The Abbot, το ατμοσφαιρικό bar-restaurant του Νίκου Βουρλιώτη

Διασχίζοντας την όμορφη αυλή και μπαίνοντας στον αγνώριστο χώρο του πρώην Ctalin, στο Χαλάνδρι, σκέφτομαι αυθόρμητα «εδώ θέλω να ξανάρθω». Είναι, προφανώς, πολύ σημαντικό για ένα νέο μαγαζί να σου προκαλεί αυτή την πρώτη εντύπωση. Το Abbot το καταφέρνει χάρη στην ατμοσφαιρικότητα της σάλας του, τη ζεστασιά του. Ο θερμός φωτισμός, η άφθονη πέτρα, τα κρεμαστά φωτιστικά, τα φυτά, αυτή η φευγαλέα μοναστηριακή αίσθηση (Abbot σημαίνει ηγούμενος) κάθε στοιχείο του αποπνέει μια comfort αίσθηση που σε προσκαλεί να χαλαρώσεις.

Ο Νίκος Βουρλιώτης (ναι, ο γνωστός, των Going Through) μαζί με τον Μάνο Γαλανό (Ctalin, Petit Fleur κλπ) και τον Δημήτρη Σακουφάκη δημιούργησαν ένα πραγματικά όμορφο και ξεχωριστό μαγαζί. Στην κουζίνα, ο σεφ Γιώργος Νεστορίδης με την συνδρομή του restaurant-manager Νίκου Λουκάκη έχουν δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον comfort-food menu με βάση το κρέας αλλά και αρκετές ιταλικές και fusion πινελιές. Πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες, θα σας πω ότι εδώ δοκίμασα ένα από τα πιο απολαυστικά burger της πόλης: στηρίζεται σε ένα θαυμάσιο, πληθωρικό και σωστά λιπαρό μπιφτέκι από βοδινό chuk eye roll και brisket που κάνει όλη τη διαφορά. Εξαιρετική και ιδιαίτερα ζουμερή βρήκα και την –θηριώδη- χοιρινή ωμοπλάτη που στα €28 ταΐζει εύκολα τρία άτομα!

Από εκεί και πέρα, η κουζίνα δείχνει να χρειάζεται ακόμη λίγο χρόνο να βρει τα πατήματά της και να αποσαφηνίσει την ταυτότητά της. Και δεν είναι παράλογο. Το The Abbot είναι αφενός πολύ νεαρό, αφετέρου το τολμηρό mix της γαστρονομικής πρότασής του θέλει ισχυρό concept πίσω του. Οι fusion πινελιές για παράδειγμα, προσωπικά δεν μου κολλάνε τόσο με τις υπόλοιπες προτάσεις. Δεν βρίσκω τον λόγο για παράδειγμα να σερβίρεται –και εδώ- σεβίτσε. Αλλά αν για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει ο σεφ δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτό, τότε θα πρέπει με το σεβίτσε του να μας πείθει ότι είναι τόσο καλό και αυθεντικό που θα ήταν όντως αμαρτία να το χάσουμε. Όμως δεν είναι. Αν και ευχάριστο πιάτο και σωστό, δεν έχει την ένταση και την αιχμηράδα που θα έπρεπε. Αυτή η τόλμη στις γεύσεις και στις εντάσεις φαίνεται να λείπει και σε άλλα πιάτα όπως για παράδειγμα στην εκδοχή τους της κλασικής καρμπονάρα με μπουκατίνι, guanciale (θα το ήθελα σε μεγαλύτερα και ζουμερότερα κομμάτια), πεκορίνο και αβγό ποσέ^ ένα αναμφίβολα νόστιμο πιάτο που ωστόσο χρειάζεται την ένταση τόσο από το τυρί όσο και από το πιπέρι για να λάμψει.

Πέρα από αυτές τις παρατηρήσεις όμως, είναι σαφές πιστεύω ότι η κουζίνα έχει δυνατότητες και ότι η πρόθεση των ανθρώπων του μαγαζιού είναι να εξελίξουν και να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο την πρότασή τους. Στα συν του The Abbot η σωστή τιμολόγηση, το έμπειρο και φιλικό σέρβις, η καλοφτιαγμένη λίστα κρασιών και βέβαια τα κοκτέιλ με την επιμέλεια του εξαιρετικού Θοδωρή Πύριλλου. Όμως πέρα και πάνω από όλα αυτά η ουσία είναι ότι φεύγοντας, εξακολουθούσα να σκέφτομαι ότι «εδώ θέλω να ξανάρθω»!