Οι μαζεμένες εκθέσεις των τελευταίων μηνών μου έδωσαν την ευκαιρία να δοκιμάσω πάνω από χίλια κρασιά όλων των ειδών και ανάμεσά τους πολλά Ασύρτικα. Και όταν λέω πολλά εννοώ πολλά αφού πλέον σχεδόν κάθε παραγωγός της χώρας έχει και από μια μονοποικιλιακή εκδοχή της κορυφαίας Ελληνικής ποικιλίας στην συλλογή του!
Κάτι που δεν συνέβαινε παλαιότερα αν και αρκετοί παραγωγοί το είχαν φυτεμένο στους αμπελώνες τους. Η βασική χρήση του μεγαλύτερου ποσοστού εξ αυτών ήταν –και εξακολουθεί να είναι- η “ενίσχυση” των δροσερών, αρωματικών λευκών, αποστολή που αποτελεί ευκολάκι για το Ασύρτικο με το χαμηλό ph και την τρομακτική του οξύτητα. Απόδειξη οι αμέτρητες συνεργασίες του με κάθε λογής ποικιλία, προεξαρχόντων βεβαίως του Sauvignon Blanc και της Μαλαγουζιάς.
Φαντάζομαι ότι πολλοί θα επικαλεστούν την στόφα του για να δικαιολογήσουν την άνθηση των μονοποικιλιακών οινοποιήσεων, όμως προσωπικά πιστεύω ότι αυτή οφείλεται στις τρομακτικές τιμές που πλέον ζητούν τα κρασιά της Σαντορίνης.
Γιατί ας μην γελιόμαστε, στο μέσο Έλληνα δεν αρέσει το αυστηρό, άοσμο, όξινο Ασύρτικο. Προφανώς και μερικές εκατοντάδες σοβαροί οινόφιλοι θα εκτιμήσουν την ορυκτότητα, το μάκρος και όλα αυτά τα ωραία που ένα καλός εκπρόσωπος της ποικιλίας προσφέρει, όμως μια ματιά στα γύρω τραπέζια εύκολα θα καταδείξει ότι το την τελευταία φορά που αυτά ήταν γεμάτα με Ασύρτικο ήταν προ 30ετίας, όταν ο Θαλασσίτης της Γαίας είχε γίνει το απόλυτο trend ανάβοντας το φυτίλι της Σαντορινιάς επανάστασης.
Όμως χωρίς αμφιβολία το Ασύρτικο είναι η πρώτη ποικιλία την οποία κάθε ταξιδιώτης που αγαπά το κρασί θα αναζητήσει κατά την επίσκεψή του στην χώρα μας, και η άνθηση του τουρισμού έχει δημιουργήσει την ανάγκη για περισσότερο, αλλά και φθηνότερο Ασύρτικο.
Η τελευταία παράμετρος μάλιστα δεν θα πρέπει διόλου να παραβλεφθεί, αφού ακόμα και η φθηνότερη Σαντορίνη εύκολα θα σκαρφαλώσει στα 60€ σε ένα μέσο εστιατόριο, καθιστώντας το “άθλημα” ακριβό για την πλειοψηφία των επισκεπτών και μια ουτοπία για την πλειοψηφία των λίγων εγχώριων πιστών.
Ως αποτέλεσμα, Ασύρτικα ξεφύτρωσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας διεκδικώντας κομμάτι αυτής της όξινης, mineral πίτας, με αυτή την πληθώρα των προτάσεων να αναδεικνύει τις ”μαύρες” πλευρές της ποικιλίας. Δεν θα μπω στην σύγκριση της Σαντορίνης με την υπόλοιπη Ελλάδα, μιας και οι συνθήκες του Αιγαιοπελαγίτικου νησιού είναι τόσο ξεχωριστές που απαιτείται προσπάθεια για να βγάλεις ένα κακό Ασύρτικο, την στιγμή που στην υπόλοιπη επικράτεια απαιτείται προσπάθεια για να βγάλεις ένα καλό! Αλλά έχοντας σαν πρότυπο το νησί, νομίζουμε ότι το Ασύρτικο είναι ένα σταφύλι που ακόμα και να το βάλεις σε μια αυτόματη μηχανή του καφέ θα σου βγάλει κρασάρα! Αμ δε…
το Ασύρτικο είναι όσο καλό νομίζουμε; Ναι, απλά δεν είναι το χρυσό αυγό που όλοι νομίζουμε! Είναι απλά ένα πολύ νόστιμο αυγό που χρειάζεται έναν ικανό και παθιασμένο σεφ για να μας χαρίσει μια αστεράτη ομελέτα!
Αρχικά, η υψηλή οξύτητα του σταφυλιού σχεδόν μας κάνει να θεωρήσουμε αυτονόητη την φρεσκάδα του. Και ναι, στο στόμα αυτή συνήθως υπάρχει, πόσα όμως Ασύρτικα είναι κουρασμένα ή οξειδωμένα ακόμα και την στιγμή που βγαίνουν στην αγορά; Ή λίγο μετά, μιας και ελάχιστα μπορούν ακόμα και να ονειρευτούν το δυναμικό 15ετίας που διαθέτει το Λίνον του Σταυρόπουλου.
Ακόμα όμως και αν κάποιος αδιαφορήσει για την παλαίωση ενός Ασύρτικου, θα πρέπει αν μη τι άλλο να απαιτήσει μια σχετική ισορροπία κατά την φάση της νιότης του. Και εδώ αμέτρητα είναι τα δείγματα που απλά θυμίζουν ξινό νερό (δυστυχώς όχι Φλωρίνης!) αφού η έντονη οξύτητα σπανίως υποστηρίζεται από γενναιόδωρο φρούτο. Με το τελευταίο μάλιστα να απαιτεί κλίματα μεγάλης ηλικίας καταλαβαίνει κανείς γιατί λίγα εκτός Σαντορίνης Ασύρτικα μπορούν να επιτύχουν την αρμονία που προσφέρει το Chateau Julia του κτήματος Κώστα Λαζαρίδη.
Πολλοί οινοποιοί προσπαθούν να ρεφάρουν αυτή την επιθετικότητα με αλκοόλη. Άλλωστε το Ασύρτικο δεν χρειάζεται και προσπάθεια για να πλημμυρίσει από δαύτη, και μαζί του το ποτήρι με οινόπνευμα. Γιατί ένα Νυχτέρι του Χατζηδάκη μπορεί να υποστηρίξει τους 15 βαθμούς του, ένα Ασύρτικο από νεαρό αμπελάκι σε έναν λάθος τόπο όμως το μόνο που χρειάζεται είναι ένα αναμμένο σπίρτο!
Ακόμα πιο αποτυχημένες είναι συνήθως και οι απόπειρες να αφεθούν αζύμωτα σάκχαρα, με την off dry διαχείριση να στερεί από το Ασύρτικο όλη τη στόφα και το χαρακτήρα του.
Τέλος, η χρήση του βαρελιού φαντάζει ως το φάρμακο που θα γιατρέψει το Ασύρτικο από όλες τις παραπάνω ασθένειες. Όμως μάλλον θα πρέπει κανείς να ρωτήσει τον “γιατρό” Κτήμα Τέχνη Οίνου για τους κινδύνους, αφού το Δραμινό οινοποιείο σπατάλησε πολλά χρόνια στα θρανία προτού να καταστεί ικανό να συνταγογραφήσει σωστά το ξύλο, προσφέροντάς μας το κορυφαίο βαρελάτο Ήδυσμα Δρυός.
Είναι επομένως το Ασύρτικο όσο καλό νομίζουμε; Ναι είναι, απλά δεν είναι το χρυσό αυγό που όλοι νομίζουμε! Είναι απλά ένα πολύ νόστιμο αυγό που χρειάζεται έναν ικανό και παθιασμένο σεφ για να μας χαρίσει μια αστεράτη ομελέτα!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Με στενοχώρησε το άρθρο σου, όχι γι αυτά που γράφεις για το ασύρτικο (έχεις δίκιο), αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι πάνε 30 ολόκληρα χρόνια από τότε που όλοι πίναμε θαλασσίτη!!