Η συντριπτική υποβάθμιση του Αράκι πραγματικά έγινε μείζον θέμα και η κριτική στον διάσημο οδηγό πήρε φωτιά. Άλλο τόσο αναπάντεχη ήταν η άνοδος του Sketch που δεν έχει κάνει αλλαγές στο μενού και τη φιλοσοφία του για χρόνια.
Το επισκέφθηκα λοιπόν ξανά για να διαπιστώσω πως είναι η κατάσταση. Αρχικά να σταθώ στο χώρο που παραμένει εντυπωσιακός και ανανεώνεται συχνά με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν ένα ρευστό και ζωντανό art project.
Σε συνδυασμό με τη θεατρικότητα και το χορογραφημένο τρόπο που σε οδηγούν στο τραπέζι, το εστιατόριο κερδίζει τις εντυπώσεις και σε βάζει κατευθείαν στη λογική του μεγάλου τριάστερου. Το σέρβις είναι άψογο και έχει ένα αέρα Γαλλικό με αποτέλεσμα να μην ξέρεις που ακριβώς βρίσκεσαι. Η λίστα κρασιών είναι εξαιρετική με λογικές για Λονδίνο τιμές και ορισμένες σπάνιες ετικέτες που η ενημερωμένη σομμελιέ έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει να εξερευνήσεις.
Αυτό όμως που ήθελα να διαπιστώσω είναι κατά πόσο το μενού είναι σε κορυφαίο επίπεδο. Ο προβληματισμός μου βασιζόταν κυρίως στο κατά πόσο η λογική του Pierre Gagnaire αφορά το σύγχρονο πελάτη ειδικά στο Λονδίνο. Αν δηλαδή η λογική του πιάτου που συνοδεύεται από 3 πιάτα δορυφόρους, που πρώτος αυτός εφηύρε τη δεκαετία του 90, αντέχει στο χρόνο και κατά πόσο προσθέτει στη γευστική εμπειρία.
Συνοπτικά θα έλεγα ότι έχει ξεπεραστεί, είναι ένας σχεδόν εξοντωτικός τρόπος να τρως και σε μια εποχή που είναι σχεδόν αδύνατον κάτι να κρατήσει την προσοχή σου για περισσότερο από μερικά λεπτά, αυτή η ιδέα το μόνο που προσφέρει είναι να φωτογραφίζεις πιάτα και να κάνεις άπειρα Instagram stories. Από την άλλη όταν εκτελείται σε τόσο υψηλό επίπεδο, με ακρίβεια, τεχνική και γευστική ένταση είναι δύσκολο να αγνοηθεί ή να προσπεραστεί. Άρα λοιπόν δίκαια τα 3 αστέρια και αν θέλετε να το επισκεφτείτε ιδού μερικά highlights από τη δική μου εμπειρία.
Τα amuse bouche ήταν καλά αλλά όχι εξαιρετικά με πιο ενδιαφέρον ένα κριτσίνι με μελάνι σουπιάς που «κολυμπούσε» σε λίγο ελαιόλαδο. Με ξάφνιασε μια ζεστή σούπα με τζίντερ και τόφου που δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα αλλά η γεύση ήταν πραγματικά κορυφαία. Τα ψωμιά όπως θα περίμενε κανείς σε Γαλλικό εστιατόριο ήταν συγκλονιστικά και συνοδεύονταν από 3 είδη βουτύρου: απλό, με λεμόνι και καραμέλα. Αντιπαθώ βιαίως τα tasting menus κι έτσι παρήγγειλα a la carte.
Από τα πρώτα το πιάτο με τίτλο «Ζωντανές καραβίδες»
ήταν πραγματικά άριστο. Είχε 4 διαφορετικά πιάτα ένα με ψητές καραβίδες με μια
μους από το ζωμό τους με καρυ και καραμελωμένο κρεμμύδι, ένα ραβιόλι με
καραβίδες και σως από φασκόμηλο και καμένο
βούτυρο με παπαρουνόσπορο, ψητή καραβίδα με σταφύλια και καλαμπόκι και μους
καραβίδας με χαβιάρι και μαύρες φακές. Κάθε ένα από τα στοιχεία ήταν πραγματικά
εντυπωσιακό από την απίστευτη σως στο ραβιόλι μέχρι τη μους καραβίδας που
ακουμπούσε πάνω στις ταπεινές φακές αλλά φορούσε κορώνα το χαβιάρι. Μια σύνθεση
ενός πραγματικά μεγάλου εστιατορίου. Επίσης από τα πρώτα πιάτα «ο κήπος της
θάλασσας» έχει το πιο συγκλονιστικό πιάτο με αχινό που έχω δοκιμάσει στη ζωή
μου.
Από τα κύρια ο αστακός είναι μια πραγματική εμπειρία μια εμφανίζεται πάνω σε ένα διαφορετικό ριζότο από κομμάτια γιούζου, μάνγκο και pomelo, μέσα σε ένα φλυτζάνι τσαγιού σαν μπισκ με γάλα καρύδας, σαν αστακός φρικασε με τζιντζερ και σαν ζελέ αστακού με παγωτό κεφιρ. Δύσκολα περιγράφεται και η σύνθεση αλλά και η συναισθηματική αντίδραση στην γευστική δοκιμή.
Το μόνο σημείο που βρήκα ότι δεν λειτουργεί η πολλαπλή επιλογή πιάτων είναι στα γλυκά και στο «Μεγάλο Επιδόρπιο του Piere Gagnaire όπου βρήκα τα 7 διαφορετικά γλυκά να με μπερδεύουν με αποτέλεσμα να δοκιμάσω μια κουταλιά από το καθένα και να φάω μόνο ένα γλυκό με σταφύλι και αχλάδι βρασμένα σε κόκκινο κρασί που μου θύμισε Χριστούγεννα. Καλύτερη επιλογή είναι το σουφλέ σοκολάτας με παγωτό φιστίκι και σως σοκολάτας. Ακούγεται απλό αλλά είναι υπερπαραγωγή και κλείνει ευχάριστα μια βραδιά που σαν εμπειρία συνολικά είναι από τις ελάχιστες στο Λονδίνο σε τόσο ψηλό γαστρονομικό επίπεδο.
Βαθμός: 9/10