Γαλάζια ακτή, κρητική κουζίνα σε ονειρικό spot!

Η ιδέα μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι η Μυρσίνη Λαμπράκη ανέλαβε το «Γαλάζια Ακτή». Η απόφαση μάλιστα να είναι εδώ και να μαγειρεύει η ίδια ήταν ιντριγκαδόρικη. Γνωρίσαμε αυτό το εστιατόριο με σεφ τον Γιάννη Μπαξεβάνη. Ο σεφ πρότεινε, εδώ, την μοντέρνα ελληνική κουζίνα του με κρητικές πινελιές και το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά καλό και αρκετά ακριβό, όπως άλλωστε όλα τα εστιατόρια του Grand Resort. Η ιδέα για την αλλαγή αυτή δεν γνωρίζω αν προήλθε εξ ανάγκης ή αν ήταν επιλογή, όπως και να ‘χει όμως μου άρεσε. Η εποχή και το κλίμα των ημερών δίνει πόντους στο comfort food και τις απλές και κατανοητές γεύσεις που γεμίζουν τη ψυχή και από την άλλη η ιδέα ότι ένα τόσο όμορφο εστιατόριο γίνεται προσιτό μου άρεσε πολύ.

Αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ναι, το φαγητό της Μυρσίνης Λαμπράκη είναι νοστιμότατο, αυθεντικό και αρκούντως «comfort» όμως οι τιμές μάλλον υπάκουσαν στον νόμο της αδράνειας του πεντάστερου Grand Resort. Τα πιάτα είναι τσιμπημένα με τιμές που κυμαίνονται από €16 μέχρι €27, αλλά τον τελικό λογαριασμό ανεβάζουν ακόμη περισσότερο οι τιμές κρασιών, νερών και λοιπών… Αρκεί να σας πω ότι όταν ένας φίλος που ήρθε αργότερα ζήτησε λίγο τυρί για να συνοδεύσει ένα ουίσκι (€12 το απλό ποτό) και η μυζήθρα που ήρθε χρεώθηκε €14! Ενώ όταν η γυναίκα του παρήγγειλε ένα Tanquerray με τόνικ χρεώθηκε €12 το τζιν και €7 το τόνικ… δηλαδή €19 το –ας το πούμε- κοκτέιλ! Καταλαβαίνετε λοιπόν για ποιες ακριβώς δυνάμεις αδράνειας μιλάω.

Δυστυχώς λοιπόν αυτή η τιμολογιακή πολιτική ακυρώνει σε ένα βαθμό την όλη προσπάθεια. Το «Γαλάζια Ακτή» είναι ένα υπέροχο εστιατόριο, σε ένα από τα πιο ρομαντικά spots της Αθήνας… όμως ο λογαριασμός στο τέλος αφαιρεί ένα μέρος της χαράς. Αρκετά όμως με την γκρίνια για τις τιμές, πάμε στα υπόλοιπα. Και για να τελειώνω με τη γκρίνια να πω απλά ότι το σέρβις χρειάζεται πολλή-πολλή δουλειά ακόμη. Ευγενέστατοι και πρόθυμοι όλοι, αλλά ασυντόνιστοι και με τα πιάτα να έρχονται στο τραπέζι χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν και χωρίς να φτάνουν όλα ταυτόχρονα. Εικόνα που δεν συνάδει με εστιατόριου αυτού του επιπέδου. Από την άλλη η κουζίνα είναι γευστική, καλοφτιαγμένη και στηρίζεται σε ολόφρεσκα υλικά που έρχονται όλα από την Κρήτη.

Σε ότι αφορά στην κουζίνα αυτή καθεαυτή, το συνολικό αποτέλεσμα είναι καλό. Μερικά πιάτα όμως πραγματικά ξεχωρίζουν. Ο παραδοσιακός ροφός με μπάμιες, σε ελαφριά σάλτσα τομάτας είναι εκπληκτικός, ζουμερός και οι μπάμιες σκέτο γλύκισμα. Πολύ καλό, σωστά χυλωμένο και πανέξυπνο σαν ιδέα και νεωτερισμός ήταν και το ριζότο με μικρά μελιτζανάκια που χυλώνει με στάκα. Από εκεί και πέρα δοκίμασα μια σειρά πετυχημένων πιάτων χωρίς όμως να φτάνουν στο επίπεδο αυτών των δύο. Οι σαλάτες είναι ολόφρεσκες και αρωματικές, το κουνέλι με ματζουράνα και πατάτες τηγανιτές γευστικότατο αν και μια ιδέα στεγνό, το αρνάκι σε κρούστα γιαουρτιού με άγριες αγκινάρες καλοφτιαγμένο και ρουστίκ, το ίδιο και οι κλασικές μακαρούνες σε ζωμό από ζυγούρι με παλαιωμένο ανθότυρο από τα Αστερούσια.

Εξαιρετικό περιβάλλον και νόστιμη κουζίνα…και όμως όλο μαζί το εστιατόριο τελικά δεν με πείθει. Ναι, κυρίως φταίνε οι τιμές. Αλλά το βασικότερο είναι ότι όλο μαζί το «πακέτο» απλά δεν κολλάει. Σερβίρει μια κουζίνα που ζητά πιο απλό χώρο, πιο φιλικό και άμεσο σέρβις και που δεν έχουμε συνηθίσει να την πληρώνουμε σαν να τρώμε σε εστιατόριο με αστέρι Michelin! Είναι νόστιμη, έχει καλά υλικά, αλλά δεν έχει αυτό το επίπεδο ραφιναρίσματος και αρτιότητας που θα δικαιολογούσε τα €80 το άτομο με ένα από τα –λίγα- φτηνά κρασιά του μαγαζιού.