Αν υπάρχει ένα εστιατόριο στην Ελλάδα που –ως χώρος- να ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό «grand restaurant» αυτό είναι αναμφίβολα το Tudor Hall. Μάλιστα, το πέρασμα του ξενοδοχείου King George Palace που το φιλοξενεί στην ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας, έφερε μερικές επεμβάσεις στον χώρο που τον έκαναν ακόμη καλύτερο και κυρίως διόρθωσαν εκείνη την ανεκδιήγητη βεράντα μεταμορφώνοντάς την σε ένα κομψό αίθριο με την Ακρόπολη και την Βουλή να είναι κάδρο μπροστά στα μάτια μας.
Σημαντικότερες και από τις αισθητικές επεμβάσεις όμως ήταν οι ουσιαστικές. Με μια εξαιρετική καραμπόλα μεταγραφών και αγοραπωλησιών, ο σεφ Σωτήρης Ευαγγέλου βρέθηκε ξανά στο εστιατόριο από όπου ξεκίνησε την –αθηναϊκή- καριέρα του! Και αυτή την στιγμή τολμώ να πω ότι περνά την καλύτερή του φάση. Μαζί με τον Αλέξανδρο Κοσκινά, στον ρόλο του δεξιού του χεριού, προτείνουν μια κουζίνα με ελληνικό χρώμα και ελληνική ψυχή που αξιοποιεί γαλλικές και μοντέρνες τεχνικές και συνδυάζει με έξοχο τρόπο την φινέτσα και την πυκνή, πληθωρική γεύση! Μπορεί να έχω κάποιες επιμέρους παρατηρήσεις, κυρίως επειδή θεωρώ ότι το Tudor Hall με αυτές τις συνθήκες μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά, όμως η ουσία είναι ότι εδώ είχα ένα από τα πιο απολαυστικά δείπνα αυτής της χρονιάς!
Το amuse bouche, ένα καλαμάρι ψημένο στην εντέλεια με έξοχο αϊολί, «χώμα» από παντζάρι και μια σταγόνα ελαιόλαδο έδωσε το στίγμα της φινέτσας της κουζίνας. Τα χτένια με ραγού μανιταριών και κρέμα γλυκού σκόρδου που ακολούθησαν ήταν ένα εκπληκτικό πιάτο που θεωρώ ότι εκφράζει απόλυτα αυτή την μοναδική ισορροπία κομψότητας και πληθωρικότητας που χαρακτηρίζει την κουζίνα του Ευαγγέλου. Το μπριάμ, στην συνέχεια, είχε πυκνή, μελωμένη νοστιμιά, είχε παιχνίδι με τον αφρό και το σφουγγάρι της φέτας, ήταν απολαυστικό, όμως οι πιπεριές –ως συνήθως- συμμετείχαν στην σύνθεση ισοπεδωτικά. Ακολούθησαν τα σκιουφιχτά μακαρόνια με μάγουλα μοσχαρίσια, τομάτα, μελιτζάνα και γραβιέρα…ρουστίκ αλλά και ταυτόχρονα φίνο πιάτο βαθιάς γευστικότητας! Στα κύρια πιάτα, το κοτόπουλο –μαριναρισμένο σε γιαούρτι, μέλι και θυμάρι- είχε σαφράν και συνοδευόταν από τραγανές πατάτες και ένα στρώμα ρόκας με πολύ καλό ελαιόλαδο^ ένα ακόμη νοστιμότατο και κομψό πιάτο που αν ήταν και μια ιδέα πιο ζουμερό θα ήταν πραγματικά ασυναγώνιστο. Το αρνάκι σερβίρεται σε δύο εκδοχές (ψημένο τέλεια στην γάστρα και σε νουαζέτες με κρούστα από φιστίκι Αιγίνης, μαζί με βελούδινο πουρέ με κατσικίσιο τυρί και ψητή μαραθόριζα) και είναι μια πληθωρική γευστική βόμβα!
Εξίσου θριαμβευτική και η συνέχεια με τα επιδόρπια. Το ρεβανί με κρέμα λεμόνι, αφρό μαστίχας και παγωτό με άνθη πορτοκαλιάς είναι απολαυστικά μελωμένο και υπέρκομψο όμως η αποκάλυψη για μένα ήταν η μελιτζάνα! Να σας πω εδώ ότι –γενικά- αντιπαθώ τα γλυκά με λαχανικά καθώς σπάνια με πείθουν ότι δεν θέλουν απλά να εντυπωσιάσουν και ότι πραγματικά έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Παράγγειλα λοιπόν την μελιτζάνα θεωρώντας ότι …βάζω τρικλοποδιά στο εστιατόριο! Αμ δε! Με άφησε άφωνο! Ένα στρώμα από μελιτζάνα σαν γλυκό κουταλιού ή ίσως μαρμελάδα, μαζί με ζελεδάκια από πικρή σοκολάτα, παγωτό μαύρο τσάι και αφρό αμυγδάλου έφτιαχναν από κοινού ένα συγκλονιστικό και πολυεπίπεδο επιδόρπιο, από τα κορυφαία της πόλης!
Δίπλα στην κουζίνα του Σωτήρη Ευαγγέλου, υπάρχει μια πολύ καλή λίστα κρασιών με κορυφαία ελληνικά και εισαγόμενα κρασιά, ιδιαίτερα καλοστημένη, με πολλές επιλογές σε ποτήρι, ενώ και το σέρβις είναι ευγενέστατο, όσο πρέπει χαλαρό και «ανάλαφρο» για το είδος του εστιατορίου …αν έπρεπε να γκρινιάξω για κάτι είναι μόνο η απουσία του ουσιαστικού μέρους στην τελετουργία του σερβιρίσματος του κρασιού. Λεπτομέρειες θα μου πείτε… και θα έχετε δίκιο, απλά είναι τέτοιο το επίπεδο του εστιατορίου που κάθε αστοχία φαίνεται.
Ο συνδυασμός κουζίνας, αίσθησης του χώρου και θέσης κάνει το Tudor Hall ένα από τα πιο εμβληματικά εστιατόρια της Αθήνας και ιδανικό για τουρισμό υψηλού επιπέδου. Είναι όμως κυριολεκτικά αμαρτία να μην το έχουμε όλοι στο μυαλό μας για μια ξεχωριστή έξοδο… μπορεί να μην είναι φτηνό, όμως η τιμή του είναι απόλυτα δικαιολογημένη!