Όχι μόνο αυτό τον καιρό αλλά από τότε που θυμάται τον εαυτό της το ραδιόφωνο ήταν η ενασχόλησή της. Πρώτα ως παιχνίδι, μετά ως «απαγορευμένη» συσκευή που έπρεπε να σέβεται τις επιλογές των μεγαλυτέρων. Μετά ως ακροάτρια. Φανατική ακροάτρια. Πάντα έπαιζε ένα ραδιόφωνο στο διάβασμα, στην διάρκεια της ημέρας, τα βράδια των μεγάλων απογοητεύσεων αλλά και των σημαντικών αποφάσεων. Ραδιόφωνο έπαιζε στις οικογενειακές συναντήσεις αλλά και στα γλέντια. Μετά ήρθε το μεγάλο όνειρο και βρέθηκε στην άλλη μεριά. Αυτή που είναι πίσω από το μικρόφωνο και σκαρώνει ιστορίες, διαλέγει μουσικές για τις παρέες. Εκείνες τις παρέες που δεν συναντήθηκε ποτέ μαζί τους αλλά τους ένωνε η μουσική. Γι’ αυτές τις παρεές τα τελευταία χρόνια η Βιβή διαλέγει λόγια και μουσικές από τη συχνότητα του Mέντα 88, από τις 10 το πρωί και μέχρι το μεσημέρι. Μετά πάει για φαγητό...Αλήθεια τι τρώει πριν και μετά την εκπομπή της; Αλλά και ποιες είναι οι αγαπημένες της γεύσεις μέσα στην ημέρα;
"Πάντα η μέρα ξεκίναγε με το πάτημα στο power κουμπί αυτής της μαγικής συσκευής. Έτσι συνεχίζει και σήμερα. Πρώτη πρωινή κίνηση είναι ν’ ανοίξω το ραδιόφωνο. Μετά το πρωινό ντους και μετά το πρωινό. Φρεσκοφρυγανισμένο ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα βερύκοκο. Απόλαυση ετών! Και φρέσκος φυσικός χυμός πορτοκάλιού. Άλλες φορές αυτό αλλάζει με φέτες ψωμιού με φυστικοβούτυρο αλλά και όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο κάθομαι και με περιποιούμαι με ζεστά κρουασάν σοκολάτας, ομελέτα, ακόμη και κρέπες με σοκολάτα και φρούτα. Δημητριακά και γάλα ποτέ δεν έφαγα. Ούτε για πρωινό αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ημέρας. Εχω δυσανεξία στο γάλα και τα δημητριακά πάντα ήταν η τιμωρία!!
Και καθ’ οδόν έρχεται ο πρώτος καφές της ημέρας. Σχεδόν κάθε πρωί από τον Στεργίου στη Μεταμόρφωση που είναι στο δρόμο που πάω στον σταθμό. Διπλός καπουτσίνο, μέτριος με μαύρη ζάχαρη και κανέλλα. Ακόμα και το καλοκαίρι μόνο ζεστό καφέ πίνω. Νιώθω ότι ο παγωμένος αλλοιώνει τη γεύση του καφέ. Μερικές φορές θα υποκύψω και σε κάποιο μικρογεύμα για αργότερα. Από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι το τυρόψωμο βαθιάς ωρίμανσης, που αν και δεν ξέρω ακριβώς τι σημαινει αυτό είναι το γευστικότερο που μπορώ να θυμηθώ. Όποτε έχω υποχρεώσεις στο κέντρο, θα κατέβω σίγουρα στους πρόποδες της Ακρόπολης στο Κουκάκι. Εκεί θα χαθώ στις λιχουδιές του Τάκη και αν βρω ζεστό τσουρέκι με αγριοκέρασο σημαίνει ότι με περίμενε! Δε θα μείνει με το παράπονο!!
Και το μεσημέρι ευτυχώς σπίτι! Έχω διευθετήσει έτσι την καθημερινότητα μου που τα περισσότερα μεσημεριανά γεύματα με βρίσκουν σπίτι και μοιραζόμαστε το τραπέζι με τα παιδιά μου. Αυτά μόλις έχουν τελειώσει από το σχολείο και γω κανονίζω να επιστρέψω το συντομότερο για αυτή την υπέροχη συνήθεια. Ανεξάρτητα το τί θα βρίσκεται στα πιάτα μας, η συγκέντρωση όλης της οικογένειας σ’ ένα τραπέζι είναι η ωραιότερη συνήθεια της ημέρας μου. Όπως ακριβώς μεγάλωσα και γω. Η μητέρα μου δε δούλευε ο μπαμπάς έφευγε για δουλειά το απόγευμα και έτσι τρώγαμε όλοι μαζί το μεσημέρι. Ακόμα και τώρα με θυμάμαι να σχολάω από το δημοτικό κιόλας να περνάω από το φούρνο για το φρέσκο ψωμί και μετά «Τα Νέα» από το περίπτερο για τον μπαμπά.
Μαγειρεύω πολύ! Όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και πριν από αυτά. Νιώθω ότι το μαγείρεμα είναι για μένα η καλύτερη και δημιουργικότερη μέθοδος ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας. Έχω περάσει το στάδιο που έφτιαχνα ό, τι γκουρμέ κυκλοφορούσε σε έντυπη μορφή. Έχω τα άπαντα της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου, της Ντίνας Νικολάου και του Αλέξανδρου Παπανδρέου αλλά και της Βέφας (προικιό αυτό!) και μια έκδοση του Νικολαου Τσελεμεντέ του 1967. Μετά από άπειρους πειραματισμούς στην κουζίνα κατέληξα ότι η ελληνική και η ιταλική είναι αυτή που μου ταιριάζει περισσότερο. Η απλότητα των υλικών και οι συνδιασμοί φρέσκων υλικών είναι αυτό που με συναρπάζει.
Πέρα από τις οδηγίες των συνταγών έχω και δικές μου. Έχω πειραματιστεί πολύ με το κρέας και το ψήσιμό του, συνοδευτικά πιάτα, σαλάτες αλλά το δυνατό μου σημείο είναι σίγουρα τα γλυκά. Του κουταλιού, του ταψιού, του ψυγείου … με κρέμα, με σοκολάτα, κουλούρια, ό,τι γλυκό μπορείτε να φανταστείτε. Έχω καταφέρει να δημιουργήσω εξαιρετική μπουγάτσα με μόλις 4 υλικά αλλά το καλύτερο μου είναι τα τσουρέκια και οι πορτοκαλόπιτες.
Ψωνίζω πάντα με λίστα από τον Σκλαβενίτη. Όχι τόσο για να την ακολουθώ αλλά για να μην ξεχάσω αυτά που πραγματικά λείπουν από το σπίτι. Εκεί που πάω πάντως πάντα χωρίς λίστα είναι στη λαϊκή. Δευτέρα στην Μ. Ασίας στου Ζωγράφου, Παρασκευή στην Αγίου Διονυσίου στο Μενίδι και Σάββατο πίσω από το Χίλτον ή στα Εξάρχεια στην Καλλιδρομίου. Και πολλές φορές στην βιολογική στην λ. Δημοκρατίας στο Ίλιον. Εντελώς ανάποδες διαδρομές αλλά σ΄αυτές έχω γνωριμίες ζωής πιά, έχοντας ζήσει σε όλες αυτές τις γειτονιές.
Είναι λίγες οι φορές που τρώω έξω και ακόμα λιγότερες αυτές που παίρνω delivery. Προτιμώ να κάνω τραπέζια στους φίλους μου και να μαγειρεύω για ώρες. Ωστόσο δε μπορώ να μην αναφερθώ στα υπέροχα πιάτα του Yellow και του Menoo στην Νέα Ερυθραία. Το καλύτερο σουβλάκι όλων των εποχών (χωρίς καμία υπερβολή) υπάρχει στον Κρητικό στην Λ. Παπάγου στου Ζωγράφου. Ο κυρ Μανώλης διαθέτει μόνο σουβλάκι καλαμάκι στη λαδόκολα με φρεσκότατο ψωμί με την ίδια ποιότητα για περισσότερο από 40 χρόνια
Η έκφραση comfort food σε μένα νομίζω ότι έχει εντελώς διαφορετική έννοια. Δεν είναι μόνο το φαγητό που θα αναζητήσω στα ζόρια. Είναι και αυτό που θα φτιάξω! Οι φίλοι ξέρουν ότι όταν έχω νεύρα, ζυμώνω. Από ψωμιά μέχρι πίτες και κουλούρια. Και εάν τα νεύρα έρθουν από νωρίς, πάμε για τσουρέκια κατ’ ευθείαν!
Στο ψυγείο θα υπάρχουν πάντα τα βασικά (γάλα, υλικά τοστ, αυγά κ.λπ) αλλά και φαγητό σε μπολ για την επόμενη μέρα. Συνήθως μαγειρεύω βράδια για την επόμενη. Στα ντουλάπια υπάρχουν όσπρια, ζυμαρικά, κονσέρβες τόνου και καλαμποκιού και τοπικά προϊόντα.
Προτιμώ πάντα τοπικά προϊόντα μικρών παραγωγών. Εκεί νομίζω δεν βρίσκεται μόνο νοστιμιά αλλά και η αγάπη για το φαγητό. Φέτα παίρνω μόνο από το τυροκομείο «Ρούμελη» που έχει υποκατάστημα πλέον και στην Λ. Καραμανλή στο Μενίδι. Γάλα για τα παιδιά από τον συνεταιρισμό «Θες Γάλα» που υπάρχει σε πολλές γειτονιές πια μέσα στην Αθήνα και μου είπαν ότι είναι το γευστικότερο που κυκλοφορεί. Αλλαντικά και κρεατικά από τον Βρέκο στο Καρπενήσι. Και όταν έχω καιρό να πάω, ευτυχώς οι συγγενείς μου εκεί μου φέρνουν τακτικά. Το διασημότερο του Βρέκου είναι το λουκάνικο, σε πολλές παραλλαγές, που εδώ στην Αθηνά το βρίσκουμε μόνο στο Βασιλόπουλο.
Έχω φάει πάρα πολύ καλό και φθηνό φαγητό σε κάτι μικρά εστιατόρια κοντά στο Κολοσσαίο στη Ρώμη. Εχω έναν φίλο βέρο Ρωμαίο και δε μας άφησε να φάμε στα αμιγώς τουριστικά μέρη αλλά σε εξαιρετικές γωνιές που μόνο οι ντόπιοι γνωρίζουν. Αλλά θυμάμαι και σαν χθες το χειρότερο φαγητό της ζωής μου. Στον τελευταίο όροφο του MOMA της Νέας Υόρκης, στο εστιατόριο παρήγγειλα ραβιόλια με σπανάκι. Φαινόταν πεντανόστιμο, αλλά με ξεγέλασε!
Τα ομορφότερα και περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου βρίσκονται στο Καρπενήσι και στα χωριά γύρω από αυτό. Ανεπιφύλακτα μπορώ να προτείνω τις υπέροχες τηγανητές με φρέσκο βούτυρο πέστροφες, στο «Σπίτι του Ψαρά» στον Γαύρο, το αρνάκι σούβλας στον «Νασιόπουλο» στο Μικρό Χωριό και το υπέροχο μπιφτέκι της ιστορικής «Αντιγόνης» στο Μεγάλο Χωριό. Σε υψόμετρο περίπου 1500 μέτρων η ευρυτανική φύση έχει χαρίσει υπέροχα αρώματα στα βότανά τη και υπέροχη γεύση στα προϊόντα της.
Για μένα γαστρονομία δεν είναι μόνο ότι είναι μέσα στα πιάτα, πάνω στα τραπέζια. Είναι μνήμες. Έρχονται από την παιδική ηλικία, αλλά και άλλες που δημιουργούμε μόνοι μας. Κάθε πιάτο είναι προορισμός. Στην διάθεση της παρέας, στην επικοινωνία των ομοτράπεζων. Εχω πλέον καταλήξει ότι το νοστιμότερο και ομορφότερο πιάτο του κόσμου είναι εντελώς αδιάφορο εάν δεν συνοδεύεται με την κατάλληλη παρέα. Αν δεν έχει μαγειρευτεί με τα σημαντικότερα συστατικα: την αγάπη και τη φροντίδα.
Εάν ήταν η τελευταία μέρα πάνω στη γη θα ήθελα να μαγειρέψω για όλους τους ανθρώπους μου. Συγγενείς, φίλους, γνωστούς αλλά και σε άγνωστους που θα περνάγανε και θα βλέπανε το φαγοπότι. Να μαζευτούμε σε μια μεγάλη πλατεία και να ξεκινήσουμε να τρώμε από το πρωί μέχρι το τέλος της μέρας. Να γελάμε, να ακούμε μουσικές, να τραγουδάμε και να δακρύζουμε. Να λέμε αλήθειες, να αγωνιούμε και… να κάνουμε σχέδια για την επόμενη μετά την τελευταία μέρα πάνω στη γή…"