεγάλο του βήμα σε ένα από τα ιστορικότερα εστιατορία του νησιού, τη Σελήνη επί των ημερών του αξέχαστου Γιώργου Χατζηγιαννάκη. Μετά το Parla (εκεί βρίσκεται πλέον το βραβευμένο Monzu) τον χάσαμε για μια διετία περίπου μέχρι που έδωσε τα χέρια με τον Ανέστη Τζουτζουράκο για να αναβαθμίσει τις γεύσεις στο Nakal. Στο μεσημεριανό μενού στο οποίο επικεντρώνεται κι η κριτική παίζει με πιο comfort κώδικες χωρίς να χάνει βέβαια τη διάθεση του για «κεντήματα» και μοντέρνες παρουσιάσεις πιάτων που «μιλάνε» μια κοσμοπολίτικη, μεσογειακή γλώσσα που κεντράρει αρκετά και στην ελληνική γεύση. Το βράδυ στο Nakal ο Παπανικολάου ανεβάζει κατακόρυφα ταχύτητες, αλλά για αυτό θα επανέλθω μελλοντικά.

Η αρχή έγινε με ωραίο ψωμί, βιολογικές, τροφαντούτσικες ελιές κι ένα ορεκτικό, ριγανάτο πελτέ, πραγματικά πεντανόστιμο. Από την τριλογία με τις αλοιφές πρώτη και καλύτερη βάζω την πιρουνάτη μελιτζανοσαλάτα, ο ταραμάς έχει βελούδινη υφή και η οξύτητα του ισορροπεί θαυμάσια με την ήπια πικράδα  που δίνει το τρίμμα του αυγοτάραχου.  Το αβοκάντο έρχεται ψημένο στη σχάρα και το συνοδεύουν με γιαούρτι, τριμμένη ντομάτα, λεμόνι, κρεμμύδι, και φρέσκος κόλιανδρος, υλικά που μεταξύ τους δουλεύουν, δροσίζοντας του τη λιπαρότητα. Αυτό όμως που στην κυριολεξία τα σπάει είναι ο μαρινάτος γαύρος σε χειροποίητο πιτάκι από ρεβύθι: μερακλίδικο, με αλάνθαστη τεχνική και διαπεραστική  γεύση που διεγείρει. Στο ίδιο υψηλό (και συναισθηματικό) επίπεδο κινείται και ένα ψημένο χταπόδι με ανάλαφρη κρέμα φασολιού, σταμναγκάθι και λαδόξυδο, ενώ και το carpaccio από λαυράκι με chilly και passion fruit, αν και στο άκουσμα του με πήρε λίγο ο ύπνος, ήταν ντελικάτο, άψογα κομμένο το ψάρι, αρτυμένο υποδειγματικά και πανέμορφο. 

Διαβάζω στο μενού πατάτες με αυγά και περιμένω να έρθει κάτι στο τραπέζι που θα μου τρέξουν τα σάλια. Τα τσιπς είναι υπέρκομψα και τηγανισμένα στην εντέλεια και το βαθύ πιάτο δεν βοηθάει την εξίσου φίνα κρέμα αυγού - θα της ταίριαζε πάντως να είναι πιο dirty και πιπεράτη - να απλωθεί παντού. Έπειτα έρχεται ένα ολόκληρο τηγανητό κοτοπουλάκι σε panko, με κρέμα τυριού cheddar, λαδολέμονο μουστάρδας και θεϊκές τηγανητές πατάτες, τόσο νόστιμο και αμαρτωλό που ξεχνάς το όνομα σου. Τα επιδόρπια επιμελείται ο εξαιρετικός ζαχαροπλάστης Σπύρος Πεδιαδιτάκης. Δοκίμασα μόνο το πολύ καλό και τεχνικά άρτιο Bali Breeze με κρέμα καρύδας, crumble από βουτυρένιο μπισκότο, μαρέγκα και σορμπέ γιαουρτιού αρωματισμένο με λουίζα.

Για ακόμη μια φορά μπράβο του! Το Nakal με τον Θοδωρή Παπανικολάου στο τιμόνι έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε αξία που εύκολα θα ξεπεράσει τα όρια της περιοχής που βρίσκεται και αν δεν ανακόψει τη δυναμική του θα συζητηθεί πολύ.