Χρειάστηκε να την ανέβω για να ανακαλύψω, προς μεγάλη μου έκπληξη, τον πολύ όμορφα διακοσμημένο χώρο του εστιατορίου. Ένα μπαλκόνι πάνω στη θάλασσα με μια σάλα ντυμένη στα λευκά, σε αντίστιξη με κίτρινες και γαλάζιες χρωματικές νότες και ένα έξυπνο mix & match τραπεζιών και καθισμάτων. Όσο για τη θέα στον κόλπο είναι αναμφισβήτητα καθηλωτική. Τα τιρκουάζ νερά, η ξανθιά άμμος μιας από τις πιο μαγικές παραλίες της Κρήτης και οι λαξεμένες στα απέναντι βράχια νεολιθικές σπηλιές σε μαγεύουν, παρά τις όποιες οικιστικές κακοδαιμονίες βασανίζουν μέχρι σήμερα τα ψαροχώρια του νότου του νησιού.
Ανοίγω τον κατάλογο και πρώτη εμφανίζεται η λίστα με τα εννέα διαφορετικά εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα, ακολουθούν τα χειροποίητα ψωμιά τους με τα συμπαρομαρτούντα του: ελιές, αλατσολιές, λαδοτύρι, πελτές, βότανα… Ο κατάλογος, που έχει σχεδιάσει ο (consultant chef) Χρήστος Λάπας είναι πραγματικά δελεαστικός. Παραγγέλνουμε, για αρχή το μαρινάτο γαύρο με χόρτα εποχής, την τσιλαδιά, μια πηχτή με γαρίδες, φτιαγμένη με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά και με ένα άγγιγμα που θύμιζε γαλλική terrine και το πολύ γευστικό καρπάτσο κόκκινου ντόπιου κόκκινου τόνου με καπνιστή μαγιονέζα, ρόκα και ντοματίνια, το οποίο βρήκα πολύ εκφραστικό. Ακόμα και το κρασάτο χταπόδι, για το οποίο «τσίνισα» στην αρχή ακούγοντας που θα ερχόταν μέσα σε μια κρέμα παρμεζάνας με καλοκαιρινή τρούφα, την οποία θεώρησα υπερβολή, ήταν πραγματικά νόστιμο και πολύ καλοφτιαγμένο – γεια στα χεράκια σας, σεφ Χαρά Τσαβολάκη και Παύλε Ντιμπιάκα!
Πήραμε κι άλλα, ένα πελαγίσιο λαβράκι σχάρας με
σοτέ λαχανικά, ένα κριθαρότο με φρέσκες γαρίδες, αλλά για μένα το κορυφαίο
πιάτο ήταν τα σκιουφιχτά ζυμαρικά με σουπιά στιφάδο, λουκάνικο τσορίθο, ξίγαλο
Σητείας και καλοκαιρινή τρούφα. Τα υλικά του ξεχώριζαν ένα-ένα, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούσαν
ένα αρμονικό και νόστιμο σύνολο. Και παρότι δεν ήταν όλα τους ντόπια, κατά ένα
περίεργο τρόπο, κατάφερναν να ξυπνούν μνήμες από παλιές μαγεριές του νησιού.
Η φιλόξενη διάθεση του συνιδιοκτήτη Μάνου Τσαβολάκη που διευθύνει τη σάλα, τα κοκτέιλς και η ευέλικτη wine list η οποία ρίχνει το βάρος της στον κρητικό αμπελώνα συμπληρώνουν την εικόνα μιας αξιόλογης πρότασης για την περιοχή. Μπορεί οι beatniks και οι hippies να μην κατοικούν πια στα Μάταλα, αλλά την ώρα που κατέβαινα τη σκάλα, για μια στιγμή, νόμισα πως ο αέρας της θάλασσας μουρμούριζε με τη χαρακτηριστική φωνή της Joni Mitchell «The night is a starry dome/ and they`re playin` that scratchy rock and roll/ beneath the Matala Moon» (Carey) κι ας μη μ’ άφηνε η νύχτα να διακρίνω τις σκιές στις λαξευτές σπηλιές, απέναντι. Άξιζε με το παραπάνω τη διαδρομή, σκέφτηκα – εβδομήντα περίπου, εύκολα χιλιόμετρα από το Ηράκλειο, με καινούργιο δρόμο, και περίπου τρία τέταρτα της ώρας από το Ρέθυμνο, αν πάρετε τον δρόμο που περνάει από το Σπήλι – το φαγητό, οι άνθρωποι, η περιποίηση, το σημείο, ο τόπος… τι παραπάνω να ζητήσει κανείς στις διακοπές του;