House of Prime Rib

04 Σεπτεμβρίου 2019
Λάζαρος Λατανιώτης
Ένας θεσμός της γαστρονομικής σκηνής του Σαν Φρανσίσκο και κομμάτι της νεότερης ιστορίας του, παρόλο που παραμένει ίδιο για 7 δεκαετίες σε μια πόλη που αλλάζει με ρυθμούς που προκαλούν ζάλη, καταφέρνει να παραμένει δημοφιλές και να δημιουργεί κοσμοσυρροή.
  • HOUSE OF PRIME RIB | Θέματα

Η ζωή για το House of Prime Rib ξεκίνησε λίγα χρόνια μετά την ολοκλήρωση του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, και πιο συγκεκριμένα το 1949, όταν και άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό του Σαν Φρανσίσκο. Τοποθετημένο πάνω σε μια κεντρική λεωφόρο της πόλης, σε ένα σημείο που δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, 70 χρόνια μετά συνεχίζει να σερβίρει το ίδιο μενού με το μόνο που έχει αλλάξει να είναι το προσωπικό.

Η πρόσοψη είναι ξύλινη, σε χρώμα μπορντό-καφέ, με μια φωτεινή πινακίδα με το όνομα του εστιατορίου που προβάλλει κάθετα στο δρόμο να φροντίζει να καταλάβεις ότι είσαι στο σωστό σημείο. Η είσοδος του εστιατορίου ανοίγει σε ένα μικρό λόμπι, που έχει θέα στην κάβα, και οδηγεί στην πρώτη και πιο φωτεινή από τις 5 σάλες του εστιατορίου, που φιλοξενεί ταυτόχρονα και το μπαρ όπου walk-in πελάτες απολαμβάνουν το δείπνο τους. Οι υπόλοιπες σάλες είναι χαμηλοτάβανες, σημαντικά πιο σκοτεινές, στα ίδια χρώματα και με ξύλινη επένδυση, βαριά χαλιά σε κόκκινες αποχρώσεις, ξύλινο δάπεδο σε μοτίβο art deco, τζάκι και καθρέφτες. Σε όλες τους όμως τα τραπέζια είναι στρωμένα σε κλασικό ύφος με λινά τραπεζομάντηλα, διπλωμένες λινές πετσέτες, καρέκλες με ψηλές πλάτες και καναπέδες τύπου diner σε μπορντό χρώμα, στοιχεία που προδίδουν ότι το ύφος και το στυλ του εστιατορίου έχει ξεκάθαρα κρυσταλλωθεί στη δεκαετία του ’50, με τους δημιουργούς τους να το αποκαλούν κλασικό Αγγλικό.


Οι σερβιτόροι λίγο βαριεστημένοι από τη μονότονη επαναληψιμότητα του μενού, λίγο το ότι στοχεύουν στη γρήγορη εναλλαγή των τραπεζιών, παρουσιάζουν τις επιλογές τόσο γρήγορα που χρειάζεσαι χρόνο να καταλάβεις τι είπαν ή και να ξαναρωτήσεις. Το μενού είναι μικρό με τις επιλογές να είναι μόλις μία× prime rib. Πρόκειται για ένα κομμάτι που προέρχεται από όλη την πλευρά του βοδιού και συνδυάζει διάφορους μύες, με εξαιρετικό marbling και μεγάλα κόκκαλα που το κρατάνε ζουμερό. Το κομμάτι ωριμάζει για 21 μέρες και μαγειρεύεται ολόκληρο στο φούρνο καλυμμένο με κρούστα από αλάτι πριν μεταφερθεί σε μεγάλα, λαμπερά carts φτιαγμένα από ανοξείδωτο ατσάλι που κλείνουν με ένα μεγάλο κάλυμμα για να κρατάει το κρέας ζεστό και που θυμίζει zeppelin, εξού και το παρατσούκλι του.


Στο προκείμενο, με την επιλογή για το κυρίως πιάτο να είναι ξεκάθαρη το μόνο που χρειάζεται να αποφασίσεις είναι τα συνοδευτικά. Το δείπνο ξεκινάει με tossed salad που προετοιμάζεται δίπλα στο τραπέζι με ένα μείγμα λαχανικών να στριφογυρίζει μέσα σε ένα μεταλλικό μπολ πάνω σε πάγο ενώ ένα ποτάμι μαγιονεζάτης σως περιχύνεται πάνω τους. Ο σερβιτόρος ανακατεύει, σερβίρει σε πιάτο και προσφέρει ένα παγωμένο πιρούνι για να την απολαύσεις. Δροσερή, αν και βαριά από τη σως, είναι ενδιαφέρουσα με τη φρεσκάδα της και την όμορφη εναλλαγή υφών από τα διαφορετικά λαχανικά που χρησιμοποιούνται. Από τα υπόλοιπα συνοδευτικά που σερβίρονται μαζί με το κυρίως, το βραστό καλαμπόκι είναι σχεδόν απογοητευτικό, το σπανάκι με κρέμα γάλακτος και μπέικον όμορφα καυτερό, ο πουρές πλούσια κρεμώδης ενώ η ψητή πατάτα με την ξινή κρέμα και μια γελοία ποσότητα θρυμμάτων μπέικον είναι αξιέπαινη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει όμως η μεγάλη Yorkshire Pudding που έρχεται φρέσκια, ζεστή και αφράτη, και είναι από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει.

Το κύριο αντικείμενο επίσκεψης όμως είναι το κρέας. Αφού αποφασίσεις το πάχος του κομματιού που θέλεις, στρουμπουλοί μάγειρες ντυμένοι με κλασικές στολές σεφ με λευκές ποδιές, κόκκινα φουλάρια γύρω από τον λαιμό τους και ψηλά, λευκά καπέλα, που κυκλοφορούν στη σάλα σέρνοντας τα ζέπελιν, το κόβουν μπροστά σου και το σερβίρουν με ζωμό. Από τη μεριά της η μπριζόλα είναι μεγάλη και εκμαυλιστικά ζουμερή και τρυφερή, λιώνοντας σε κάθε μπουκιά και αφήνοντας μια απολαυστικότατη επίγευση στο στόμα που σφίγγει για να κρατήσει τους χυμούς. Η μερίδα είναι γενναιόδωρη, με την μπριζόλα μετά βίας να χωράει στο πιάτο και να είναι εμπειρία.

Από γλυκά οι επιλογές είναι αναμενόμενες και μεταξύ κρεμ μπρυλέ, τιραμισού και ενός τερατώδους κέικ σοκολάτας σκέτη αμερικανιά, το αγγλικό trifle, ένα γλυκό που λατρεύω, παρά τα ικανοποιητικά βατόμουρα, απογοητεύει με την ανισορροπία των υλικών και την υπερβολική χρήση Grand Marnier. Τέλος, η λίστα κρασιών είναι μεγάλη, σωστά τιμολογημένη και με ενδιαφέρουσες ετικέτες με την πλειοψηφία των επιλογών να είναι από την Αμερική και συγκεκριμένα την Καλιφόρνια.  

Το House of Prime Rib έχει μια συνταγή επιτυχίας που δεν έχει αλλάξει για χρόνια με τα πάντα σε σχέση με αυτό είναι επιδεικτικά, κάτι για το οποίο δεν απολογείται. Στο τέλος της ημέρας είναι ξεκάθαρα κλασικό, ίσως και παρωχημένο, σίγουρα όμως γοητευτικό και χωρίς να προσποιείται κάτι που δεν είναι με τους Σαν Φρανσισκάνους να το τιμούν γεμίζοντάς το ασφυκτικά κάθε βράδυ.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση