Η πανδημία έχει και τα καλά της, μιας και αφήνει χρόνο για τακτοποιήσεις. Μια τέτοια έβαλε εμπρός η γνωστή Wine Lover Πόπη Γουώλικ, με την ανασκαφή στην σκοτεινή, ήσυχη και δροσερή αποθήκη –κελάρι της να φέρνει στο φως ανεκτίμητα κειμήλια που χρονολογούνται από την πρώιμη Προβηγκιανή περίοδο! Την εποχή δηλαδή που ο Ελληνικός Homo Sapiens αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ολοήμερες εκχυλίσεις και τις υπερωριμάνσεις ερυθρού και να δημιουργήσει πιο ανοιχτά, άγουρα και λεπτά σε αρώματα και γεύσεις ροζέ στο πρότυπο των κρασιών της Προβηγκίας.
Βέβαια τα εγχώρια ροζέ ουδεμία σχέση έχουν –στιλιστικά- με τα εμβληματικά κρασιά της προαναφερθείσας περιοχής, με μόνη εξαίρεση (ίσως) το ανοιχτό χρώμα και την αρωματική φρεσκάδα. Χαρακτηριστικά που για να επιτευχθούν απαιτούν μια πιο …λευκή προσέγγιση στην οινοποίηση, με το αποτέλεσμα να είναι δροσερό, ζωντανό και ντελικάτο αλλά ταυτόχρονα άγουρο, ασύνδετο και ανύπαρκτο σε αρωματικές εντάσεις.
Έτσι αυτή η νέα γενιά των Ελληνικών ροζέ από την μία θέτει την χώρα σε μια αρκετά υψηλή θέση στο παγκόσμιο στερέωμα του είδους και από την άλλη βάζει τους εχθρούς της υπερβολικής λευκής ή ροζέ φρεσκάδας στον πειρασμό της παλαίωσής τους.
Μπορεί αυτή η τελευταία όμως να οδηγήσει σε μια πιο ομογενοποιημένη, πολύπλοκη αλλά και αρκούντως φρέσκια γεύση; Μια τέτοια ερώτηση πιθανότατα δεν μπορεί να απαντηθεί, μιας και ούτε οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν παλαιώνουν τα ροζέ τους. Έτσι αυτή η ευκαιρία μπορεί να θεωρηθεί μοναδική, την στιγμή μάλιστα που τα προς δοκιμή 5 κρασία βρίσκονται -κατά γενική πιστεύω ομολογία- στην πρώτη ποιοτική γραμμή (μαζί φυσικά με πολλά άλλα) και ως εκ τούτου έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να ωφεληθούν από το άγγιγμα του χρόνου.
Ευχαριστώντας την μέγα- χορηγό για την γενναιοδωρία της, ξεκίνησα την δοκιμή από πλέον σκουρόχρωμο κρασί του κουιντέτου, την Λημνιώνα Ροζέ 2016 του Χρήστου Ζαφειράκη. Σε αυτή την πρώτη κυκλοφορία, ο παραγωγός από τον Τύρναβο είχε υιοθετήσει ένα πιο βαρύ χέρι, με το αποτέλεσμα να είναι βαρύ και γεμάτο κόκκινο μήλο και καραμέλα βουτύρου. Η δροσιά και η οξύτητα δεν έχουν χαθεί όμως δεν συμβαίνει το ίδιο και με το flavor, γεγονός που καθιστά το κρασί ζωντανό πλην άδειο.
Ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα στην περίπτωση του Saumon 2015 από το Κτήμα Χαρλαύτη, παρόλο το γεγονός ότι η ποικιλία από την οποία προέρχεται αυτό το υπέροχο ροζέ –το Cabernet Sauvignon- θεωρείται ο πρωταγωνιστής της παλαίωσης. Αυστηρό, τανικό και άγουρο στη νιότη του σήμερα έδειχνε να έχει χάσει την μάχη με τον χρόνο.
Το La Vie en Rose 2015 του Κτήματος Παλυβού από την άλλη είχε σε όλα τα επίπεδα καλύτερο …παλμό, κάτι που εκπλήσσει αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία και την ποικιλία (Μοσχοφίλερο) από την οποία προέρχεται, με την τελευταία να εξηγεί και την υψηλή ένταση αλλά και το άρωμα αποξηραμένων τριαντάφυλλων. Όμως το στόμα δημιουργεί μια ανάλογη αίσθηση της Λημνιώνας, με την ελαφριά, απαλή γεύση του να σου λέει “είμαι ζωντανό” αλλά το flavorνα έχει δώσει την θέση του σε αλκοόλ, οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι η κορύφωσή του πρέπει να έλαβε χώρα στις αρχές του 2019.
Το Domaine Merlot Rose 2014 από το Κτήμα Κώστα Λαζαρίδη –χρονιά πρώτης κυκλοφορίας του!- ήταν το παλαιότερο κρασί της δοκιμής, όμως το δεύτερο ζωντανότερο! Αυτό το πολύπλοκο, φίνο κρασί συναρπάζει τόσο με το πυκνό, εκφραστικό μπουκέτο ποτ πουρί και αποξηραμένου βερίκοκου όσο και με την ξηροκαρπάτη ζωηράδα που διαθέτει. Τα παραπάνω καθιστούν αυτό το ανοιχτόχρωμο ροζέ ακόμα απολαυστικό, όμως και πάλι η γευστική διάρκεια έχει μειωθεί, με τα χρόνια να έχουν αφαιρέσει περισσότερους βαθμούς από όσους έχουν προσθέσει.
Ακριβώς την ίδια σκέψη έκανα δοκιμάζοντας το L’ Esprit du Lac 2016 της Κυρ Γιάννη. Αν και πρόκειται για ένα κρασί που ξεκινάει τελείως διαφορετικά σε σχέση με το Domaine Merlot–δηλαδή από παλαιά κλίματα Ξινόμαυρου- βρίσκεται ιδιαίτερα κοντά στο στυλ υπολειπόμενο σε εκφραστικότητα αλλά ελάχιστα υπέρτερο σε ανθικότητα και ζωηράδα. Όχι όμως και σε διάρκεια, παρόλη την κατά 2 χρόνια μικρότερη ηλικία του…
Δυστυχώς η δοκιμή αυτών των σπάνιων κρασιών κατέδειξε ότι η ποιότητα, η φρεσκάδα και η αγριάδα της νιότης τους δεν στάθηκαν ικανές αρετές για να επιβραβεύσουν υπομονή μεγαλύτερη των 1-2 χρόνων. Ανατρέχοντας μάλιστα στις σημειώσεις μου μοιραία σύγκρινα τις εξαιρετικές αρχικές βαθμολογίες όλων τους (8-8,5/10 ) με το 6,5-7/10 που θα ήταν σήμερα το “ταβάνι”.
Φαντάζομαι πάντως ότι εδώ πολλοί θα αναρωτηθείτε ποιός θα παλαίωνε τα ροζέ του. Η απάντηση είναι “ο κάθε ανήσυχος οινόφιλος που γοητεύεται από τα εκρηκτικά στα αρώματα, μελένια, βελούδινα λευκά και ο οποίος φαντάζεται ότι τα (θεωρητικά) πιο καλοδομημένα ροζέ θα τα κατάφερναν ακόμα καλύτερα” Σε αυτούς λοιπόν η προτροπή μου είναι να μην το επιχειρήσουν, παρά μόνο αν θέλουν να βιώσουν μια σπάνια, αξέχαστη εμπειρία!
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση
Δεν εχω καταλαβει την χρησιμοτητα αυτου του αρθρου
Το ερώτημα "αν κάποιο κρασί παλαιώνει ή όχι" απασχολεί πολλούς (σφαλώς όχι όλους). Το άρθρο δίνει μια πρώτη απάντηση σε ότι αφορά στα νέας γενιάς ελληνικά ροζέ, προφανώς η χρησιμότητά του δεν βρίσκεται στο πως είναι ένα ροζέ κρασί του 2016 που κανείς δεν έχει στην κάβα του ενδεχομένως αλλά το αν έχει νόημα να παλιώσει κανείς κάποιο ροζέ του 2019 ή του 2020.