Όμορφο, ανοιχτόκαρδο, φιλικό, καλοστημένο, ατμοσφαιρικό και φιλόξενο. Μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που κολλάνε γάντι στο Vespa Rossa και η θέρμη του σέρβις και των ανθρώπων του ενισχύει αυτή την αίσθηση. Σε αυτή την καλή εικόνα έρχονται να προστεθούν οι καλές τιμές, η μικρή αλλά ενδιαφέρουσα –αν και αποκλειστικά ιταλική- και σωστά τιμολογημένη λίστα κρασιών και βέβαια η ύπαρξη ενός ικανού και έμπειρου σεφ, του Κώστα Τσίγκα.
Όλα αυτά βέβαια γεννούν προσδοκίες που τελικά το Vespa Rossa δεν εκπληρώνει. Ναι, αν το κρίνεις με βάση τις τιμές και μόνο τότε είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση σε μια πόλη που η ιδανική σχέση ποιότητας και τιμής είναι είδος που σπανίζει ακόμη και σήμερα. Από την άλλη όμως ομολογώ ότι οι απαιτήσεις μου από την συγκεκριμένη κουζίνα και τον συγκεκριμένο σεφ είναι μεγαλύτερες ακόμη και σε ένα καθημερινό εστιατόριο των €25 το άτομο (αν δεν πάρεις εμφιαλωμένο κρασί). Γιατί δηλαδή ένα –νόστιμο και αρωματικό- ριζότο με μανιτάρια πρέπει να έρχεται παραβρασμένο και υδαρές; Και τι χρειάζεται το παιχνίδι του «χαβιαριού» από ξύδι όταν δεν έχει πετύχει καν το βράσιμο; Και τα τόσο σωστά, κατά τα άλλα, λιγκουίνι με βόνγκολε γιατί πρέπει να καταδυναστεύονται τόσο από το σκόρδο; Από την άλλη η κλασική καρμπονάρα είναι καλή και ας της λείπει λίγο η ένταση, ενώ τo βοδινό short rib μαγειρεμένο με κρασί και μυρωδικά λιώνει στο στόμα και είναι όλο γεύση και άρωμα. Και για να τελειώσω, ενώ το πανεράκι με το ψωμί και την φοκάτσια με γέμισε αισιοδοξία, η πίτσα δεν ήταν τελικά όσο καλή την περίμενα με την ζύμη της να μην έχει αυτή την καπνιστή γοητεία και τα υλικά να είναι υπερβολικά σε ποσότητα –κατά τα ελληνικά πρότυπα- και να χαλάνε την ισορροπία της. Στα επιδόρπια οι εντυπώσεις είναι ξανά μοιρασμένες. Ωραιότατο και φίνο το affogato, αλλά αυτό το τιραμισού-πάστα είναι πραγματικά ανεκδιήγητο!
Πάντως, παρά τις ενστάσεις, είναι σαφές ότι δυνατότητες υπάρχουν και αν κουζίνα και σέρβις ρονταριστούν πιθανότατα το Vespa Rossa θα κατακτήσει πράγματι τον πολυπόθητο στόχο της εξαιρετικής σχέσης ποιότητας και τιμής.