Το Barrio Restaurant Bar αποκτά εστιατόριο αξιώσεων

Είχα και στο παρελθόν επισκεφτεί το Barrio, όταν άνοιξε, ως all day bar για να δοκιμάσω εκείνα τα πρώτα κοκτέιλ του Βασίλη Κυρίτση, τα οποία, αν θυμάστε, ο Τάσος Μητσελής περιέγραφε ως new age και mainstream, επειδή «δεν φοβίζουν, χωρίς να είναι βαρετά. Επειδή έχουν παιχνιδίσματα, χωρίς να ακροβατούν». Αυτή τη φορά όμως το θέμα που με έφερε στο Barrio ήταν το φαγητό, χάρη στο οποίο ο δεύτερος όροφος έχει πλέον μεταμορφωθεί σε εστιατόριο, με διακοσμητικές αναφορές στις γειτονιές (barrios) της λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για ένα μεγάλο χώρο, σαν δώμα, κλεισμένο λόγο εποχής με γυαλί, αλλά με ενδιαφέρουσα θέα σε μια λιγότερο γνωστή, αλλά και γοητευτική πλευρά της πόλης.

Νιώθω πως από τη μια τραβάνε το βλέμμα μου τα έντονα φούξια φλούο φώτα, που οριοθετούν το σκελετό του κεντρικού αεριοφυλακίου, στο παλιό εργοστάσιο παραγωγής του φωταερίου κι από την άλλη προσπαθώ να εντοπίσω τα αρχαία μνημεία, πίσω από άχαρους όγκους σύγχρονων κτισμάτων.

αδύνατο να φανταστώ πως θα κατάφερνε να επιμεληθεί έναν κατάλογο με τόσο οικείες γεύσεις και αυτός ο κατάλογος, μάλιστα, θα «έτρεχε» έτσι άψογα, χωρίς να είναι παρών ο ίδιος

Παρότι το Barrio προσέφερε εξαρχής φαγητό, νομίζω πως θα πρέπει να ξεχάσετε ότι ξέρατε καθώς τώρα όλα έχουν αλλάξει. Ο κατάλογος σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου από τον Τάσο Μαντή, τον σεφ της Hytra. Και παρότι πρόκειται για επιμέλεια, είναι μια από τις πιο αξιόλογες που έχω εντοπίσει, καθώς η απουσία του σεφ δεν γίνεται, σε κανένα επίπεδο, αισθητή. Σε αυτό το σημείο οφείλω ίσως να δηλώσω πως εκτίμησα το μαγειρικό ύφος του Τάσου Μαντή από την πρώτη φορά που δοκίμασα την κουζίνα του-σε πολύ πιο γαστρονομικό περιβάλλον, βέβαια. Την χαρακτηρίζει αυτό που αποκαλούμε «ελαφρύ χέρι», είναι, δηλαδή, φινετσάτη, με καλή αίσθηση των ισορροπιών των υλικών και το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι ουσιαστική, χωρίς υπερβολές ή ατυχείς απόπειρες εντυπωσιασμού. Παρόλα, όμως, όσα πίστευα για τον Μαντή, μου ήταν σχεδόν αδύνατο να φανταστώ πως θα κατάφερνε να επιμεληθεί έναν κατάλογο με τόσο οικείες γεύσεις και αυτός ο κατάλογος, μάλιστα, θα «έτρεχε» έτσι άψογα, χωρίς να είναι παρών ο ίδιος.

Τι να πω; Πως έδωσε για τη διάσημη niçoise, τη σαλάτα με τις εκατοντάδες παραλλαγές, μια ακόμα εκδοχή, προσθέτοντας της σολομό, αντί για αντσούγιες, αντικαθιστώντας τα σφιχτά αβγά της με ένα μόνο υπέροχα ημίρρευστο μελάτο αβγό, τυλιγμένο σε τραγανή κρούστα γιαπωνέζικης γαλέτας πάνκο, διακριτικά αρωματισμένης με διάφορα μυριστικά, που έδινε τέλεια γεύση στα φασολάκια και τις νεαρές πατατούλες της σαλάτας; Πιστεύω πως αξίζει να επισημάνω ακόμα το πόσο τέλεια είχε διαχειριστεί την κινόα, συνδυάζοντας τη με ένα homemade μαριναρισμένο σολομό κι αρωματίζοντας την με τσάιβς (σχοινόπρασο) και λάιμ. Κι αν στέκομαι σε μια σαλάτα ή σε ένα τόσο απλό πιάτο είναι γιατί σε αυτά συνήθως «ασχημονούν» οι κουζίνες. Πόσοι νεαροί σεφ δεν τα θεωρούν τόσο δεδομένα, τάχα δεν τους επιτρέπουν να προβάλουν το ταλέντο ή την φαντασία τους. Θα σας μιλήσω και για το τέλεια ψημένο ψάρι ημέρας, που για μένα ήταν ένα λαβράκι, με ένα βελούδινο πουρέ κολοκύθι, σπαράγγια, σάλτσα από μάραθο και βανίλια, αλλά και για τον πραγματικά χυμώδη κόκορα με τον πουρέ της σελινόριζας, τα άγρια μανιτάρια και τα λαχανικά του. Και τα δυο πιάτα ήταν τόσο άψογα μαγειρεμένα- και μπράβο στο sous-chef- που θα μπορούσαν να με φέρουν άνετα μέχρι το Γκάζι, αυτή τη γειτονιά όπου κανείς μέχρι σήμερα, δεν πίστευα πως θα μπορούσε πια να βρει ένα καλό εστιατόριο.

Παρατήρησα, όμως, πως έτσι όπως αναβαθμίστηκε πλέον η κουζίνα, το μπαρ μοιάζει να κινείται αυτόνομα. Κι ίσως κάποια μέρα το δούμε να περιορίζεται στο ισόγειο. Τα πολύ ελαφριά και μερικές φορές παραπάνω γλυκά από όσο επιβάλλει η σχέση τους με το food pairing, κοκτέιλ του Βασίλη Κυρίτση, όσο ευχάριστα κι αν είναι, κάποιες φορές «κρασάρουν» δίπλα στο φαγητό. Μπορεί, για παράδειγμα, το δροσερό και φρουτώδες smells like fresh spirit (βότκα, βανίλια, φρέσκος χυμός λεμονιού, λικέρ μήλου, σιρόπι αγαύης και πουρέ φράουλας) να στέκει με τις σαλάτες ή τα ορεκτικά, αλλά όταν φτάσουμε στα κυρίως πιάτα, μοιάζει να απουσιάζουν τα κατάλληλα κοκτέιλ που θα συνοδεύσουν το φαγητό. Θεωρώ, λοιπόν, πως θα χρειαστεί μια επικαιροποίηση της λίστας του μπαρ, όπου δεν θα κυριαρχούν πλέον τα χαμηλού αλκοολικού τίτλου ή τα κατηγορίας Tiki (πολυνησιακά) καλοκαιρινά κοκτέιλ, όπως χρειάζεται επίσης διεύρυνση και ο κατάλογος των κρασιών για να μπορέσουν τα ποτά να συνδυαστούν με την κουζίνα. Μια αρχή έγινε όμως και καθώς έγινε τόσο πρόσφατα, υπάρχει ο χρόνος για τις όποιες ευθυγραμμίσεις.