Ο χώρος είναι πραγματικά υπέροχος: πρωτότυπος, ατμοσφαιρικός, χαλαρός, με τύπο! Άλλωστε η υψηλή αισθητική χαρακτήριζε πάντα το Mohnblumchen. Σε αυτή την νέα του εποχή, έχει στηθεί ένας χώρος με βιομηχανικά στοιχεία που σου δίνει την εντύπωση ότι ολόκληρο το μαγαζί είναι ένα chef’s table, αφού τα όρια κουζίνας, σάλας, μπάρας μπλέκονται ευχάριστα. Η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη, χαλαρή, φιλόξενη. Η θρυλική φιγούρα της Κατερίνας άλλωστε αρκεί για να ζεστάνει ολόκληρο το μαγαζί! Αυτό που δεν σώνεται όμως είναι το σέρβις… πραγματικά έχω χρόνια να δω τέτοια έλλειψη συντονισμού και τόσο ακατάλληλη προσέγγιση πελάτη! Τα παιδιά μπορεί να είναι ευγενικά και πρόθυμα, όμως βολοδέρνουν μέσα στο μαγαζί και εξαντλώντας την επιείκειά μου θα πω απλά ότι χρειάζονται εκπαίδευση και έναν μετρ.
Οφείλω όμως να πω ότι το μαγαζί εκτός από μετρ, χρειάζεται ενδεχομένως και σεφ. Είναι σαφείς οι έντιμες προθέσεις της κουζίνας, σαφείς επειδή τα υλικά είναι ολόφρεσκα και αρκετά καλής ποιότητας… το αποτέλεσμα όμως είναι απλά μέτριο. Η σαλάτα με το roast beef ήταν στεγνή από την έλλειψη dressing και το τρυφερό, ζουμερό κρέας ανάλατο και μάλλον άγευστο και το καρπάτσιο από μοσχάρι επίσης αδιάφορο. Η πίτσα έχει λεπτή, τραγανή ζύμη αλλά και αυτή χάνει σε νοστιμιά (με τα τέσσερα τυριά είναι καλή πάντως χάρη στην ευεργετική γκοργκοντζόλα), αυτό όμως που είναι απαράδεκτο είναι τα «ιταλικά λαζάνια φούρνου». Πραγματικά μιλάμε για ένα κλασικό παστίτσιο με λαζάνια που έχει όλα τα μειονεκτήματα του «ελληνικού παστίτσιου» (πλαδαρή γεύση, παραβρασμένα ζυμαρικά, ισοπεδωτική μπεσαμέλ) και κανένα από τα πλεονεκτήματα που έχουν σχεδόν πάντα τα ιταλικά λαζάνια φούρνου. Το μενού δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη μια και απουσιάζουν εντελώς τα κρέατα, οπότε και οι τιμές είναι συγκρατημένες. Αν και ειλικρινά δεν βλέπω για ποιο λόγο η πίτσα αυτού του επιπέδου στα €9-13 πρέπει να θεωρείται φτηνή ή μια φετούλα φρυγανισμένου ψωμιού με ένα ελαφρύ πασάλειμμα από γκοργκοντζόλα στο €1,5 είναι ευκαιρία!
Το Mohnblumchen έχει ανοίξει ακριβώς δύο εβδομάδες, ο κόσμος το πλημμυρίζει ήδη και προσωπικά εύχομαι να βρει τον δρόμο του γρήγορα. Και θα τον βρει λογικά, τουλάχιστον αν τις αδυναμίες που εντόπισα εγώ, τις αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι.