Ενώ όλοι ανεξαιρέτως πετάξαμε τη σκούφια μας και προφανώς στηρίζουμε μέχρι σήμερα την απόφαση αρκετών εστιατορίων να μη μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια στο δεύτερο lockdown, δίνοντας μας έτσι τη δυνατότητα να απολαύσουμε τα πιάτα τους από την ασφάλεια του σπιτιού μας, στην ερώτηση αν αυτή η νέα συνθήκη θα επικρατήσει και μετά τη λήξη του συναγερμού, οι απόψεις διίστανται. Πάντως δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι με το που ανάψει το πράσινο φως στην εστίαση, οι περισσότεροι από εμάς θα τρέξουμε ξανά για φαγητό στα μαγαζιά που τόσο μας έλειψαν αυτούς τους μήνες, βάζοντας κάπως σε δεύτερη μοίρα την επιλογή του delivery. Η άνοιξη τότε θα είναι ante portas και το καλοκαίρι που θα αχνοφαίνεται -κακά τα ψέμματα- δεν θα σηκώνει και πολύ το κλείσιμο στο σπίτι. Από την άλλη, τώρα, κάποιοι εμφανίζονται λιγότερο αισιόδοξοι. Ή όπως αυτοαποκαλούνται, ρεαλιστές. Υποστηρίζουν ότι ανεξαρτήτως των επιδημιολογικών συνθηκών, οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα μέχρι τότε θα έχουν καλυτερεύσει αισθητά, ο κορωνοϊός που μεταξύ άλλων άδειασε και τις τσέπες μας, θα συνεχίζει να υφίσταται και το 2021 ως απειλή. Οπότε δεν θα το ρισκάρουν εύκολα ή-να το πω έτσι κομψά-συχνά με μια έξοδο, εφόσον μπορούν έστω μια στο τόσο από τις βεράντες τους να γευτούν πιάτα των εστιατορίων που έχουν στερηθεί. Και τότε, τι; Θα αναζητήσουν άραγε οι επιχειρηματίες και οι σεφ τρόπους να εδραιωθεί αυτή η τάση κι όταν ο κίνδυνος ξεπεραστεί ή θα επιστρέψουμε στην προ COVID-19 περίοδο, όπου το delivery περιοριζόταν αυστηρά στο ως επί το πλείστον κάτω του μετρίου σουβλάκι, στην συμπαθητική πίτσα και στο προκάτ μπέργκερ;
Παρότι θα ήθελα αυτή η ερώτηση να είναι ρητορική και το fine delivery των καλών εστιατορίων να μακροημερεύσει, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα συμβεί. Χωρίς να αποκλείω και τη πιθανότητα να βρει τελικά συν τω χρόνω αυτή η τάση τον δρόμο της. Αν με ρωτάτε, είναι απολύτως στο χέρι των επαγγελματιών του κλάδου, να μετατρέψουν το εκλεκτικό delivery για τους καταναλωτές από λύση ανάγκης λόγω του αυτοπεριορισμού, σε συνειδητή επιλογή ακόμη κι όταν όλα τα εστιατόρια θα είναι ανοιχτά. Είναι απολύτως στο χέρι τους να βρουν όλους εκείνους τους μηχανισμούς και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες και υποδομές, ούτως ώστε η μεταφορά ενός πιάτου στο σπίτι να μην εκθέτει ούτε τον μάγειρα, ούτε το εστιατόριο. Αν για παράδειγμα ένα (από τεχνικής άποψης ευαίσθητο) ριζότο το οποίο καθυστερεί στο πάσο για λίγα λεπτά λόγω πολλών αστάθμητων παραγόντων, φτάνει στο τραπέζι σε κακή κατάσταση, πως είναι δυνατόν να κάνει κλεισμένο σε μια (τις περισσότερες φορές ακατάλληλη συσκευασία) με μηχανάκι τη διαδρομή Κολωνάκι-Νέα Σμύρνη; Να μη το παραγγείλεις, θα μου πείτε. Σύμφωνοι, αλλά αν είναι δικαίως να το απορρίψω για αυτόν τον προφανή λόγο, τότε γιατί υπάρχει σε τόσα μενού μαζί με ένα σωρό άλλα πιάτα που δεν προσφέρονται για μεταφορά; Εφόσον υπάρχουν οφείλει το εστιατόριο να μου εγγυηθεί ότι θα φτάσουν μέχρι τη πόρτα μου αν μη τι άλλο στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Πως θα πείσεις μετά κάποιον που έχει όλη τη καλή διάθεση να παραγγείλει αντί για σουβλάκι ένα πιο ιδιαίτερο πιάτο στο σπίτι του πληρώνοντάς το σε σχεδόν παραπλήσια τιμή με το να καθίσει σε τραπέζι εστιατορίου, αν έχει φάει τέσσερα πέντε τέτοια στραπάτσα μέσα στη καραντίνα; Υπήρξα και συνεχίζω να είμαι φανατικός υποστηρικτής του fine delivery, μια και τους τελευταίους μήνες έχω δοκιμάσει τα περισσότερα καλά εστιατόρια που επιδόθηκαν σε αυτή τη μάχη.
Στο FNL, μάλιστα, πιστεύουμε ξεκάθαρα σε αυτή τη δυναμική, στο μεγάλο ταλέντο των σεφ μας και στις ικανότητες των αξιόλογων επιχειρηματιών της εστίασης να δημιουργούν γευστικές οάσεις που δίνουν ανάσες ζωής στη πόλη μας. Έχουμε στηρίξει επανειλημμένα αυτές τις προσπάθειες μεσούσης της πανδημίας κι έχουμε δώσει ελεύθερο βήμα προκαλώντας να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για διάφορα θέματα που αφορούν τη σφαίρα της γαστρονομικής σκηνής μας. Επίσης κατεβάσαμε για τους λόγους που όλοι λίγο πολύ μπορούν να φανταστούν τα αιχμηρά μολύβια της κριτικής, κάνοντας κάποιες φορές τα στραβά μάτια σε στραβοπατήματα του delivery, τα οποία μέχρι στιγμής ευτυχώς δεν είναι πολλά, είναι όμως τόσα ώστε το πρώτο καμπανάκι να έχει ήδη προ πολλού χτυπήσει. Η εστίαση όπως άλλωστε και οι περισσότεροι κλάδοι έχει καταρρακωθεί από αυτή τη περιπέτεια. Το μούδιασμα, η κούραση, η ανησυχία για το αύριο είναι λογικό να έχουν ορισμένες φορές αντίκτυπο σε ότι την αφορά. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα που θα ανταμώσουμε ξανά στις σάλες των εστιατορίων, το delivery και το take away αφενός κρατάει πολλές επιχειρήσεις ζωντανές, αφετέρου είναι και το μοναδικό κανάλι ουσιαστικής επικοινωνίας τους με τους καταναλωτές, όποτε ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση