Wine is Fine: Το νέο success story της αθηναϊκής σκηνής

Δεν έχει κλείσει ακόμη ούτε ένα μήνα το Wine is Fine και για να βρει κάποιος τραπέζι ή πρέπει να είναι αρκετά υπομονετικός περιμένοντας επιτόπου τη σειρά του ή να πάει σχετικά νωρίς μέχρι την οδό Βύσσης στο Μοναστηράκι, μια και τηλεφωνικές κρατήσεις παίρνουν μόνο για το μεσημέρι της Κυριακής. Αυτό το γνωστό αλλά και λίγο κρυμμένο δρομάκι με τα πομολάδικα διάλεξαν δύο Γάλλοι, ο Τhomas Brengou και o Rafael Wallon-Brownstone μαζί με τον Έλληνα σεφ Σταύρο Χρυσαφίδη για να ανοίξουν το πρώτο τους - no reservations - εστιατόριο στην Αθήνα. Αν θέλουμε βέβαια να ακριβολογούμε πρόκειται περισσότερο για μια εντελώς Παρισινή και μοντέρνα cave à manger, που ευνοεί κυρίως το τσιμπολόγημα δίπλα σε περίπου εβδομήντα ετικέτες φυσικών κρασιών από Ελλάδα και Ευρώπη. Wine list δεν υπάρχει: διαλέγετε όποιο ζουμί - όπως λένε και στη γλώσσα των natural wines - σας κάνει κέφι απο τους συντηρητές με ή χωρίς τη βοήθεια κάποιου σερβιτόρου και επιστρέφετε στο τραπέζι σας. Οι τιμές αναγράφονται πάνω στη φιάλη και προσωπικά μου φάνηκαν σχετικά λογικές. Για παράδειγμα η Retsina Naturε του Οινοποιείου Τετράμυθος από την ορεινή Αιγιαλεία θα σας κοστίσει €25, ενώ στο ράφι πωλείται γύρω στα €10. Καλά είναι. 

Τώρα, για τη διακόσμηση του Wine is Fine δεν έχω να πω πολλά. Στο εσωτερικό του θα δείτε φάτσα κάρτα ένα ξύλινο πάσο πίσω από το οποίο βρίσκεται μια μικρή inox κουζίνα, ελάχιστα τραπέζια που είναι ντυμένα με λευκά τραπεζομάντηλα κατά μήκος της γυάλινης τζαμαρίας, ενώ στο βάθος δεσπόζουν οι συντηρητές κρασιών. Από τα custom made ηχεία ακούγονται δυνατά κομμάτια του Drake, του Tom Waits, μέχρι και πιο ψαγμένη μουσική, βέβαια λίγο πιο δυνατά από όσο προσωπικά αντέχω, τουλάχιστον πριν να σουρουπώσει. Από την άλλη, έξω υπάρχει χώρος για μεγαλύτερη άπλα και socialising. Ο κόσμος περνάει καλά εδώ και το δείχνει: το φυσικό κρασί ρέει άφθονο, οι παρέες έχουν ζωντάνια, το σέρβις είναι πολύ ευχάριστο, το φαγητό το λες σίγουρα προσεγμένο και νόστιμο, ιδιαιτέρως σε συνάρτηση με τις φιλικές τιμές. Αν δεν ανοιχτείτε δηλαδή με κάποια ακριβούτσικη φιάλη, στο Wine is Fine τρώτε και πίνετε με κάτι λιγότερο από €50 το άτομο. Και αυτό όντως είναι very fine σε μια πόλη όπου μια μέτρια ταβέρνα μπορεί να στοιχίσει ακόμα και €70 για ένα ζευγάρι. 

Με δυο Γάλλους στην ομάδα, το μενού του Wine is Fine φέρνει στο τραπέζι μνήμες και κλασικές αξίες από τα γαλλικά μπιστρό και μάλλον είναι ο, τι πιο κοντινό σε αυτή τη σχολή έχει σερβιριστεί τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Ρώτησα από που παίρνουν το ψωμί και μάλλον χαριτολογώντας η κοπέλα που μας εξυπηρετούσε αρνήθηκε να μας αποκαλύψει το «μυστικό». Η απάντηση πάντως είναι από το "Τρομερό Παιδί". Περίμενα όμως ένα καλύτερο βούτυρο για να το συνοδέψουν, όποτε το πρώτο δοκάρι ήρθε με το καλησπέρα σας. Αλλά και το χοιρινό πατέ ήταν δυστυχώς πολύ μέτριο: του έλειπε υγρασία με αποτέλεσμα να έχει ξεραθεί, ενώ και από γεύση δεν έλεγε πολλά. Καλύτερη ήρθε η ριγιέτ, ένα ψιλοκομμένο χοιρινό που μαγειρεύεται στο λίπος του και σερβίρεται ως κρύο ορεκτικό. Στα βραστά αυγά, τώρα, η πρώτη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι η δυσανάλογα μεγαλύτερη ποσότητα μαγιονέζας σε σχέση με τα τρία μικρά κομμάτια του πιάτου, αλλά και η υφή της θέλει ακόμη λίγη δουλειά για να γίνει ένα κλικ έστω πιο απαλή. Μου άρεσε πολύ η πατατοσαλάτα με τη ρέγγα, το μοσχαρίσιο ταρτάρ με την κρεάτινη, δωρική του γεύση, μια υπέροχα βουτυράτη μακαρονάδα με αυγοταράραχο, τα σωταρισμένα μανιτάρια που κρατούσαν στο δάγκωμα με την ωραία τους απαλή σάλτσα, αλλά αξίζει σίγουρα να δοκιμάσετε και τα μάγουλα μπουργκινιόν που λιώνουν στο στόμα.

Το κέικ σοκολάτας, τέλος, το βρήκα απλώς συμπαθητικό και το λέω έτσι γιατί θα κέρδιζε έξτρα πόντους αν δεν παραψηνόταν. Την επόμενη φορά πάντως θα δοκιμάσω τα αχλάδια ποσέ για τα οποία ακούω διθυραμβικά σχόλια.