Νέα Υόρκη, συνεχώς εν κινήσει

03 Μαΐου 2022
Λάζαρος Λατανιώτης
Ο Λάζαρος Λατανιώτης μας πάει μια βόλτα στα καλύτερα στέκια για comfort/street food της Νέας Υόρκης
  • ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ | Globe-Eater

Μια επίσκεψη που είχε προγραμματιστεί να είναι το αποχαιρετιστήριο ταξίδι από τη χώρα της πολυποίκιλης φυσικής ομορφιάς, του junk food αλλά και της ελεύθερης οπλοκατοχής, τελικά μετατράπηκε σε μια κινητή εορτή με πολλά μαρτίνι, ακόμα πιο πολύ πίτσα και μπέργκερς, και πολύ, μα πολύ περπάτημα, αλλά κυρίως μια μεγαλειώδη λιακάδα την τελευταία μέρα και ένα μειδίαμα που ακόμα έχει μείνει στα χείλη.


Οι προηγούμενες μέρες ήταν επιεικώς γεμάτες αμφιβολία. Ανάμεσα σε δουλειές, με σπίτια και καινούρια αυτοκίνητα να περιμένουν την επιβεβαίωση για να προχωρήσουν τα συμβόλαια και εγώ να κρέμομαι από το κινητό μου περιμένοντας την έγκριση της βίζας. Τελικά οι δικηγόροι έκαναν τη δουλειά τους όπως έπρεπε, οι ιθύνοντες το έπαιξαν αρκούντως δύσκολοι για να επιβεβαιώσουν τη σκληράδα τους και τα καλά νέα ήρθαν εν μέσω του γαστρονομικού μου τουρ σε μια Νέα Υόρκη που σφύζει από ζωή και σε τρελαίνει με τον ρυθμό της. Και με τόσους food bloggers και έντυπα να καλύπτουν το Μεγάλο Μήλο, δεν επιχείρησα καν να ανακαλύψω τίποτα καινούριο, απλά να επισκεφθώ τα γνωστά σημεία και να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω τα ήδη λεχθέντα.



Μπέιγκελς και λοξ

Χωρίς να έχω κάνει καμία έρευνα επί του θέματος θεωρώ τα μπέιγκελ μια εκδοχή κουλουριού Θεσσαλονίκης. Τα μεν είναι ξεκάθαρα εβραϊκής καταγωγής ενώ τα δε προέρχονται, όπως λέει και το όνομα, από το μεγαλύτερο κέντρο Σεφαραδίτικου εβραϊσμού στην Ελλάδα, ενώ το γεγονός ότι οι Τούρκοι αναφέρονται στα κουλούρια Θεσσαλονίκης ως σιμίτ, προσθέτει στη θεωρία μου ότι τα δύο εδέσματα είναι ξαδερφάκια. Επιπλέον, και τα δύο συνδυάζονται πανέμορφα με μαλακό τυρί και απολαμβάνονται στο πόδι.

Ο Νεοϋορκέζος ξάδελφος τώρα, δεν μένει μόνο στο τυρί αλλά συνδυάζεται και με ένα σωρό άλλα υλικά εκμεταλλευόμενος το πιο αφράτο και πλατύ σώμα του. Τα σημεία αναφοράς για μπέιγκελς στη Νεά Υόρκη είναι τέσσερα και ένα εξ’ αυτών, το Absolute Bagels, το είχα δοκιμάσει στην πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη χωρίς να ενθουσιαστώ για αυτό αποκλείστηκε από τη λίστα ενώ το δεύτερο, Ess-Bagel, συνεχίζοντας την γκαντεμιά μου τον τελευταίο καιρό, ήταν κλειστό όταν ήμουν στην πόλη. Μικρό το κακό γιατί κατάφερα να δοκιμάσω τα μπέιγκελ του Tompkins Square Bagels που είναι γενναία και αφράτα και που ζήτησα με λοξ. Ελαφρά μαστιχωτό μπέιγκελ κόβεται στη μέση, αλείφεται με θεσπέσιο κρεμώδες τυρί, προστίθεται καπνιστός σολομός, δυστυχώς χοντρά κομμένες ροδέλες κόκκινο κρεμμύδι και ζουμερή κάπαρη που φωτίζει το σύνολο και ακούγεται σε κάθε μπουκιά, και απολαμβάνεται σε δευτερόλεπτα με πολύ πασάλειμμα. Το αξίζει.

Δεύτερο μπέιγκελ και λοξ στο Russ & Daughters που από πολλούς θεωρείται το καλύτερο στην πόλη. Τα μπέιγκελς εδώ είναι λίγο πιο μικρά, όχι τόσο αφράτα και τους λείπει η χαρακτηριστική μαστιχωτή αίσθηση. Στον αντίποδα όμως το κρεμώδες τυρί είναι υψηλής ποιότητας, οι ροδέλες κόκκινου κρεμμυδιού λεπτές και ο καπνιστός σολομός από τους καλύτερους που έχω δοκιμάσει, απογειώνει το σύνολο ψηλότερα από οποιονδήποτε ανταγωνισμό. Το πασάλειμμα και πάλι σίγουρο αλλά το αξίζει και με το παραπάνω.



Μπέργκερς

Η κουβέντα για το καλύτερο μπέργκερ στη Νέα Υόρκη θυμίζει λίγο από τον αιώνιο καβγά μεταξύ Βορείων και Νοτίων για το αν λέγεται σουβλάκι ή καλαμάκι, με διάφορα εστιατόρια να έχουν φανατικούς, αμετανόητους υποστηρικτές. Δεν μπορούσα να μην έχω και εγώ άποψη και έτσι στην τελευταία μου επίσκεψη δοκίμασα το Black Label Burger του Minetta Tavern και το μπέργκερ του Peter Luger Steakhouse, που έχουν καλυφθεί σε νωρίτερα άρθρα, αλλά και το new kid in town, EMMY Burger από το Emily Loves Pizza (που είναι πιτσαρία) που έχει ξετρελάνει κόσμο.

Δεν γνωρίζω από που προέρχεται το smash burger, η πρακτική να συνθλίβεις το μπέργκερ πάνω στην εστία που μαγειρεύεται, αλλά σίγουρα δεν ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη, αφού εδώ όλα τα μπέργκερ σερβίρονται μπαμπάτσικα και χυμώδη. Πιστοί σε αυτήν τη συνήθεια οι δημιουργοί του Emily Loves Pizza ετοιμάζουν το EMMY μπέργκερ με ψωμί pretzel, τυρί, πίκλες και μια διαολεμένη σάλτσα η πλήρης συνταγή της οποίας είναι μυστική. Λίγο γλυκόξινη από κορεάτικη γλυκόξινη σάλτσα κόκκινης πιπεριάς, αρκετά κρεμώδης από γιαπωνέζικη μαγιονέζα, ουμαμένια από τη fish sauce και με μια εσάνς καπνού, απλώνεται στα ψωμάκια, απογειώνει το σύνολο και μένει στο στόμα για ώρα και στο μυαλό για πάντα. Δυστυχώς όμως το κακό ψήσιμο στο, κατά τα άλλα υψηλής ποιότητας ωριμασμένο μπιφτέκι, που του στερεί την κρούστα και τα αρώματα Maillard, προσγειώνει το μπέργκερ σε μια απλώς συμπαθητική επιλογή. Σερβίρεται με μαλακές «τρυπητές» πατάτες που το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν θερμίδες στο πιάτο.



Milk Dessert Bar

To Milk Dessert Bar άνοιξε το 2008 από την Christina Tosi υπό την καθοδήγηση του David Chang του Momofuku Restaurant Group, ο οποίος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη νεοϋορκέζικη εστιατορική σκηνή. Απόφοιτη της σχολής ζαχαροπλαστικής του Γαλλικού Ινστιτούτου Γαστρονομικών Σπουδών δεν άργησε να προκαλέσει το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη του Momofuku που αρχικά την προσέλαβε ως pastry chef και στη συνέχεια την ώθησε να ανοίξει το δικό της ζαχαροπλαστείο. Μέχρι το 2022 περισσότερες τοποθεσίες έχουν ανοίξει και η φήμη της, λόγω των ιδιαίτερων δημιουργιών της αλλά και της εμφάνισής της σε εκπομπές στην τηλεόραση, έχει εκτοξευθεί. Το Milk είναι γνωστό για τις τούρτες του, που σε αντιδιαστολή με την Αμερικάνικη συνήθεια δεν καλύπτει με γλάσο, το υπέργλυκο παγωτό μηχανής από γάλα δημητριακών με σχεδόν κοκκώδη υφή, που επιβεβαιώνει την προκατάληψή μου ότι οι Αμερικάνοι θα έτρωγαν μέχρι και πόδι πολυθρόνας εάν είχε αρκετή ζάχαρη, και τα cookies του που είναι συμπαθή αλλά δεν συγκρίνονται με αυτά του Levain Bakery. Ειδική μνεία στο Milk Bar Pie που εάν και σερβίρεται σε πολύ μικρά κομμάτια έχουν κρατσανιστή κρούστα από βρώμη και μία γέμιση, που κολλάει στο στόμα, τόσο πολυεπίπεδη γεύσης που αρνούμαι να πιστέψω ότι έχει μόνο βούτυρο, ζάχαρη, κρέμα και γάλα.


Pizza


Η Νέα Υόρκη θεωρείται από πολλούς η καλύτερη πόλη για να φας πίτσα στον κόσμο, και αν και δεν έχω επισκεφθεί ακόμα τη Νάπολη, τείνω να συμφωνήσω. Παρά την όποια ιδέα μπορεί να έχει κάποιος για τις Αμερικάνικες πίτσες, στην Νέα Υόρκη προτιμούν τη λεπτή ζύμη και τα λίγα, μετρημένα υλικά.

Το JoePizza είναι η πιτσαρία που για χρόνια υπήρξε το σημείο αναφοράς της νεοϋρκέζικης πίτσας και εξακολουθεί να προσελκύει κόσμο ολημερίς και ολονυκτίς για την τραγανή, φρεσκοψημένη πίτσα, την φρέσκια σάλτσα ντομάτας και τα ποιοτικά υλικά. Έχει διάφορες τοποθεσίες ανά την πόλη αλλά προτείνω τη ναυαρχίδα, στο Village, για το καλτ της υπόθεσης αφού μπορείς να δεις από ράπερς του δρόμου και ιδρωμένους παίκτες μπάσκετ που μόλις τελείωσαν το παιχνίδι τους στα παρακείμενα γηπεδάκια, μέχρι και καλοντυμένους κυρίους με trois-piece κοστούμια που κολατσίζουν πριν την έξοδο σε τριάστερα εστιατόρια.

Και δεν νοείται να μιλάς για πίτσα στη Νέα Υόρκη και να μην αναφερθείς στο Lucali. Τοποθετημένο στο Brooklyn και μικρό σε μέγεθος, δημιουργείται ουρά πριν από τις 4 το απόγευμα για να δώσεις το όνομά σου για ένα από τα τρία seating στις 5, 6 και 7 στα οποία έχεις μία ώρα για να γευματίσεις με την επιλογή να φέρεις το δικό σου μπουκάλι. Η διακόσμηση ρουστίκ, σε καφέ φόντο και με φωτισμό από κεριά δημιουργεί μια ρομαντική ατμόσφαιρα. Ραντεβού μου για τη βραδιά μια πίτσα γενναίου μεγέθους μισή μαργαρίτα και η άλλη μισή με την προσθήκη πεπερόνι, προκειμένου να δοκιμάσω και τις δύο εκδοχές. Η ομάδα της κουζίνας ανοίγει τη ζύμη με μπουκάλι κρασιού σε μια γαστρονομική sprezzatura που δουλεύει άψογα και φουρνίζει πίτσες τη μία μετά την άλλη. Τραγανή, με εξαίσια σάλτσα ντομάτας, μαστιχωτή μοτσαρέλα και φρέσκο βασιλικό καλύπτει όλες τις απαιτήσεις, με την κρούστα να είναι ψωμωμένη και να αναδύει καπνιστά αρώματα από τον ξυλόφουρνο. Είναι η καλύτερη πίστα στη Νέα Υόρκη; Πιθανότατα, εάν και δεν έχω δοκιμάσει όλες τις πίτσες της πόλης. Είναι σίγουρα όμως η καλύτεη πίτσα που έχω φάει τα τελευταία χρόνια και από τις καλύτερες της ζωής μου. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι υπάρχει καλύτερη πίτσα στη Νέα Υόρκη αλλά εάν όντως βρεθεί, θα το δεχτώ. Και θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο για να τη δοκιμάσω.



Ivan Ramen

Αεικίνητος σαν τη Νέα Υόρκη και λάτρης των περιπετειών, ο Ivan Orkin μετά από πολλά χρόνια στο Τόκυο, όπου άνοιξε ένα ramen bar και διέπρεψε, επέστρεψε στη γενέτειρά του για να αποδείξει ότι μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία. Τελειομανής, παράγει τα δικά του νούντλ για να πετύχει το αποτέλεσμα που θέλει, και εγωκεντρικός, σερβίρει σούπες που θα ήθελε πρωτίστως ο ίδιος να τρώει, ο Ivan φτιάχνει τα καλύτερα ramen που έχω δοκιμάσει.

Οι σούπες ramen, εάν και κινέζικης καταγωγής, εξελίχθηκαν και τελειοποιήθηκαν στην Ιαπωνία με βασικά χαρακτηριστικά τον κρεμώδη, ουμαμένιο ζωμό, που είναι η βάση του πιάτου και μαγειρεύεται για ώρες πριν σερβιριστεί, τη λιπαρή αίσθηση και την αλμυρή γεύση. Ramen χωρίς αυτά τα τρία στοιχεία θεωρείται αποτυχημένο. Ο Ivan, Νεοϋορκέζος, εβραϊκής καταγωγής, όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τα ramen, δεν είχε τα ίδια στεγανά με τους Ιάπωνες και άρχισε να πειραματίζεται με τις συνταγές. Έτσι κατέληξε να εισάγει ρηξικέλευθες ιδέες όπως η ιδιοφυής προσθήκη ψητής ντομάτας που βρίθει από ουμάμι.

Στο εστιατόριο της Νέα Υόρκης τώρα, με την ποπ διακόσμηση, από τα πολλά ramen του καταλόγου μου προτάθηκαν δύο και ανερυθρίαστα παρήγγειλα και τα δύο, προκαλώντας τα μειδιάματα της μπριγκάδας που με κοιτούσε από την ανοιχτή κουζίνα και ξεχνώντας ότι πρόκειται για θερμιδικές βόμβες σε μέγεθος μικρού μπολ. Το πρώτο, Chicken Paitan, συνδύαζε ζωμό κοτόπουλο, με λίπος, κιμά και τραγανό δέρμα από κοτόπουλο. Οι οδηγίες είναι απλές. Προτείνεται να δοκιμάσεις τον ζωμό πριν προσθέσεις λάιμ και ανακατέψεις τον κρόκο αυγού για να γευθείς την ωραιότερη κοτόσουπα της ζωής σου. Ανακατεύεις και έχεις ένα κορυφαίο ramen με τραγανό κιμά, όξινη ισορροπία και λεπτά μαστιχωτά νουντλς.

Το ramen όμως που μου πήρε τα μυαλά ήταν το triple pork triple garlic mazemen ramen που σερβίρεται με ελάχιστο υπερσυμπυκνωμένο ζωμό από χοιρινό με μανιτάρια, και μια σιγομαγειρεμένη πανσέτα που λιώνει στο στόμα μαζί με φύτρες φασολιών για την τραγανότητα. Πρόσθεσα και την ψημένη ντομάτα ως ουμαμένια, υπόγλυκη βόμβα, ανακάτεψα έντονα τα χοντρά νουντλς, όπως επιβάλλει η συνταγή, και άρχισα να ευχαριστώ για την απόφαση του Ivan να γυρίσει στη γενέτειρά του. Ένα ramen που δύσκολα θα ξεχάσω.
Η Κλίμακα της Βαθμολογίας
0 - 4
Κακό
4.5 - 5
Μέτριο
5.5
Αποδεκτό
6 - 6.5
Καλό
7 - 7.5
Πολύ Καλό
8 - 8.5
Εξαιρετικό
9 - 10
Άριστο
*«βελάκι-σύμβολο»: το βελάκι προς τα πάνω, δεξιά από τον βαθμό, αν εμφανίζεται, συμβολίζει εστιατόριο που είναι κοντά στο να ανέβει το επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.
Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση