Η λογική του μοιράζομαι πιάτα είναι χαραγμένη στο ελληνικό DNA. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα κερδίζει έδαφος και στο fine dining όχι μόνο χάρη σε ενδιαφέροντα νέο-παραδοσιακά concept αλλά και εξαιτίας trendy ασιατικών και fusion εστιατορίων.
Το «πρόβλημά» μου είναι ότι στις εποχές που διανύουμε πιστεύω ότι τα εστιατόρια θα πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτικά και να αφήνουν το concept λίγο πιο πίσω από την ασφάλεια. Πρέπει να προφυλάξουν ακόμη και τον ανέμελο πελάτη από τον ίδιο του τον εαυτό. Πρέπει να μην φέρνουν σε δύσκολη θέση παρέες που οι μισοί καλώς ή κακώς φοβούνται και οι άλλοι δεν δίνουν σημασία και βουτάνε στα κοινόχρηστα πιάτα. Και βέβαια να πω ότι σε πολλές περιπτώσεις έρχονται πιάτα στην μέση χωρίς κουτάλια και σκεύη σερβιρίσματος. Αυτό είναι ούτως ή άλλως λάθος, αλλά ειδικά σε αυτή την περίοδο είναι λάθος ασυγχώρητο. Αν ωστόσο κάποια πιάτα προορίζονται ούτως ή άλλως για την μέση ή οι πελάτες επιμένουν να μοιραστούν, τότε ο σερβιτόρος θα πρέπει πάντα να προτείνει να μοιράσει και να σερβίρει ο ίδιος.
Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν λεπτομέρειες και εύχομαι ολόψυχα σε λίγο καιρό να μην απασχολούν κανένα, μέχρι τότε όμως το στοίχημα θα κερδηθεί στη λεπτομέρεια και η επιτυχία της εστίασης θα κριθεί και από το να κάνει όλους μας να νιώθουμε ασφαλείς.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση