Cash, στα καλύτερά του!

Το πανέμορφο κτίριο της Κηφισιάς που φιλοξενεί το Cash είναι ένας από τους ομορφότερους εστιατορικούς χώρους της πόλης χειμώνα και καλοκαίρι. Χρόνια τώρα, το Cash του Γιάννη Μωράκη, είναι από τα καλύτερα bar-restaurants της πόλης. Η φετινή συνεργασία με τον Απόστολο Τραστέλη (και όχι μόνο στο Cash) του δίνει έναν κλασικό γαλλικό προσανατολισμό στο μενού που του πάει πολύ και φέρνει τον αξιολογότατο σεφ Γιάννη Παρίκο επικεφαλή της κουζίνας του. Προσθέστε σε αυτό, το καλορονταρισμένο σέρβις υπό τον Νεκτάριο Ντάλλα, έναν από τους ικανότερους και κομψότερους διευθυντές εστιατορίων στην Αθήνα, μια ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών, ωραία κοκτέιλ και σωστή μουσική (αν και ενίοτε είναι πιο δυνατή από ότι θα την ήθελα) και έχετε το «πακέτο» που κάνει το Cash τόσο καλό… και μάλιστα καλύτερο από ποτέ για να ακριβολογώ!

Τα πιάτα είναι άψογα εκτελεσμένα, γευστικά, όσο απλά πρέπει για το στιλ του μαγαζιού και με καλά υλικά. Από τα πρώτα με ενθουσίασε η κλασική τερίνα φουαγκρά, με σωστή μεταξένια σχεδόν υφή και βαθιά γεύση, αν μάλιστα υπήρχε ένα παιχνίδι στη γεύση, για παράδειγμα το κυδώνι που την συνόδευε να είχε μια ελαφρά πικάντικη διάσταση ή υπήρχε ένα παιχνίδι με την υφή, το πιάτο θα ήταν άριστο. Αυτά που ήταν πραγματικά άψογα ήταν το ταρτάρ (με την άψογη ισορροπία και την ιδανική υφή που συνοδευόταν από ένα ποσαρισμένο αβγό σε κρούστα, λίγο αρμανιάκ και λάδι τρούφας) και αυτό το απίθανο ραβιόλι που έκλεινε μέσα του έναν ποσαρισμένο κρόκο αβγού και είχε μανιτάρια και τυρί compte, ένα αληθινό μνημείο στην λογική του comfort food! Στα κύρια πιάτα, η εξαιρετική ποιότητα κρέατος σε rib-eye και τουρνεντό Rossini τους χαρίζει πόντους. Και στο μεν rib-eye, υπάρχει και η άψογη μπεαρνέζ, οι ωραίες τηγανιτές πατάτες και το ψητό λάχανο που το συνοδεύουν τέλεια. Το tournedo Rossini όπως θα το προτιμούσα στην κλασική –αν και πιο ακριβή- εκδοχή του με τις τρούφες. Δε θεωρώ ότι τα σπαράγγια τις αντικαθιστούν επάξια, όμως τόσο το φουαγκρά όσο και η σάλτσα από Port είναι πολύ καλά! Η πάπια έρχεται ψημένη στην εντέλεια, συνοδεύεται ωραία από παντζάρια και μύρτιλλα και μόνο το ότι πρόκειται για την ίδια πρώτη ύλη με την εκπληκτική πάπια της «Σπονδής» αρκεί για να καταλάβετε ότι μιλάμε για ένα σπουδαίο πιάτο. Το μόνο πιάτο που πιστεύω ότι δεν έχει σχέση με το υπόλοιπο μενού ούτε σαν ιδέα ούτε και σαν εκτέλεση είναι ένα κλασικό χάμπουργκερ. Δεν είναι κακό, αν όμως αποφασίσει κάποιος να εντάξει ένα χάμπουργκερ πλάι στα άλλα πιάτα που δοκιμάσαμε τότε σίγουρα θα πρέπει να ασχοληθεί πολύ περισσότερο μαζί του. Τα επιδόρπια είναι επίσης πολύ καλά, με την κρεμ μπρυλέ να είναι πραγματικά «όλα τα λεφτά»!

Με όλα τα παραπάνω διαμορφώνεται μια πραγματικά δυνατή πρόταση, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι τα πρώτα πιάτα κοστίζουν €10-16, τα κύρια €15-25 και τα επιδόρπια €7 τότε ειλικρινά θεωρώ το Cash αχτύπητο αυτή την σεζόν!