Στου Λου: Ένα μποέμ εστιατόριο στο Κεραμεικό που αγαπάει το κρασί

Πριν πάρει την απόφαση ο Αλέξης Λουμιώτης να ανοίξει τη δική του επιχείρηση, έγραψε πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ της εστίασης, δουλεύοντας σε διάφορα πόστα. Σπούδασε management στο Σικάγο, κι όταν αποφοίτησε έκανε μια περιπλάνηση στη Λατινική Αμερική, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός σε εστιατόρια όπως το Astrid & Gaston στη Λίμα, όπου δούλεψε στη κουζίνα, ενώ δεν ήταν και λίγα τα εστιατόρια στα οποία έμαθε τη μεγάλη της σάλας…σχολή, αποκτώντας έτσι μια πολύπλευρη εμπειρία στο επάγγελμα. Οι περισσότεροι θα τον θυμάστε ίσως από την πολυετή θητεία του ως μάνατζερ στο Vezene. Είναι περσόνα ο Λου, δύσκολα ξεχνιέται. Ούτε και κρύβει τον ενθουσιασμό του για την κάβα που έχει χτίσει στο υπόγειο του εστιατορίου, με 260 ετικέτες από τον ελληνικό και ξένο αμπελώνα σε πολύ καλές τιμές, από την οποία μπορείτε να πάρετε και τα κρασιά σας για το σπίτι. 

Άλλωστε και ο μίνιμαλ διάκοσμος του εστιατορίου με την ανοιχτή κουζίνα, τα τραπέζια σε σκούρους τόνους, το ταβάνι με φωτιστικά που έχουν φτιαχτεί από κομμένα βαρελόκρασα και από μπουκάλια σαμπάνιας, διατυμπανίζει πως το κρασί είναι η καρδιά «Στου Λου». Και δικαίως. Από τα ηχεία ακούγονται οι αγαπημένες ελληνικές μελωδίες του Αλέξη. «Με αυτές τις μουσικές μεγάλωσα» μου είπε όταν το επισκέφτηκα. Ψιθυρίζει τους στίχους, το απολαμβάνει πραγματικά. Είναι ο τύπος του οικοδεσπότη που λείπει από τη σκηνή, αυτός που προσφέρει στα εστιατόρια μια πιο προσωπική και ζωντανή αίσθηση. Μια αίσθηση εγγύτητας.  

Στην κουζίνα, τώρα, ο σεφ Γιάννης Γαλανόπουλος  υπογράφει το πρώτο του μενού, πάντα με την υψηλή επιστασία του Αλέξη Λουμιώτη που θέλει στο επίκεντρο των γεύσεων να πρωτοστατεί η ελληνική κουζίνα. Οι παρασκευές είναι κυρίως κλασικές, αλλά παρουσιάζονται με μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, διατηρώντας ωστόσο την αυθεντική γεύση και τη νοσταλγία που φέρνουν μαζί τους. Στο ροδίτικο λαδοπιτάκι, η ταραμοσαλάτα ήταν υπερβολικά έντονη, με συνέπεια να επισκιάσει το ταρτάρ τόνου. Από την άλλη, στον καλοδουλεμένο ντολμά με την πυκνή, αρωματική σάλτσα που μοσχοβολούσε θάλασσα, το κους κους κυριαρχούσε στη γέμιση, υπερτερώντας της γαρίδας. Μια ακόμα αδυναμία παρατήρησα στο σαγανάκι. Αν και τεχνικά ήταν άρτιο — τόσο στη κρούστα όσο και στη ρευστότητα του τυριού όταν το έκοψα — το ελληνικό brie δεν κατάφερε να προσφέρει την ένταση που θα έκανε το πιάτο πραγματικά συναρπαστικό. Δοκίμασα, όμως, κι ένα σερί δυνατών πιάτων, τα οποία σας συστήνω ανεπιφύλακτα αν σας βγάλει ο δρόμος Στου Λου. 

Πρώτο και καλύτερο θα βάλω τη φανταστική γουρουνοπούλα. Την κόβουν σε ταλιάτα και η σάρκα της είναι πεντανόστιμη και ζουμερή, ενώ θα πήγαινα ξανά και ξανά μέχρι τον Κεραμεικό για αυτή την πεντατράγανη, συγκλονιστική πετσούλα που όμοια της, δεν ξέρω αν σερβίρεται στην Αθήνα. Ο κοκκινιστός κόκκορας είναι σκέτο λουκούμι, και τα χυλοπιτάκια ή καλύτερα τα τουτουμάκια που τον συνοδεύουν, βγήκαν από τη κατσαρόλα al dente, και δέσανε τόσο όμορφα με τη ωραιότατη σάλτσα. Αλλά και τα παϊδάκια τους, κομμένα ανά δύο, καραμέλωσαν στα κάρβουνα και το φρικασέ στο ίδιο πιάτο με σέσκουλα και σπανάκι σε μια εξαιρετική σάλτσα που έχει τα αρώματα του αρνιού, τα οποία ισορροπεί όμορφα το λεμόνι, ήταν πολύ δυνατό. Από τα γλυκά, με κέρδισε το απόλυτα κλασικό και με την καλή έννοια «μαμαδίστικο» εκμέκ, που μου θύμισε όλα μου τα ανέμελα καλοκαίρια στη βεράντα του πατρικού μου, αλλά και η μουσταλευριά ανάμεσα σε δυο φλωρεντίνες είχε το γούστο της.