Άνετον, πιο καθημερινό αλλά ενδιαφέρον

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν υπήρξα ποτέ ο μεγαλύτερος fun του «Άνετον». Το έβρισκα ανέκαθεν υπερεκτιμημένο και θεωρούσα ότι ενώ ο Βασίλης Καλλίδης έχει προφανώς ταλέντο και δυνατότητες, δεν είχε βρει μια πραγματικά πειστική και ιδιαίτερη πρόταση. Εντάξει, το παραδέχομαι… μου την έσπαγαν πάντα και εκείνες οι στενές, άβολες, πλαστικές καρέκλες της αρχής!

Από τότε όμως πέρασε καιρός. Ο χώρος άλλαξε, οι καρέκλες έγιναν πιο αναπαυτικές, ο Βασίλης Καλλίδης βγήκε στην τηλεόραση. Η άνοδος της δημοφιλίας του και η τηλεοπτική του καριέρα είχε σαν αποτέλεσμα να μάθουν το «Άνετον» πολλοί άνθρωποι που κατά βάθος δεν ενδιαφέρονταν, δεν κατανοούσαν, ούτε και ήθελαν ή μπορούσαν να πληρώσουν τις γαστρονομικές ανησυχίες του κ. Καλλίδη.

Εκείνος, αρχικά αντιστάθηκε. Έκανε μικρές αλλαγές και παραχωρήσεις στο μενού του και το «Άνετον» πέρασε την πιο αμήχανη και αδιάφορη φάση του πατώντας με το ένα πόδι στην μοντέρνα, δημιουργική ελληνική κουζίνα και με το άλλο στην …ταβέρνα. Φέτος, με την συνδρομή και της κρίσης φαντάζομαι, το «Άνετον» απέκτησε ξεκάθαρη ταυτότητα και η κουζίνα του είναι πιο απλή από ποτέ. Είναι νόστιμη και ενδιαφέρουσα όμως.

Η βραδιά μας εκεί δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς αφού μας είχαν καθίσει με το «έτσι θέλω» και χωρίς να μας ενημερώσουν σε ένα μεγάλο, "to know us better" τραπέζι με μια –συμπαθέστατη- παρέα οκτώ ατόμων. Εγώ μάλιστα καθόμουν σε μια καρέκλα ακριβώς μπροστά στην εξώπορτα, με αποτέλεσμα κάθε φορά που άνοιγε να με λούζει ένα κύμα παγωμένου αέρα. Αλήθεια, τι κακό κι αυτό με όλα εκείνα τα εστιατόρια που δεν μεριμνούν για μια διπλή πόρτα στην είσοδό τους! Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μετρ παρεξηγήθηκε κιόλας που παραπονεθήκαμε. Τστς… ντροπή μας πραγματικά που δεν είπαμε κι ευχαριστώ που μας βόλεψαν κάπου! Ομολογώ όμως ότι η καλή μέρα δεν φαίνεται τελικά πάντα από το πρωί.

Στην πορεία, τα πράγματα έστρωσαν. Το σέρβις ήταν ευγενέστατο και αποτελεσματικό και ο κατάλογος γεμάτος πιάτα που τα θέλαμε στο τραπέζι μας! Η τηγανιά ήταν από τις νοστιμότερες που έχω δοκιμάσει, το ίδιο και τα θαυμάσια λουκάνικα Θεσσαλονίκης. Οι τηγανιτές πατάτες ήταν κορυφαίες και η ιδέα με το τηγανιτό αβγό από πάνω μου άρεσε. Τα τυροπιτάκια ήταν ολόστεγνα και γευστικά, τα μανιτάρια απλά συμπαθητικά και το μόνο που δεν με έπεισε από τα πρώτα ήταν το βαρύ και λαδωμένο πεϊνιρλί. Η σύγκριση με το πεϊνιρλί του Πέσκια –ας πούμε- ήταν συντριπτική.

Στα κύρια πιάτα ωστόσο, διαπίστωσα μια κάμψη. Νόστιμα τα μπιφτεκάκια, αλλά η μακαρονάδα με κιμά ήταν πιο σπιτική από ότι θα περίμενα από έναν σεφ σαν τον Βασίλη Καλλίδη. Το δε χοιρινό κότσι ήταν ζουμερό, αλλά με υπερβολικό λίπος και όπου η πέτσα ήταν ξεροψημένη ήταν απλά συγκλονιστική… μόνο που δεν ήταν παντού ξεροψημένη.

Η ουσία πάντως είναι ότι αυτή την στιγμή το «Άνετον» προσφέρει πραγματικά νόστιμο φαγητό, σε πολύ καλές τιμές. Μόνη μου ουσιαστική ένσταση η λίστα των κρασιών που με 3+3 επιλογές δίνει νέα διάσταση στον όρο «φτωχή»! Πάλι καλά που έχει δυο καλές επιλογές σε ασκό (ας το πούμε χύμα) του Τσέλεπου.