Αν αύριο ξύπναγα…Τουρκάλα πώς θα ήταν;Tips για…Έλληνες του 2012, από την Πόλη

Με τον εξωστρεφή μου χαρακτήρα. Με την ανάγκη μου για ποιότητα στις εξόδους. Με το μέσο μου εισόδημα. Που αγαπώ το κέντρο (το κάθε κέντρο, της κάθε πόλης). Που λατρεύω να βιώνω το up to date. Που ανήκω στο 25-34, ανώτερου μορφωτικού επιπέδου, άγαμου, πολυταξιδεμένου κοριτσιού. Που τέλος πάντων… αποτελώ τυπικό παράδειγμα και όχι εξαίρεση σύγχρονης γυναίκας… αν μέσα σε ένα βράδυ βρισκόμουν να ζω στην Κωνσταντινούπολη ποιες θα ήταν οι αντίστοιχες συνήθειές μου εκεί;

• Θα λάτρευα να περιπλανιόμουν στο Ιστορικό Κέντρο της πόλης, στην περιοχή (χερσόνησο) Fatih. Θα μου άρεσε που θα αποτελούσε ένα από τα ελάχιστα σημεία της πόλης μου με τρομερά «ευρωπαϊκό» αέρα, υπέροχα κτίρια και διεθνώς γνωστά brands. Θα περπάταγα από το τζαμί του Sultanahmet ως την Αγία Σοφία, θα προχωρούσα πιο πέρα στο TopKapi Palace και θα κατευθυνόμουν με περίπου 20’ περπάτημα στο Grand Bazaar. Θα αισθανόμουν τους τουρίστες να με «εγκλωβίζουν» και έτσι θα αποφάσιζα να κινηθώ διαφορετικά. Θα έφτανα με τα πόδια ως το Spice Market και θα αγόραζα από εκεί τα μπαχάρια, τα τσάγια, ακόμα και τα πλουμιστά μου κοσμήματα σε πολύ καλύτερες τιμές, και φυσικά αφού ως «ντόπια» έκανα τρομερά παζάρια στα αρχικά κόστη.
• Θα με ενθουσίαζε η ολοένα και πιο δυναμική γαστρονομική τάση της πόλης «μου», η νέο-οθωμανική κουζίνα και θα έβλεπα θετικά το ότι οι παραδοσιακές συνταγές της Τουρκίας και οι ντόπιες πρώτες ύλες της χρησιμοποιούνται πλέον κατά κόρον ακόμη και από τα σύγχρονα και τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης «μου». Θα έτρωγα μελιτζάνα σε περισσότερες από 80 παραλλαγές (σε πουρέ, γεμιστή με κρεμμύδια (Karniyarik), με κόκκινη σάλτσα, ψητή κλπ), θα συνόδευα απαραίτητα με meze τα γεύματά μου (συνήθως με αλοιφές αρκετά πικάντικες), με Pilavi, Dolma, ακόμη και σε προχωρημένη εκδοχή γεμιστό με μαύρο ρύζι και σταφίδες, ενώ κύρια θέση στη διατροφή μου (αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το συνηθίσω ποτέ…) θα είχε το αρνί, το Kebap (μαριναρισμένο από κοτόπουλο ή αρνί σε μορφή sis, πικάντικο από αρνί, μαζί με το λίπος από την ουρά του σε συνταγή Adana ή και Urfa που είναι το ίδιο απλώς λιγότερο spicy). Φυσικά, θα έτρωγα και kofte (κεφτέ, σε εξίσου «σύγχρονες εκδοχές με ζύμη από οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε), ενώ απαραίτητα (… αυτό σίγουρα δεν θα το άντεχα…) με ΚΑΘΕ μου γεύμα ή δείπνο θα έπινα Ayran (ξινόγαλο) που προφανώς καταπραΰνει τα δεκάδες μπαχάρια και βρίσκεται σχεδόν σε κάθε τραπέζι όπου κι αν πας, ενώ το γεύμα ή δείπνο μου θα έκλεινα με Cay-Tea (τσάι) στο χαρακτηριστικό γυάλινο ποτηράκι χωρίς χερούλι.
• Το οινόπνευμα θα το απέφευγα, όχι τόσο γιατί θα «ήμουν» μουσουλμάνα και θα το απαγόρευε η θρησκεία μου (άλλωστε, είπαμε, θα ήμουν μια σύγχρονη Τουρκάλα) όσο γιατί δεν θα μου άρεσε ο τρόπος που θα με κοιτούσαν οι γύρω μου, κάνοντάς με να νιώθω λες και παραβιάζω το μεγαλύτερο όρο ηθικής.
• Έτσι κι αλλιώς, το αλκοόλ είναι πανάκριβο (€15 το cocktail σε μπαράκια του κέντρου, περισσότερα από €200 το μπουκάλι στα καλά clubs του Βοσπόρου).
• Αν παρ’ όλα αυτά ήθελα να βγω το βράδυ, σπάνια θα επέλεγα το Βόσπορο γιατί οι τιμές θα απείχαν από το μέσο μου εισόδημα, η είσοδος θα ήταν αυστηρή και φυσικά θα απαιτούνταν κράτηση… και είπαμε ότι θα ήμουν η αντίστοιχη «εγώ»… άρα θα προτιμούσα cosy μπαράκια, λιλιπούτεια wine bars, όμορφα bistrots και πιο χαλαρό concept διασκέδασης «κέντρου». Θα κατευθυνόμουν λοιπόν προς Beyoglu! Θα περπατούσα την κατάμεστη (μόνιμα) Istiklal στο Taxim και θα κατηφόριζα προς Tunel. Εκεί, πλάι και τριγύρω από το Galata Tower στο οποίο κάπως θα με ενοχλούσε το «χύμα» κοινό που αράζει στο πάτωμα με μια μπύρα στο χέρι, θα έβρισκα ό, τι ακριβώς αναζητούσα! Μικροσκοπικά μπαράκια με ωραίο, στιλάτο κόσμο, χαλαρό concept και εξαιρετικές διακοσμήσεις, τέλεια wine bars (με κρασιά που σίγουρα δε συγκρίνονται με τα Ελληνικά) και μουσικές που άλλοτε θα έμοιαζαν με… σύγχρονους αμανέδες, άλλοτε θα με πονοκεφάλιαζαν με ανυπόφορα πριονίσματα, και άλλοτε… θα αποτελούσαν το νέο «trend» που προς έκπληξή μου θα διαπίστωνα ότι είναι τα παλιά, ελληνικά ρεμπέτικα (κι όμως!)!
• Κατά τα άλλα, στην ίδια περιοχή, σίγουρα θα με ενθουσίαζαν και τα vintage shops που μένουν ανοιχτά ως αργά το βράδυ, στα οποία θα έβρισκα από unique κομμάτια σε γυαλιά ηλίου και εξαιρετικά δερμάτινα jackets, μέχρι βιβλία, και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
• Ως δεύτερο option διασκέδασης, θα είχα την κατά κόσμον… French Street (Cezayir Sokak για τους ντόπιους) σε μια πανέμορφη περιοχή κοντά στο Taxim, σε ελάχιστη απόσταση από την πολύβουη Istikal. Εδώ θα έβρισκα μικρά, παραδοσιακά «στέκια» αποκλειστικά για ντόπιους με τραπεζάκια που μπορεί να ήταν καλυμμένα με μουσαμάδες, αλλά ως «local» αυτό δεν θα μου έκανε εντύπωση. Εδώ, όπως και όλοι οι άλλοι, έτσι και εγώ, θα ερχόμουν για κρασί και χαλαρές κουβέντες με φίλους, ιδίως τα Σαββατοκύριακα, γιατί τις καθημερινές όπως και οπουδήποτε αλλού, έτσι και εδώ θα νέκρωναν τα πάντα ως τις 23:00.
• Αν ωστόσο επιθυμούσα κάτι διαφορετικό, λίγο luxury και για να ντυθώ υπέροχα, και να βγω πλάι στους πλούσιους «συντοπίτες» μου, τα πρωινά μου (και μερικά από τα βράδια μου) θα τα πέρναγα στο Nisantasi, με τα popular cafes, restaurants και φυσικά τις boutiques που κάθε γυναίκα λατρεύει, ειδικά φτάνοντας στην οδό Abdi Ipekci. Για ένα αντίστοιχο concept, θα κινούμουν (και πάλι τα πρωινά) στην περιοχή του Bebek μια από τις συμπαθητικότερες γειτονιές στο Βόσπορο, που η ελίτ λατρεύει και που χαρακτηρίζεται από τα πολυτελή διαμερίσματα, και τις κατοικίες των αστέρων της εγχώριας showbiz. Οι επαύλεις θα με μαγνήτιζαν, ενώ οι διάσημες boutiques και τα υπέροχα, αστραφτερά καφέ θα μου κινούσαν σίγουρα το ενδιαφέρον, ειδικά πάνω στην παραλιακή. Φυσικά, η στάση μουσείο Μοντέρνας Τέχνης και η επίσκεψή μου στο πανέμορφο, επιβλητικό Ciragan Palace, θα αποτελούσαν τακτικά must do’s της βόλτας μου πάνω στο Βόσπορο, στο Karakoy, που αποτελεί μια από τις παλαιότερες και πιο ιστορικές λεωφόρους της Κωνσταντινούπολης.
• Επιπλέον tips για όσους θέλουν να νιώσουν εξίσου… ντόπιοι:
• Επίσκεψη στο Hamam (www.suleymaniyehamami.com , www.cemberlitashamami.com.tr , www.cinili.com.tr.tc , www.sultanahmethamami.com )
• Κρουαζιέρα στα Πριγκηπονήσια, στη θάλασσα του Μαρμαρά με καραβάκι ή sea bus από τις περιοχές Kabatas, Sirkeci ή Bostanci www.ido.com.tr )
• Μη φοβηθείτε ή ντραπείτε τα παζάρια. Στην τελική σκεφθείτε ότι δεν θα τους ξαναδείτε ποτέ, και ότι αποτελεί ένα «τρικ» που πάντα πιάνει.
• Αν δεν έχετε κάνει συνάλλαγμα, προτιμήστε να πληρώσετε με κάρτα. Διαφορετικά, κάτι θα «χαθεί» στις μετατροπές, κάτι που δεν σας συμφέρει καθόλου. (Σημ. στην Κωνσταντινούπολη, μπορείτε να πληρώσετε ακόμη και με ευρώ αλλά και δολάρια).
• Πριν μπείτε στο ταξί, καλό θα ήταν να έχετε ήδη συμφωνήσει την τιμή. Το ιδανικότερο είναι να ρωτήσετε στο ξενοδοχείο πόσο κοστίζει ενδεικτικά η διαδρομή που θέλετε να κάνετε, να ζητήσετε να σας καλέσουν οι ίδιοι το ταξί, να έχουν συμφωνήσει την τιμή με τον οδηγό και να ζητήσετε το νούμερό του ώστε να τον καλέσετε και πάλι να σας παραλάβει από κάποιο προκαθορισμένο σημείο. (Διαφορετικά, ενδέχεται για την ίδια διαδρομή να πληρώσετε πηγαίνοντας 10 λίρες και στο γυρισμό… 40!)
• Αν αγαπάτε τα cocktails… ετοιμαστείτε να μην βρείτε στην Κωνσταντινούπολη, παρά μόνο σε ελάχιστα bars, κυρίως καλών ξενοδοχείων.
• 9 ως 29 Ιουνίου σε όλη την Κωνσταντινούπολη διοργανώνεται φέτος για 2^η χρονιά το Shopping Festival στο οποίο συμμετέχουν σχεδόν όλα τα εμπορικά κέντρα της πόλης (σημ. διαθέτει ορισμένα από τα καλύτερα, πιο πολυτελή, ακριβά και πληρέστατα σε brands malls του κόσμου), με εκπτώσεις πάνω από 50%!