Το Deals σύστησε πριν από πολλά χρόνια στην Αθήνα τον όρο all-day café-restaurant από αυτόν εδώ τον χώρο που –ακόμη- παλιότερα ήταν τράπεζα. Στην συνέχεια τον χώρο πήρε ο Αλέξανδρος Λούβαρης, έκανε το αρκετά πετυχημένο Padron και όταν αυτό έκλεισε τον κύκλο του, το μεταμόρφωσε ατυχώς σε Faro Capo. Αυτό, όπως ήταν μοιραίο και αναμενόμενο, δεν κράτησε πολύ καιρό και έτσι πριν λίγο καιρό ο Αλέξανδρος Λούβαρης έκανε λίγο πίσω (διατηρώντας ένα ποσοστό στο μαγαζί) και τα ηνία ανέλαβε ο δραστήριος Γιάννης Μαλούχος (Malconi’s, Bistro Le Mignon, Μπαρμπουνάκι κλπ).
Αυτά σε ότι αφορά στην ιστορία του χώρου. Το μαγαζί
ανακαινίστηκε πλήρως και ιδιαίτερα πετυχημένα από τον αρχιτέκτονα Τάσο Ζέππο, ο οποίος κατάφερε να του
δώσει μια εικόνα «νέο-μπιστρό» και να αποκαταστήσει αυτή την επικοινωνία του
μέσα με το έξω που ήταν πιστεύω ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του Deals. Το Tier
είναι όμορφο, άνετο, ανοιχτόκαρδο, εξωστρεφές και το μόνο που θα είχα να
παρατηρήσω είναι ότι το βράδυ πρέπει να γίνει και μια στάλα πιο φωτεινό (και
ήσυχο θα πρόσθετα ίσως, αλλά ίσως φταίει και το ότι έχω αρχίσει να μεγαλώνω).
Αυτό όμως που είναι η μεγαλύτερη πρόοδος του Tier σε σχέση με τους προκατόχους του αλλά και σε σχέση με το σύνηθες σε αυτή την κατηγορία εστιατορίων είναι η κουζίνα του. Ο σεφ Δημήτρης Σταμούδης (τον δοκιμάσαμε στο Bistro Le Mignon και μετά στο Stinking Bishop) προτείνει και εδώ μια κουζίνα γαλλο-μεσογειακή που αποπνέει σιγουριά και χαρακτηρίζεται από την στέρεη τεχνική της και τη γευστική εκφραστικότητα. Από την κλασική πλέον νισουάζ του με τον τόνο (ήταν μια ιδέα παραψημένος) και τις απίθανες πατάτες, μέχρι το ζουμερό και βαθιά κρεάτινο burger του ή το γευστικό rib-eye με την ωραία πιπεράτη σος, ότι δοκίμασα ήταν νοστιμότατο. Ενώ μερικά πιάτα –απρόσμενα ίσως σε ένα all-day bistro- δείχνουν ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες της κουζίνας. Παράδειγμα; Τα άψογα ψημένα χτένια με διάφορες υφές σελινόριζας και αφρό λεμονιού ή το καπνιστό χέλι σε σαλάτα παντζαριού και πράσινου μήλου.
Στα συν και η ενδιαφέρουσα λίστα κρασιών, τα καλοφτιαγμένα κοκτέιλ και τα πολύ καλά επιδόρπια (αυτή η μοντέρνα πορτοκαλόπιτα ήταν όλα τα λεφτά!). Από εδώ και πέρα το παιχνίδι θα παιχτεί στην σταθερότητα και στην επίτευξη ακόμη πιο σαφούς ταυτότητας, αυτή η κριτική είναι η πρώτη άποψη για ένα μαγαζί που έχει τα φόντα να γίνει κλασικό.
ΥΓ Το όνομα του παραπέμπει στην ρουλέτα και το γνωστό τόξο αριθμών απέναντι από το μηδέν, στην καρδιά του οποίου είναι το 10 (ο αριθμός της διεύθυνσης).
Φωτό Panos Smyrniotis