Αν και με τα χρόνια είχε κάνει όνομα η προσεγμένη
ψαροταβέρνα του Γιώργου Λεμπιδάκη στο Μικρολίμανο, ο ίδιος πήρε την απόφαση να
τη μεταφέρει σε νέο πόστο το 2019, λόγω των ανακατατάξεων που δημιούργησε η
ανάπλαση της περιοχής σε πολλούς εστιάτορες. Επόμενη στάση ήταν η Πειραϊκή.
Έφταναν λοιπόν κατά καιρούς στα αυτιά μου καλά λόγια για το «Θέα Θάλασσα», τα
οποία - για να πω την αλήθεια - φίλτραρα προσεχτικά, μια και οι ψαροταβέρνες
μαζί με τα ιταλικά, παραμένουν οι δυο κατεξοχήν πολύπαθες κατηγορίες
εστιατορίων στην Αθήνα. Για αυτό και εκείνο το βράδυ της Δευτέρας πέρασα το
κατώφλι του μαγαζιού, κρατώντας τις επιφυλάξεις μου. Η πρώτη έκπληξη ήρθε με το
- κόντρα - soundtrack της βραδιάς, το οποίο παραδόξως πως, δεν ήταν ούτε
αρχοντορεμπέτικα, ούτε νησιώτικα, ούτε όσα συνηθίζουμε να ακούμε τρώγοντας
τηγανητό καλαμαράκι δίπλα στο κύμα. Έπαιξε τζαζ και του πήγαινε πολύ. Ο
εσωτερικός χώρος -θα μπορούσε βέβαια να είναι κι ένα κλικ πιο
ρετουσαρισμένος - παραπέμπει σε πάναπλη, κλασική και φροντισμένη
ψαροταβέρνα, ενώ έτσι όπως φιγουράρει στο κάδρο η θάλασσα σε τυλίγει και με μια
αύρα άλλης εποχής. Αξίζει να περπατήσετε μετά στην ακτογραμμή της Πειραϊκής
τουλάχιστον μέχρι τον πρώτο κολπίσκο, στον όρμο Αφροδίτης που παλιότερα λεγόταν
Μπαϊκούτσι, στον οποίο βρίσκεται και το πασίγνωστο εκκλησάκι του Αγίου
Νικολάου, για να καταλάβετε τι σας λέω. Μπαίνεις σε χρονομηχανή και κατεβάζεις
αυτομάτως διακόπτες.
Ο Γιώργος Λεμπιδάκης έχει εμπιστευτεί την επιμέλεια του μενού στο νεαρό σεφ, Σωτήρη Βασίλειου, ο οποίος πρόσθεσε ανανεωτικές πινελιές στο φαγητό, όπως carpaccio, ceviche μέχρι και τηγανητό φύκι, αλλά ο κορμός του «Θέα Θάλασσα» παραμένει σκληροπυρηνικά παραδοσιακός. Αδιαμφισβήτητα μεγάλο ατού είναι η πρόσβαση που έχουν σε καΐκια και ψαράδες που τους προμηθεύουν με πραγματικά αξιόλογες πρώτες ύλες. Δείχνει όμως και η κουζίνα εμπειρία στη διαχείριση τους. Η αρχή ήταν κάπως αμήχανη, το πράγμα όμως έστρωσε γρήγορα. Η ταραμοσαλάτα που ήρθε πρώτη πρώτη αποδείχθηκε υποδειγματική, οι τηγανητές πατάτες όμως ήταν απλώς ευπρεπείς μια και κρατούσαν λάδι, ενώ από την πλούσια σαλάτα με τα παξιμαδικούλουρα, τα ντοματίνια έπασχαν εντελώς από γεύση και δεν είχαν εκείνη τη γνώριμη αλλά και σπάνια πλέον γλυκοφάγωτη νοστιμιά. Ευχαριστήθηκα τα ψητά φιλετάκια σαρδέλας και την εξαίσια τηγανισμένη, τροφαντή καραβιδόψιχα. Αλλά εκεί που βγάζω το καπέλο ήταν στο χταπόδι. Ψήθηκε κρατώντας την αγριάδα στην υφή του. Κι όλη τη γεύση του ζωντανή. Υπέροχο. Κλείσαμε με ψητά μπαρμπούνια τα οποία ήταν μεν πολύ ευχάριστα αλλά όχι αξιομνημόνευτα και παπαρδέλες βρασμένες σε άψογο al dente με ελληνικό, ψωμομένο αστακουδάκι που έδεσε με το ζυμαρικό σε μια πυκνή bisque. Σπανίως συναντάμε σε παρόμοιες ταβέρνες μακαρονάδες σαν κι αυτή και μάλιστα με τόσο μακρά επίγευση της.
Τα in house επιδόρπια τα κερνάνε σε όλους ανεξαιρέτως. Περισσότερο από όλα μου άρεσε το εκμέκ και η hard core σοκολατόπιτα. Το παγωτό μιλφέιγ έχει ενδιαφέρον, αλλά πρέπει να βελτιώσουν την τεχνική σε κάποια σημεία του, όπως στο ψήσιμο των φύλλων, τα οποία ήρθαν λίγο «χλωμά» και αδικούσαν το σύνολο. Το σέρβις το βρήκα άμεσο, ξύπνιο και εξυπηρετικό. Όσο για τις τιμές με δυσκολία ξεπερνούν τα €45 το άτομο με ένα σωρό πιάτα και κάποιο προσιτό κρασί από τη λίστα τους. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ωραία, μερακλίδικη και καθαρογραμμένη δουλειά που θα μπορούσε να γίνει πιλότος για το πως πρέπει να είναι οι απλές ψαροταβέρνες στην σύγχρονη εποχή.
Για αυτό και σας το συστήνω. Χωρίς επιφυλάξεις αυτή τη φορά.