Δεν μου κάνει τελικά καμία εντύπωση πως αυτό το χαριτωμένο
εστιατόριο που άνοιξε περίπου πριν από ένα δίμηνο σε μια off Broadway γειτονιά
των Μελισσίων, έγινε στο άψε σβήσε στέκι.
Βέβαια το ανοιχτόκαρδο και έξω καρδιά στυλ που διατρέχει το μαγαζί φάνηκε από τη στιγμή που επικοινώνησα μαζί τους για να κάνω κράτηση. Όταν ανέφερα στην σεφ και συνιδιοκτήτρια του Ταϊλάνδη, Υπατία Παπασταμάτη, το πόσο μου έφτιαξε το κέφι αυτή η προσέγγιση μου απάντησε αφοπλιστικά: «Για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, σε μια πελάτισσα που πήρε για να κρατήσει τραπέζι κλείνοντας το τηλέφωνο της είπα και φιλάκια! Ευτυχώς τα αγόρια είναι πιο μαζεμένα!» Όντως δίπλα από το λήμμα «χύμα στο κύμα» του Wikipedia άνετα θα μπορούσε να φιγουράρει η Υπατία. Είναι περίπτωση από τις λίγες αυτή η μαγείρισσα που συνασπίστηκε με τον Ανδρέα Καρπαθάκη της «Καραβαϊκής» στη Πεντέλη, όπου υπογράφει επίσης το μενού και με τον Δημήτρη Μιχαηλίδη για να μετατρέψουν ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων, δίπλα από μια cult pizzeria, σε thai εστιατόριο. Σε αυτό έβαλε και τα δυο του χέρια ο άντρας της, ο οποίος δουλεύει ως διαφημιστής αλλά κρίνοντας από το ιδιοσυγκρασιακό και ολιγόν τι σουρεάλ μικροσύμπαν που έστησε εκεί μέσα θα μπορούσε να κάνει καριέρα και σαν interior designer. Απολογούμαι που δε συγκράτησα το όνομα του και βγάζω το καπέλο στην διεισδυτική και φινιρισμένη του «ματιά».
Είσαι στα Μελίσσια αλλά μπαίνοντας στο εστιατόριο αισθάνεσαι
ότι έχεις διακτινιστεί σε ένα «κινηματογραφικό» δρομάκι της Μπανγκόκ. Σας
προτείνω να καθίσετε στο εσωτερικό για να χαρείτε την ενέργεια ενός σκηνικού,
το οποίο μαγνητίζει το βλέμμα με τις καθαρές του γραμμές, συνδυάζοντας
industrial στοιχεία ενός ψηλοτάβανου χώρου με τοίχους που ντύνονται κατά το
ήμισυ με γκρι πλακάκια και νέον φωτισμούς που διακλαδίζονται σε μεταλλικούς
σωλήνες, με ένα εκκεντρικό very thai ντεκόρ. Μου άρεσαν πολύ τα
φωτογραφικά κάδρα πότε με cult και πότε με εμβληματικές φιγούρες της Ταϊλάνδης.
Όλα τα λεφτά τα ασπρόμαυρα πορτρέτα του Πουμιπόν Αντουνιαντέτ και της συζύγου
του Σιρικίτ, οι οποίοι ήταν οι μακροβιότεροι αλλά και πιο αγαπημένοι μονάρχες
της χώρας. Τα έχουν κρεμάσει ακριβώς στον τοίχο πριν μπεις στη τουαλέτα, ενώ
λίγο πιο εκεί μια «αρχαία» τηλεόραση παίζει ταϊλανδέζικες εκπομπές περασμένων
δεκαετιών.
Αν θέλετε να παρακολουθήσετε από απόσταση αναπνοής και τη μαγειρική δράση, πιάστε ένα από τα stools στο πάγκο της ανοιχτής κουζίνας, όπου ο Έλμερ μαζί με την Υπατία μαγειρεύουν νόστιμες απωανατολίτικες σπεσιαλιτέ, ως επί το πλείστον με street food χαρακτήρα.
Έχοντας ήδη κάνει την έρευνα μου από το σπίτι, αποφασίζω να αρχίσω με πιο «τολμηρά» πιάτα και δικαιώνομαι. Έτσι στο Khai Jiao, το κορυφαίας ποιότητας ρύζι είναι υπέροχα βρασμένο, η ομελέτα με τη πάπια που το σκεπάζει καλοφτιαγμένη, ενώ η μπόλικη sriracha που απλώνουν πάνω της δίνει εκείνη την διαπεραστική κάψα, που κάνουμε αμάν και πως να γευτούμε σε thai εστιατόρια. Η ανάλαφρη μαρμελάδα ταμάρινθου με το τσίλι ταιριάζει αρκετά στη τηγανητή αθερίνα, με αποτέλεσμα ω συνδυασμός να δουλεύει. Το ψαράκι όμως αν και δεν κρατούσε λάδι, έπρεπε να βγει πιο τραγανό. Η Υπατία πίνει νερό στο όνομα του Χρύσανθου Καραμολέγκου. Έχει δουλέψει μαζί του για πέντε χρόνια και τον έχει πολύ ψηλά. «Είναι ένας από τους καλύτερους σεφ στον κόσμο. Είναι ένας μάγος στη κουζίνα.» Αντιλαμβάνομαι ότι η θητεία δίπλα του ορισμένες φορές αναπτερώνει μέσα της μια ανέμελη δημιουργικότητα, την οποία αν απελευθερώσει, ξεπερνώντας τα στερεότυπα, το φαγητό της θα συζητηθεί. Εκείνο πάντως που με απογοήτευσε ήταν τα bao buns: το ψωμάκι αποδείχτηκε εντελώς άχαρο και καθόλου αφράτο. Κρίμα μια και η γέμιση με τραγανή πάπια, hoisin και λαχανικά είχε πλούσια γεύση. Η ευχάριστη μυρωδάτη γλύκα του μελωμένου κιμά στο Phat Kaphrao της, δένει όμορφα με το ρύζι και το τηγανητό αυγό, το πράσινο κάρυ με το κοτόπουλο είναι μια spicy βόμβα, ενώ και η ράμεν της έχει λεπτοδουλειά, κυρίως στον φανταστικό ζωμό, μια και η πανσέτα από νοστιμιά δεν έλεγε πολλά, ενώ το αυγό παραψήθηκε ένα κλικ. Το τηγανητό παγωτό, τέλος, το βρήκα συμπαθέστατο, αλλά στα spring rolls, τα οποία δεν είχαν ομοιόμορφο ψήσιμο η crème brûlée από φυστικοβούτυρο συνδυαστικά με την καραμέλα βουτύρου πέφτει βαριά. Χρειάζεται κάτι πιο εξωτικό και ανάλαφρο για φινάλε. Στη λίστα κρασιών θα συναντήσετε μόνο τρεις ετικέτες. Γίνεται όμως δυνατό παιχνίδι με τα cocktails, τα οποία στη Ταϊλάνδη (των Μελισσίων) έχουν πέραση.
Θα επιδιώξω να ξαναπάω σύντομα.